Impressie van de reünievoorstellingen van Monty Python in
juli 2014
De documentaire The
meaning of live, die niet verward moet worden met de laatste Monty Python film
The meaning of life (1983), gaat over
de reünievoorstellingen die de vijf leden van Monty Python in de zomer van 2014
in de enorme O2 Arena in Londen gaven. Omdat de eerste show op 1 juli 2014 in
mum van tijd was uitverkocht werden andere voorstellingen toegevoegd. De
laatste voorstelling op 20 juli werd op verschillende plaatsen in de wereld
live vertoond. Behalve een impressie van deze shows en de repetities ervoor
tonen Roger Graef en James Rogen een levendig beeld van de makers van Monty
Python, dat met archiefbeelden en gesprekken wordt aangevuld.
Het idee van een reünie werd uit nood geboren omdat men
grote schulden had na problemen met de merchandising rond de film The holy grail (1975). In plaats van te
schikken sleepte de zaak zich voort. Daarnaast had Terry Jones geen geld meer
om zijn hypotheek te betalen. Eric Idle was de grote kracht achter de reünie.
Hij bracht iedereen na de laatste voorstellingen in de Hollywood Bowl zo’n dertig
jaar geleden weer bij elkaar. Ook Terry Jones die niet zoveel zin meer had en vreesde
dat zijn geheugen hem in de steek zou laten. Tijdens de eerste scriptlezing in
2013 was het net alsof ze nooit uit elkaar waren geweest, zegt Idle. In de show
komen beroemde sketches als The Ministry
of Silly Walks, The Dead Parrot
en The Spanish Inquisition terug.
Daarnaast is er ook een optreden van Stephen Hawking, die met zijn elektrische
wagentje een professor omver rijdt. De sketches worden voor de 16 duizend
toeschouwers op een groot scherm vertoond.
Monty Python begon in 1969 als een samenwerkingsverband
tussen een aantal studenten die eerder in andere sketchesprogramma’s zaten. De
BBC zag wel iets in een televisie Monty
Pythons Flying Circus waarin sketches en animaties in een nieuwe,
overrompelende stijl gepresenteerd werden. Terry Gilliam tekende voor de
animaties die de sketches aan elkaar verbond. Hij was geheel vrij in de manier
waarop hij dat deed. Gangmaker van de absurde sketches was Graham Chapman die
in 1989 overleed. Naast het televisieprogramma’s kwamen er ook buitenlandse
theatervoorstellingen, om te beginnen in Canada. In een archiefbeeld zien we
Gilliam uitgestrekt op de bagageband liggen. Daarnaast maakte men vijf films,
om te beginnen And now for something
completely different uit 1971. Volgens Gilliam ging het Monty Python om
mensen tot nadenken te stemmen, ook al was het door ergernis op te wekken. Een
voorbeeld van hun dwarsheid tonen ze in de reünieshow waarin sketches over een
penis en een vagina niet voor negen uur mochten worden uitgezonden. Daarop legt
Terry Jones (of was het toch Eric Idle?) gehuld in vrouwenkleren, fijntjes de
situatie voor de kijkers uit.
Het leukste van de documentaire zijn de verschillende
commentaren die de leden op hun eigen functioneren hebben. Gilliam zegt zij
zich oud voelen achter de coulissen maar weer kinderen worden als ze op het
toneel staan. Jones vindt het jammer dat Chapman niet meer van de partij kan
zijn, maar anderzijds is dat ook wel een opluchting omdat hij zo grenzeloos
was. Jones vergelijkt comedy met algebra. Het blijft theorie tot er gelachen
wordt. Dat gebeurt vaak omdat ze verschillende beelden aan elkaar koppelen. De
papagaai sketch was eerst nogal tam maar werd op het toneel iconisch. John
Cleese vindt het vernederd als niemand om een sketch lacht, zoals hij wel eens
heeft meegemaakt. Zelf moest hij tijdens de show lachen om zijn papagaai
sketch. Palin zegt dat dit juist leuk was omdat hij gewoonlijk altijd zijn
gezicht in de plooi houdt.
Nog leuker zijn de commentaren op elkaar. Gilliam zegt dat
hij altijd bang was voor Cleese die een enorm charisma had. Jones aan de andere
kant zegt dat Cleese tegen hem op keek. Cleese op zijn beurt vond Idle in de
Hollywood Bowl opeens erg goed. Hij vat de stemming samen met de uitspraak dat
iedereen zijn eigen artistieke temperament had en dat ze het zelden met elkaar
eens waren. Men was het wel eens over de kritiek op de saaie reisprogramma’s
van Michael Palin. Always look at the bright side of life.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten