Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 10 april 2016

Filmrecensie: La piel que habito (2011), Pedro Almodóvar


Medicus probeert verlies op groteske wijze ongedaan te maken

De vorige film Los abrazos rotos (2009) die Pedro Almodóvar maakte met Penelope Cruz in vele standjes, sprak niet echt tot de verbeelding en hetzelfde geldt voor het vervolg La piel que habito met de knappe Elena Anaya in de hoofdrol naast Antonio Banderas (resp. rechts en links op de poster). In een verhaal dat het voorstellingsvermogen bijna te boven gaat, ontbreekt de vonk die tot maakt dat men geraakt worden door de film.

In La piel que habito zien we de briljante chirurg Roberto Ledgard die getraumatiseerd is over het overlijden van zijn geliefde vrouw Gal en zijn dochter Norma en met een operatietechniek, die transgenese heet, het verlies ongedaan probeert te maken.

In het begin van de film, spelend in Toledo in 2012, zien we de jonge vrouw, Vera in een huidkleurige bodystocking yogaoefeningen doen. Ze wordt gevangen gehouden op de zolder van het huis van Roberto die daar ook een privékliniek in gevestigd heeft met zijn moeder Marilia als oppasser en huishoudster. Roberto, zo begrijpen we later, is bezig om Vera een nieuwe huid te geven die ongevoelig is voor brandwonden. Hij wil daarmee het verlies te boven komen van zijn vrouw Gal die levend verbrandde in een auto ongeluk. De komst van zijn halfbroer Zeca, uitgedost in een tijgerkostuum vanwege de carnavalstijd, die Vera fysiek verovert brengt Roberto in de problemen. Dus schiet hij Zeca, die eerder verantwoordelijk was voor het auto ongeluk waarin Gal stierf, neer en ruimt hem op. Kortom: hij is iemand die over lijken gaat om zijn project tot een goed einde te brengen.    

Na de uiteenzetting van deze verhaalgegevens krijgen we eindelijk te horen wie nou Vera is en hoe Roberto ertoe gekomen is om haar op te sluiten. Daartoe gaan we zes jaar in de tijd terug en zien we Vicente die in het mode atelier van zijn moeder werkt. Vicente bezoekt op een vrije avond een feest waar ook Norma, de labiele dochter van Roberto aanwezig is. Vicente en Norma zijn beiden sterk onder de invloed van drugs. Als Vicente in de tuin de liefde met Norma bedrijft, raakt ze helemaal de weg kwijt en moet ze weer opgenomen worden in een inrichting. Roberto, die ook op het feest was en zijn dochter hoorde gillen, is des duivels en besluit Vicente te ontvoeren naar zijn huis en een transgenese op hem toe te passen waarin hij in zes jaar tijd veranderd van een man in een knappe vrouw.

Vervolgens komen we weer terug bij het heden. Vera lijkt besloten te hebben om zich aan te passen aan de omstandigheden en bij Roberto te blijven. Haar belofte maakt dat hij haar meer vrijheid geeft, hoewel dat door Marilia wordt gewantrouwd. Nadat Vera met Marilia naar de stad is gegaan om inkopen te doen, neemt haar volgzame gedrag de wending, die Marilia al gevreesd had.

La piel que habito dat te vertalen is als de huid waarin ik woon, is gestoeld op nogal onwaarschijnlijke grootheden en erg bedacht. De kijker wordt vooral beziggehouden met de vraag wie die Vera toch is en waarom Roberto haar in zijn huis vasthoudt, maar wordt ook geen enkele wijze ontroerd door de verhoudingen tussen de personen. Wat dat betreft is La piel que habito een kille film over een gestoorde medicus, die de trauma’s in zijn leven op een groteske manier ongedaan probeert te maken.
    
Hier de trailer, hier mijn bespreking van Los abrazos rotos ofwel Gebroken omhelzingen.

2 opmerkingen: