Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 16 april 2016

Filmrecensie: Youth (2015), Paolo Sorrentino


Esthetiek gaat ten koste van de inhoud

De poster van Youth spreekt tot de verbeelding. De ronde billen van de knappe vrouw op de voorgrond die wordt aangestaard door twee oude mannen in een verwarmd zwembad, nodigen uit om in te happen. De poster verbeeldt de kloof tussen ouderdom en jeugd. Het komen en gaan in het leven. De bloei en de verdorring. Het idee van almacht en het besef van de eigen nietigheid. Deze onophoudelijke cirkelgang waarin de mens gevangen zit, is een onderwerp dat veel kansen biedt die maar ten dele door Paolo Sorrentino worden aangegrepen. Net als in La grande bellezza ligt de nadruk al te zeer op de esthetiek. Anders dan in de klassieker Una giornata particulare waarin de dreiging van de oorlog als een doem over de prille relatie tussen een homoseksueel en een vlijtige huismoeder ligt, ontbreekt in Youth de spanning die de beelden richting geeft.

Het verhaal gaat, zoals de toelichting zegt, heel simpel over twee oude vrienden Fred Ballinger (Michael Caine) en Mick Boyle (Harvey Keitel) die elkaar ontmoeten in een luxe resort in de Zwitserse Alpen en daar gesprekken voeren over het verleden en hun gezondheidsproblemen en tegelijk andere gasten observeren. Fred is een begenadigd componist die na de dood van zijn vrouw genoeg heeft van de muziek, filmregisseur Mick daarentegen zit nog vol plannen voor zijn laatste film. Met zijn medewerkers brainstormt hij over het verhaal van Life’s last dance waarin vaste actrice Brenda Morel (Jane Fonda) de hoofdrol zal spelen. Fred wordt in het begin van de film gepolst door een gezant van de Britse koningin Elizabeth om zijn vermaarde werk Simple songs op Buckingham Palace te komen dirigeren, een gebeurtenis waarbij hij meteen tot ridder geslagen zal worden. Fred weigert. Hij heeft daarvoor zijn persoonlijke redenen. Het beraad dat de gezant met de koningin zal houden na het onderhoud vormt een nauwelijks serieus te nemen spanningsboog.

Een tweede verhaallijn wordt ingevuld door de kinderen van Fred en Mick. Lena (Rachel Weisz) de dochter van Fred, die ook zijn zaakwaarneemster is, komt melden dat ze met haar echtgenoot Julian op vakantie gaat naar de Polynesische eilanden. Al gauw is Lena weer terug, zeer aangeslagen dat Julian verliefd is geworden op de dertigjarige blondine Paloma Faith. In wellicht de aardigste scène van de film probeert Lena haar vader uit te horen over de beweegreden van haar echtgenoot om haar in te wisselen voor een nogal vulgaire popster. Haar vader wil haar eerst de pijnlijke waarheid besparen, maar kan er tenslotte niet onderuit om te zeggen wat hij van Mick gehoord heeft, namelijk dat Paloma beter in bed is. Na al haar aandringen voegt Lena haar vader toe dat hij dat nou weer niet had moeten zeggen. Eerlijkheid kent zijn tijd. Dat neemt niet weg dat de moeilijke verhouding tussen vader en dochter langzaam verbetert.
ij  
Ondanks de fantastische rol van Michael Caine die de tijd neemt om zijn rol van maestro uit te buiten, bijvoorbeeld door met een snoeppapiertje tussen duim en wijsvinger een melodie van hem te spelen en de fantastische muziek, waarbij vooral het a capella gezongen nummer van grote klasse is, blijft het verhaal aan de magere kant. Fantasiebeelden van Fred die zichzelf in het water ziet staan en hard om zijn vrouw roept of van Mick die hoofdpersonen uit eerdere films in de weiden rondom het kuuroord ziet staan, heffen dat tekort niet op. Dat geldt nog sterker voor de dikke Maradonna die als een halve god in het kuuroord rond waggelt, voor de monnik die boven de grond kan opstijgen en voor de bevallige Miss Universe die zeer verleidelijk in het zwembad met haar lijf en billen pronkt. Deze aandachttrekkers vormen een zwaktebod die het verhaal niet sterker maken. Misschien kan Sorrentino zich voor een volgende film nog eens wenden tot zijn landgenoot Ettore Scola, die inmiddels 84 jaar oud is.  

Hier de trailer, hier mijn bespreking van La grande bellezza.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten