Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 17 april 2016

Theaterrecensie: Mirakel, Josse de Pauw en Corrie van Binsbergen, Toneelschuur, 16 april 2016


Een mens op een stoel doet geen kwaad

Josse de Pauw vertelt aan het begin van de voorstelling Mirakel dat hij en Corrie van Binsbergen toch maar niet de bijtende tekst van W. H. Auden over de kindermoord van Herodes zullen brengen, zoals op de flyer met de foto van Cees van de Ven wordt aangegeven. Daarop zien we  Van Binsbergen met hoed en hijzelf met een kroon op zijn hoofd. De apologie van Herodes is te gruwelijk. Ze kiezen liever voor wat lichtere kost.

Dat blijkt al meteen met het eerste verhaal over een man op leeftijd die met oude vrienden op een feest is, maar liever naar huis toe wil. Hij is moe en moet niets hebben van weer een anekdote, die volgens de Griekse herkomst een onuitgegeven verhaal is. De verhalen die hij hoort zijn meer van vroeger dan over vroeger. Een bezoek aan de wc is zijn redding. Hij plast tegenwoordig liever op de pot dan in het urinoir. Daar kan hij rustig nadenken over de naam van de musicus die tegen hem aan stond te praten. Als hij vervolgens in de spiegel kijkt vraagt hij zich af wie die persoon is die hij daar ziet. Beelden van vroeger passeren de revue. Hij ziet een jongeling met lange haren die de angst bij zijn vader opriepen dat hij een homo was. Hij ziet een jongeman bij aankomst op de luchthaven van Algiers waar de vloer doordrenkt was van Pastis omdat de Algerijnen liever de flessen kapot gooiden dan er invoerrechten over te betalen. Hij ziet een man die met zijn vrouw door de nacht danst, een man die tegen zijn dochter zegt dat ze aan anderen moet geven omdat dit vanwege de draaiing van de aarde vanzelf weer bij haar terugkomt, een man die zich aftrekt bij een pornofilmpje maar beseft dat er voor waar genot meer moeite nodig is. De intieme sfeer wordt door Van Binsbergen versterkt. In het begin van dit verhaal speelt ze klagende klanken op de elektrische gitaar en later, als de man beelden van zichzelf in de spiegel ziet, voorziet ze het verhaal van meer melodie.

De ouverture zet de toon voor herinneringen, anekdotes en observaties die gedurende anderhalf uur over het publiek neerdalen, terwijl Van Binsbergen met haar voetcomputer veel meer uit haar gitaar haalt dan voor één persoon mogelijk is. De Pauw vertelt over de jongen die op twaalfjarige leeftijd zijn entree maakte op het toneel maar door de cultuurpater werd neergesabeld omdat hij niet met succes zou kunnen omgaan en over een man in een oud café in een warm land, waar een knappe vrouw de sterren van de hemel danst en hij trots is dat ze met hem uit eten gaat in een druk restaurant waar hij met haar gezien wordt.

De reflectie krijgt diepte door droevige verhalen zoals over de vasthoudendheid van een toerist om in Mexico een doodskopvlinder te fotograferen en meteen daarop geconfronteerd wordt met de verdrinking van een kind in het zwembad van zijn hotel. Een nog bijtender verhaal gaat over een meisje dat denkt dat haar vader haar ooit uit een waterput gered heeft, maar later inziet dat de waarheid anders is.

Ook de absurde kant van het leven krijgt aandacht en wel in de vorm van een pratende aardbei die smeekt om opgegeten te worden, hetgeen Joske tot gewetenstwijfel brengt omdat dit diefstal zal zijn van de tuinder op wiens grond de aardbei groeit. Tenslotte keert De Pauw terug naar de vraag waarom hij ooit toch met toneelspelen begonnen is. Hij besluit om daar eens over na te denken door het op te schrijven. Een mens op een stoel doet geen kwaad.   

De titel van de voorstelling duidt op de sterke chemie die tussen de gelouterde theatermaker en de net zo gelouterde muzikante bestaat. De teksten van De Pauw klinken door in het gitaarspel van Van Binsbergen en omgekeerd geven de klanken meer reliëf aan de teksten. Mirakel is een onopgesmukte voorstelling die daardoor des te meer kracht heeft.  

Hier meer over de samenwerking tussen Josse de Pauw en Corrie van Binsbergen op de site van Via Rudolphi.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten