De poster van Youth
spreekt tot de verbeelding. De ronde billen van de knappe vrouw op de voorgrond
die wordt aangestaard door twee oude mannen in een verwarmd zwembad, nodigen
uit om in te happen. De poster verbeeldt de kloof tussen ouderdom en jeugd. Het
komen en gaan in het leven. De bloei en de verdorring. Het idee van almacht en het
besef van de eigen nietigheid. Deze onophoudelijke cirkelgang waarin de mens
gevangen zit, is een onderwerp dat veel kansen biedt die maar ten dele door
Paolo Sorrentino worden aangegrepen. Net als in La grande bellezza ligt de nadruk al te zeer op de esthetiek.
Anders dan in de klassieker Una giornata
particulare waarin de dreiging van de oorlog als een doem over de prille
relatie tussen een homoseksueel en een vlijtige huismoeder ligt, ontbreekt in Youth de spanning die de beelden
richting geeft.
Het verhaal gaat, zoals de toelichting zegt, heel simpel
over twee oude vrienden Fred Ballinger (Michael Caine) en Mick Boyle (Harvey
Keitel) die elkaar ontmoeten in een luxe resort in de Zwitserse Alpen en daar gesprekken
voeren over het verleden en hun gezondheidsproblemen en tegelijk andere gasten
observeren. Fred is een begenadigd componist die na de dood van zijn vrouw genoeg
heeft van de muziek, filmregisseur Mick daarentegen zit nog vol plannen voor
zijn laatste film. Met zijn medewerkers brainstormt hij over het verhaal van Life’s last dance waarin vaste actrice
Brenda Morel (Jane Fonda) de hoofdrol zal spelen. Fred wordt in het begin van
de film gepolst door een gezant van de Britse koningin Elizabeth om zijn
vermaarde werk Simple songs op
Buckingham Palace te komen dirigeren, een gebeurtenis waarbij hij meteen tot
ridder geslagen zal worden. Fred weigert. Hij heeft daarvoor zijn persoonlijke
redenen. Het beraad dat de gezant met de koningin zal houden na het onderhoud
vormt een nauwelijks serieus te nemen spanningsboog.
Een tweede verhaallijn wordt ingevuld door de kinderen van
Fred en Mick. Lena (Rachel Weisz) de dochter van Fred, die ook zijn
zaakwaarneemster is, komt melden dat ze met haar echtgenoot Julian op vakantie
gaat naar de Polynesische eilanden. Al gauw is Lena weer terug, zeer
aangeslagen dat Julian verliefd is geworden op de dertigjarige blondine Paloma
Faith. In wellicht de aardigste scène van de film probeert Lena haar vader uit
te horen over de beweegreden van haar echtgenoot om haar in te wisselen voor een
nogal vulgaire popster. Haar vader wil haar eerst de pijnlijke waarheid
besparen, maar kan er tenslotte niet onderuit om te zeggen wat hij van Mick
gehoord heeft, namelijk dat Paloma beter in bed is. Na al haar aandringen voegt
Lena haar vader toe dat hij dat nou weer niet had moeten zeggen. Eerlijkheid
kent zijn tijd. Dat neemt niet weg dat de moeilijke verhouding tussen vader en
dochter langzaam verbetert.
Ondanks de fantastische rol van Michael Caine die de tijd
neemt om zijn rol van maestro uit te buiten, bijvoorbeeld door met een
snoeppapiertje tussen duim en wijsvinger een melodie van hem te spelen en de
fantastische muziek, waarbij vooral het a capella gezongen nummer van grote
klasse is, blijft het verhaal aan de magere kant. Fantasiebeelden van Fred die
zichzelf in het water ziet staan en hard om zijn vrouw roept of van Mick die
hoofdpersonen uit eerdere films in de weiden rondom het kuuroord ziet staan,
heffen dat tekort niet op. Dat geldt nog sterker voor de dikke Maradonna die
als een halve god in het kuuroord rond waggelt, voor de monnik die boven de
grond kan opstijgen en voor de bevallige Miss Universe die zeer verleidelijk in
het zwembad met haar lijf en billen pronkt. Deze aandachttrekkers vormen een
zwaktebod die het verhaal niet sterker maken. Misschien kan Sorrentino zich
voor een volgende film nog eens wenden tot zijn landgenoot Ettore Scola, die
inmiddels 84 jaar oud is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten