Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 1 april 2016

Filmrecensie: Singing in the rain (1952), Gene Kelly en Stanley Donen


Filmklassieker met sterk verhaal, mooie liedjes en vrolijke dansjes klinkt als een klok

De filmklassieker Singing in the rain van Gene Kelly, die zelf de hoofdrol op zich neemt, speelt zich af in de tijd dat de stomme film veranderde in een geluidsfilm. De veranderingen waren groot en niet iedereen was daar blij mee. Dat gold niet voor het publiek dat laaiend enthousiast was over de stemmen die zelf op het witte doek spraken, maar voor sommige acteurs betekende dat een enorme omschakeling, zoals Jean Hagen in de rol van Lina Lamont laat zien.

Het verhaal begint in Hollywood in 1927 wanneer Lamont samen met haar collega Don Lockwood de première van The Royal Rascal komt bezoeken. De rode loper ligt uit en het publiek kijkt gefascineerd naar de beroemdheden die uit de auto stappen. Lockwood wordt geïnterviewd en gevraagd naar zijn precieze relatie met Lamont. De vragenstelster wil het liefst dat de twee zo snel mogelijk in het huwelijk treden, zoals die soort roddeldames eigen is, maar Lamont laat zich daar niet over uit en vertelt liever over zijn goede relatie met zijn vaste pianist Cosmo (Donald O'Connor}. Het is meteen al opvallend dat Lamont er het zwijgen toe doet. Later horen we dat dit contractueel zo is afgesproken, omdat Lamont een krijsende stem heeft. Ook de verhouding tussen Lamont en Lockwood is uiterst precair. Terwijl Lockwood haar gewoon als een collega ziet, is Lamont idolaat van Lockwood en wil het liefst met hem trouwen.

De enorme bekendheid van Lockwood maakt dat hij zich nauwelijks zonder kleerscheuren in het publiek kan begeven. Zonder opzet komt hij daardoor in de auto terecht van Kathy Selden (Debbie Reynolds), die hem niet herkent, niets om film geeft en de voorkeur geeft aan toneel omdat men daar tenminste een stem heeft. Lockwood is meteen in de ban van de onafhankelijke jonge vrouw. Als hij haar treft op een feestje van filmbaas Dexter, die een demonstratie van een geluidsfilm laat zien, is Lamont zo jaloers dat ze Selden een taart in het gezicht gooit, al is die eigenlijk bedoeld voor Lockwood. Lockwood doet pogingen haar terug te vinden en is blij dat Selden opgenomen wordt in de crew. Om blijk te geven van zijn liefde ensceneert hij een filmische omgeving waarin hij alle ruimte heeft om zijn gevoelens te tonen.

Om de overschakeling naar de geluidsfilm goed te laten verlopen krijgen de acteurs stemles. Dat gaat Lamont heel goed af, zoals we in een flitsende scène met Cosmo zien. Lamont heeft meer moeite haar stem omlaag te brengen. Ook lukt het haar niet om in de microfoon te praten. Er wordt van alles geprobeerd om haar stem weer te geven en tenslotte krijgt ze als noodoplossing een microfoon op de schouder van haar jurk. De voorvertoning van de stomme film The duelling cavalier, waar ze eerder aan werkten, met geluid leidt niet tot het gewenste resultaat waarop Lockwood besluit er een musical van te maken, The dancing cavalier. Probleem is dat Lamont niet kan zingen. Cosmo, die inmiddels van pianist gepromoveerd is tot muzikaal leider, komt op het idee om Selden op de achtergrond te laten zingen en Lamont op het doek te laten liplezen. Lamont die nog steeds jaloers is op Selden, laat de kaas niet van haar brood eten en dringt er bij Dexter op aan dat zijzelf altijd de leidende rol houdt, maar dat komt haar ten slotte duur te staan, zoals we in het fraaie slot zien.

De film zit vol met leuke liedjes en (tap-)dansjes, bijvoorbeeld een ode aan de vrouw, een andere ode aan Broadway en natuurlijk de titelsong Singing in the rain waardoor de film ook na bijna vijfenzestig jaar nog klinkt als een klok en staat als een huis.   

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten