Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 18 april 2016

Monty Python The meaning of live (2015), documentaire van Roger Graef en James Rogen


Impressie van de reünievoorstellingen van Monty Python in juli 2014

De documentaire The meaning of live, die niet verward moet worden met de laatste Monty Python film The meaning of life (1983), gaat over de reünievoorstellingen die de vijf leden van Monty Python in de zomer van 2014 in de enorme O2 Arena in Londen gaven. Omdat de eerste show op 1 juli 2014 in mum van tijd was uitverkocht werden andere voorstellingen toegevoegd. De laatste voorstelling op 20 juli werd op verschillende plaatsen in de wereld live vertoond. Behalve een impressie van deze shows en de repetities ervoor tonen Roger Graef en James Rogen een levendig beeld van de makers van Monty Python, dat met archiefbeelden en gesprekken wordt aangevuld.

Het idee van een reünie werd uit nood geboren omdat men grote schulden had na problemen met de merchandising rond de film The holy grail (1975). In plaats van te schikken sleepte de zaak zich voort. Daarnaast had Terry Jones geen geld meer om zijn hypotheek te betalen. Eric Idle was de grote kracht achter de reünie. Hij bracht iedereen na de laatste voorstellingen in de Hollywood Bowl zo’n dertig jaar geleden weer bij elkaar. Ook Terry Jones die niet zoveel zin meer had en vreesde dat zijn geheugen hem in de steek zou laten. Tijdens de eerste scriptlezing in 2013 was het net alsof ze nooit uit elkaar waren geweest, zegt Idle. In de show komen beroemde sketches als The Ministry of Silly Walks, The Dead Parrot en The Spanish Inquisition terug. Daarnaast is er ook een optreden van Stephen Hawking, die met zijn elektrische wagentje een professor omver rijdt. De sketches worden voor de 16 duizend toeschouwers op een groot scherm vertoond.

Monty Python begon in 1969 als een samenwerkingsverband tussen een aantal studenten die eerder in andere sketchesprogramma’s zaten. De BBC zag wel iets in een televisie Monty Pythons Flying Circus waarin sketches en animaties in een nieuwe, overrompelende stijl gepresenteerd werden. Terry Gilliam tekende voor de animaties die de sketches aan elkaar verbond. Hij was geheel vrij in de manier waarop hij dat deed. Gangmaker van de absurde sketches was Graham Chapman die in 1989 overleed. Naast het televisieprogramma’s kwamen er ook buitenlandse theatervoorstellingen, om te beginnen in Canada. In een archiefbeeld zien we Gilliam uitgestrekt op de bagageband liggen. Daarnaast maakte men vijf films, om te beginnen And now for something completely different uit 1971. Volgens Gilliam ging het Monty Python om mensen tot nadenken te stemmen, ook al was het door ergernis op te wekken. Een voorbeeld van hun dwarsheid tonen ze in de reünieshow waarin sketches over een penis en een vagina niet voor negen uur mochten worden uitgezonden. Daarop legt Terry Jones (of was het toch Eric Idle?) gehuld in vrouwenkleren, fijntjes de situatie voor de kijkers uit.         

Het leukste van de documentaire zijn de verschillende commentaren die de leden op hun eigen functioneren hebben. Gilliam zegt zij zich oud voelen achter de coulissen maar weer kinderen worden als ze op het toneel staan. Jones vindt het jammer dat Chapman niet meer van de partij kan zijn, maar anderzijds is dat ook wel een opluchting omdat hij zo grenzeloos was. Jones vergelijkt comedy met algebra. Het blijft theorie tot er gelachen wordt. Dat gebeurt vaak omdat ze verschillende beelden aan elkaar koppelen. De papagaai sketch was eerst nogal tam maar werd op het toneel iconisch. John Cleese vindt het vernederd als niemand om een sketch lacht, zoals hij wel eens heeft meegemaakt. Zelf moest hij tijdens de show lachen om zijn papagaai sketch. Palin zegt dat dit juist leuk was omdat hij gewoonlijk altijd zijn gezicht in de plooi houdt.

Nog leuker zijn de commentaren op elkaar. Gilliam zegt dat hij altijd bang was voor Cleese die een enorm charisma had. Jones aan de andere kant zegt dat Cleese tegen hem op keek. Cleese op zijn beurt vond Idle in de Hollywood Bowl opeens erg goed. Hij vat de stemming samen met de uitspraak dat iedereen zijn eigen artistieke temperament had en dat ze het zelden met elkaar eens waren. Men was het wel eens over de kritiek op de saaie reisprogramma’s van Michael Palin. Always look at the bright side of life.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten