Energieke en lichtvoetige show over de wereld van
ontdekkingen
Vrouwelijke duo’s komen veel voor in het hedendaags cabaret
en moeten een eigen invalshoek vinden om zich te onderscheiden. Maartje de Boer
en Kine Handlykken hebben die gevonden in de muziek, die op een keur van
instrumenten en met wonderschone samenzang wordt vertolkt. Daarnaast passen ze de
muziek in in een levendig verhaal, in hun tweede programma De Goldberg Machine over uitvindingen en ontdekkingen. Beelden
daarvan worden tegelijk op een scherm aanschouwelijk gemaakt. Ze buiten hun Noors-Nederlandse
achtergrond uit en zoeken contact met het publiek.
Dat laatste is al meteen te merken als Kine klaar zit achter
de keyboards en Maartje achter de accordeon. De spot op het toneel is gericht
op een met een zuil met een grote rode knop erop. Het is al gauw duidelijk dat
iemand uit het publiek erop moet drukken, maar wie waagt de stap? Uiteindelijk
zet een vrouw op de eerste rij die Marjo heet de show in werking. Na een
fantastische weergave van het begin van Einstein
on the beach van Philip Glass, die resulteert in een hinkstapsprong over de
ontwikkeling van de mens, wordt Marjo voor haar heldhaftige daad beloond, iets wat
ze vaker zal horen.
In een decor waarin de machine van
Rube Goldberg is afgebeeld die doet waar hij voor bedoeld is al is het op een zeer
omslachtige manier, laten de vrouwen creatieve personen uit de muziek en de
wetenschap de revue passeren. Niet alles loopt goed af zoals een man bewijst die
met vleugels vanaf de Eifeltoren wil vliegen of de Morgenstimmung van Grieg die beter niet op maandagochtend gespeeld
kan worden. Het vormt de ouverture tot een fraai klassiek fragment uit het
vroege werk van de Noorse componist, die een van de serieuzere momenten in de
voorstelling vormt.
Het is toch vooral vermakelijk wat Maartje en Kine
voorschotelen, die elkaar als achtergrondmusici leerden kennen, de een op
begrafenissen, de ander op bruiloften. Een instrumenteel nummer waarin
droefheid en plezier samenkomen getuigt hiervan net als een conference over de
uitvinding van het wiel: na de vraag aan de zaal wie er in bezit is van een
racefiets, volgt een grappig verhaal over wielrenners die hun hobby als dekmantel
gebruiken om naar de hoeren te gaan. Aan het eind merken ze op dat er opeens
veel minder racefietsers in de zaal zitten. Seksuele toespelingen zijn nooit
ver weg, zoals een opmerking van Maartje dat de zingende zaag tussen de benen van
Kine tenminste een instrument is dat ze wel kan bespelen. Na de voorstelling
culmineren dit soort speldenprikken in een toegift bestaande uit een gedurfd
lied over een seksistische uitspraak van een vrouw uit Steenbergen, waar
afgelopen winter verhit gediscussieerd werd over de komst van een asielzoekerscentrum.
Liedjes en sketchjes over vroeger en nu wisselen elkaar in De Goldberg Machine af. Een wat flets verhaaltje
over Marie Curie die geen lampje nodig heeft op haar graf, omdat de
radioactiviteit haar verlicht, wordt gevolgd door het mooie lied May she rest in peace, waarbij Nico uit
Workum vanaf de eerste rij de helpende hand biedt om de voet van de balalaikai
in de juiste stand te zetten. Het moderne leven wordt met de nodige ironie op
de hak wordt genomen in een lied waarin het minimumjeugdloon omhoog moet omdat
jongeren hun partypillen niet meer kunnen betalen. Na de pauze, waarin de
cohesie groter lijkt en de diepgang toeneemt, werpen de vrouwen een blik in de
toekomst. Van de Voyager die informatie over onze planeet naar andere wezens
brengt, komen de vrouwen op robots. Tussendoor is er nog een grappig intermezzo
over de aardbevingen in Groningen, dat via een petitie onze steun verdient,
hoewel niet verplicht, want niemand weet waar het ligt.
Gevoelig zingen kunnen de vrouwen ook, getuige een ontroerend
lied over de spreekwoordelijke appel die na de jeugdtijd steeds verder van de
boom valt. De appel voert terug naar de Goldbergmachine, die op een spannender
manier appelsap produceert dan men kan beleven door een pak uit de koelkast te
trekken. De machine voert tot een robotisering die straks alle problemen kan
oplossen waaronder, als we niet uitkijken, de mens zelf. Het vormt de inleiding
tot een variatie op de minimal music van Glass, dit keer in omgekeerde richting
tot er niets meer overblijft. Daarmee loopt de show mooi rond.
Maartje & Kine vormen een dubbeltalent dat veel
mogelijkheden in zich heeft om uit te groeien. De wereld van de ontdekkingen
ligt voor hun open. Met veelzeggende zelfspot smeken ze het publiek om reclame
te maken voor hun verdere voorstellingen. Op 12 juni a.s. zijn er nog plaatsen in
De Kleine Komedie vrij, horen we. Dat blijkt de laatste voorstelling in de regie van Titus Tiel Groenestege te zijn.
Hier de site
van Maartje @ Kine. Daarop een link naar de site van International Song Competition. Daarop kunt u stemmen voor de
publieksprijs van het Pandalied uit het debuutprogramma Vreemd Folk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten