Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 4 april 2016

Filmrecensie: A late quartet (2012), Yaron Zilberman



Ziekte in kwartet zet de verhoudingen tussen de leden onder druk

Een klassiek kwartet dat al vijfentwintig jaar samenwerkt en in die tijd zo’n drie duizend concerten heeft gegeven, maakt veel mee. De verhoudingen tussen de leden van het kwartet worden flink door elkaar geschud als leider, docent en cellist Peter aan Parkinson blijkt te leiden. Het vormt het begin van een periode met veel onrust die bijna het einde van het kwartet betekent.

Behalve Peter maken ook Robert en Juliette deel uit van het kwartet dat The fugue heet. Zij zijn getrouwd en hebben een dochter, Alexandra, die ook al druk op de viool bezig is en les krijgt van Daniel, de laatste kwart van het ensemble, die verder ook strijkstokken maakt. Als men na een zomer waarin Peter zijn vrouw Miriam verloor, weer gaat oefenen, blijkt de cello van Peter te detoneren. Hij gaat naar de dokter die een beginnende Parkinson vermoedt en een mri scan laat maken.

Robert loopt hard in Central Park en komt daar de flamenco danseres Pinar tegen met wie hij een gesprek heeft over klassieke muziek en zijn eigen rol in het kwartet als tweede violist. Hoewel hij tegen Pinar zegt dat de eerste en de tweede viool weinig van elkaar verschillen zit het men toch dwars dat hij, zoals het spreekwoord luidt, de tweede speelt, want als Peter tijdens de volgende repetitie aankondigt dat hij wil gaan stoppen en Nina Lee als zijn vervangster op het oog heeft, meldt Peter meteen dat hij dan de eerste viool wil gaan spelen, hetgeen tegen het zere been van Daniel is.

De verhoudingen worden verder onder druk gezet als Daniel een verhouding met Alexandra krijgt en Robert na een ruzie met zijn vrouw Juliette over die eerste of tweede viool de nacht doorbrengt met de gepassioneerde Pinar. Het blijkt dat Juliette iets te halen heeft bij alle drie de mannen van het kwartet: met Peter deelt ze een geestelijke liefde, met Robert woont ze samen en ten aanzien van Daniel heeft ze een zinnelijk verlangen. Ze is dan ook jaloers op Alexandra die zomaar een verhouding met Daniel begint.

Als Peter aankondigt dat zijn medicijnen zijn aangeslagen en bij hem thuis wil oefenen voor zijn laatste concert, voegt iedereen zich in het gareel. Peter merkt echter dat er van alles tussen leden speelt en vraagt daarnaar. Als Robert hoort dat Daniel met zijn dochter vrijt, is voor hem de grens bereikt en slaat hij Daniel, die nooit een stap in zijn richting heeft gedaan, neer, waarop Peter wil dat iedereen zijn huis verlaat. Alexandra besluit daarop haar verhouding met Daniel op te geven. Het zet de toon voor een verdere verzoening.   

De besneeuwde omgeving van Central Park waarin Robert, weer een fraaie rol van Philip Seymour Hoffman, zijn rondjes rent, is erg passend bij het melancholische verhaal, geschreven en geregisseerd door Yaron Zilberman. Daarnaast is er een leuke rol van Imogen Poots - die een jaar eerder een rolletje had in Jane Eyre van Cary Fukunaga - als Alexandra en speelt Nina Lee zichzelf.

Hier de trailer, hier een interview met de regisseur over zijn debuutfilm.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten