De verkeerde trein naar het goede station
In een prachtige documentaire, waarvan ik de titel niet meer kan vinden, maakte ik kennis met het
transportsysteem dat ervoor zorgt dat werknemers in het huidige Mumbai op kantoor
een warme lunch krijgen. Via een ingenieus systeem, dat aan de posterijen doet
denken, wordt de maaltijd bij de vrouw thuis afgehaald en naar verschillende
plekken in de stad gevoerd tot die nog voor de middag op de bedoelde plek
arriveert. Dit systeem was voor Ritesh Batra aanleiding voor het onderwerp van
zijn poëtische speelfilmdebuut.
De intrige bestaat erin dat de maaltijd die Ila, de vrouw
van Rajeev, voor haar man bereidt bij een verkeerde persoon terecht komt, de bijna
gepensioneerde kantoorman Fernandes, die weduwnaar is en normaliter zijn
bestelling bij een cateringbedrijf doet. Hij geniet zeer van de gerechten die
Ila gemaakt heeft
Al gauw komt Ila erachter dat Rajeev, die zich nogal
afstandelijk tegenover haar gedraagt, haar gerecht niet heeft geproefd. Ze
raakt geïntrigeerd door het feit wie degene is haar pannetjes helemaal leeg eet
en krijgt contact met hem via een briefje dat ze in een van de pannetjes stopt
die heen en terug gaan. De briefwisseling begint met eenvoudige mededelingen maar
verdiept zich. Het gaat over de drukte in het verkeer, de sleur van het bestaan
en de vraag waarom we eigenlijk leven. Fernandes meent dat een tweede kind voor
Ila een mogelijkheid vormt om haar meer levensvreugde te bezorgen, maar Rajeev
heeft daar weinig trek in. Dochter Yashri is voor hem genoeg.
Dat Ila een broer heeft die een eind aan zijn leven gemaakt
heeft, verontrust Fernandes. Vooral als hij hoort dat een vrouw met haar
dochtertje van een flatgebouw gesprongen is. De zorgen nemen toe, vooral als
Ila merkt dat haar echtgenoot vreemd gaat. Ze zou het liefst naar Bhutan willen
vluchten en Fernandes zou wel met haar mee willen.
Fernandes had van zijn baas de opdracht gekregen zijn
opvolger in te werken maar had daar niet zoveel trek in. Als blijkt dat de
jonge man, die Shaik heet, zijn werk verkeerd doet, neemt Fernandes de schuld
op zich. Ze hebben teveel zitten praten over maaltijden en over het leven.
Shaik nodigt Fernandes uit om getuige te zijn op zijn trouwdag en zou het dan
ook leuk vinden om Ila te zien. Een afspraak tussen Fernandes en Ila komt
echter niet van de grond, omdat Fernandes besluit dat de knappe Ila niets bij
hem te zoeken heeft.
De beelden in de rustig opgebouwde film zijn fraai. Vooral
Nimrat Kaur in de rol van Ila is een lust voor het oog. Ze praat regelmatig
vanuit haar keuken tegen een zogenaamde tante die boven haar woont en die een
man heeft die al vijftien jaar in coma ligt. De vrouwen onderhouden zelf ook
uitwisseling van goederen via een transportsysteem dat alleen veel simpeler is.
Via de achterkant van het huis gaat een mandje heen en weer met daarin
ingrediënten voor de gerechten die de vrouwen bereiden.
Het is aangrijpend dat Fernandes (Irrfan Khan) voor een
zelfgekozen isolement kiest, maar veelbelovend dat hij tenslotte toch op zijn
schreden terugkeert. De gevleugelde uitspraak van Shaik is dat men met een
verkeerde trein toch op het juiste station kan aankomen, een aardige variatie
op de zegswijze dat er meerdere wegen naar Rome leiden, is misschien wel in zijn
hoofd blijven hangen.
Hier
de trailer van The lunchbox die in
India is uitgebracht onder de titel Dabba.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten