Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 17 april 2016

In democratisch overleg (2015), documentaire van David Bernet


Europees parlementariër wint slag om de persoonlijke data

Uw persoonlijke data zijn goud waard, luidde de titel van de Tegenlicht uitzending van 28 oktober 2013. De persoonlijke data blijken vooral een goudmijn voor bedrijven als Google. De jonge Duitse Europarlementariër voor De Groenen Jan Philipp Albrecht, die de hoofdrol speelt in de documentaire In democratisch overleg van David Bernet vergelijkt deze data in het begin van de documentaire met olie en zegt dat er, net als bij olie, alles aan gedaan moet worden om vervuiling tegen te gaan.

Bernet filmt het slopende, vele jaren durende proces om tot een nieuwe verordening over gegevensbescherming te komen en geeft daarmee meteen een aardig inkijkje in de werking van het Europees parlement en de samenwerking met de Europese Commissie en de Raad van Europa, waarin de ministers van de 28 lidstaten zitting hebben. De Raad heeft ook een stem in wetten die door het Europees Parlement worden goedgekeurd.

Viviane Reding is op dat moment Eurocommissaris van Justitie en belast met het onderwerp over de rechten van persoonsgegevens, die volgens haar in het digitale tijdperk opnieuw dienen te worden vastgelegd om misbruik ervan te voorkomen. Zij maakt zich hier sterk voor en geeft alle steun aan Europarlementariër Jan Philipp Albrecht, die de taak op zich heeft genomen om een nieuwe wet door het parlement te loodsen. De rol die hij vervult wordt rapporteur genoemd. Samen met medewerker Ralf Bendrath buigt hij zich over de inhoud van zo’n wet. Voordat die echter kan worden voorgelegd in de plenaire vergadering, wordt de tekst in allerlei commissies gewikt en gewogen. Albrecht spreekt over het Europees parlement als een olietanker die met moeite bijgestuurd kan worden en niet gemakkelijk van koers verlegd wordt. Af en toe staat hij als het ware op het dek van het reuzengevaarte en vraagt zich af waar zij zijn.

Reding onderschat de macht van de belangenorganisaties niet die voor de grote bedrijven lobbyen en ze verzet zich tegen de vertragende houding van lidstaten, die in de Raad van Europa kritiek geven op het wetsontwerp. Juristen vrezen dat teveel regels de vernieuwing in de weg staan. Albrecht beseft dat men in Brussel vooral een lange adem moet hebben en dat men er vroeg bij moet zijn om, in de beeldspraak van de tanker te blijven, de koers in een vroeg stadium bij te sturen. Mensen realiseren vaak te laat welke belangen er op het spel staan en als ze dat eenmaal doorhebben is het te laat.

Na een persconferentie van Albrecht over de ontwerptekst ontbrandt de strijd pas echt.
Denktanks verminderen de transparantie. Albrecht heeft het gevoel dat hij voor de wolven wordt gegooid, maar zelfs de vierduizend amendementen die op zijn voorstel worden ingediend kunnen hem niet deren. Zijn positie is echter niet gemakkelijk, want teveel compromissen sluiten zal stuiten op bezwaren van zijn eigen partij en zonder compromissen komt hij er niet. Reding zet tijdens een persconferentie nog wat haast achter de zaak, maar het is tenslotte Edward Snowden die met zijn onthullingen in de PRISM zaak over commerciële bedrijven die persoonlijke gegevens misbruiken, de zaak echt in beweging krijgt.

Tenslotte krijgt Albrecht tot zijn grote blijdschap de wet op 12 maart 2014 door het parlement. We zien dat hij wordt gefeliciteerd door Wim van de Camp en door Sophie in ’ t Veld die al eerder in beeld was. De overwinning betekent nog niet dat de wet een feit is want daarover werd tijdens het afsluiten van de documentaire nog onderhandeld met de Raad van Europa. Het zou al een hele verbetering zijn als het parlement autonoom kon beslissen.   

Hier de trailer van In democratisch overleg die in het Duits Democracy – Im Rausch der Daten heet, hier meer informatie over de documentaire op de site van Human, hier mijn verslag van de Tegenlicht uitzending over de waarde van persoonlijke data.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten