Sociaal drama loopt uit in een verrassend portret
Sociale drama’s kennen vaak een nogal schematische
afwikkeling. Ken Loach is een filmer die de stereotype uitbeelding weet te
vermijden. Abdellatif Kechiche volgt hem na op een manier die geweldig is.
In het begin van zijn derde film maken we een rondvaart mee door
de vissershaven van het Zuid-Franse Sète. Aan boord is een vrouw die minder
geïnteresseerd is in het praatje van gids Majid dan wel in zijn lichaam. Op een
gegeven moment snelt naar beneden. Majid geeft de microfoon aan een collega en
gaat ook de trap af. Beneden volgt een snelle wip met de botergeile Madeleine,
zoals de vrouw van de loco burgemeester heet.
Vervolgens richten we de aandacht op Slimane, de 61-jarige arbeider
op een werf die door zijn baas achter de vodden wordt gezeten. Het werk moet
sneller af. Anders wordt het te duur. Slimane die al 35 jaar op de werf werkt,
voldoet eigenlijk niet meer.
De oude baas gaat met zijn brommer naar de visafslag en
haalt harder voor zijn vrouw met wie hij vijf kinderen heeft en van wie hij
gescheiden leeft, voor Karima, zijn drukke maar vrolijke dochter die getrouwd
is en twee kinderen heeft en ook voor Latifa, de eigenaresse van het hotel waar
hij een kamer huurt. Latifa is zijn minnares. Haar dochter heet Rym. Ze kan
goed met Slimane opschieten. Latifa maakt zich zorgen over de gezondheid van
Slimane. Hij krijgt het benauwd als hij bij haar in bed ligt en vlucht naar
zijn kamer.
Ongetwijfeld speelt de barse preek van zijn baas daarin een
rol. Als zijn zoons langskomen met het restant van de couscousmaaltijd die door
hun moeder is gekookt en tijdens een familiediner genuttigd is, raden ze hem
aan terug te gaan naar het dorp uit zijn jeugd en met zijn ontslagvergoeding van
zijn oude dag te genieten. Slimane heeft echter andere plannen. Hij wil een
couscousrestaurant beginnen op een boot aan Quai de la République. Hij begint
die op te knappen en Rym helpt hem om vergunningen te krijgen. Ze worden echter
van het kastje naar de muur gestuurd. Tenslotte besluit Slimane een
benefietmaaltijd te organiseren om de autoriteiten over de streep te halen. Zijn
vrouw zal de couscous maken, zijn kinderen zullen die uitserveren, zijn
vrienden zullen onderwijl muziek maken.
Latifa wil echter niet naar het festijn omdat de boot van Slimane
te dicht bij haar in de buurt ligt en met haar hotel concurreert. Rym weet
tenslotte haar moeder over te halen om mee te gaan. Als ze aankomen blijkt de
familie in rep en roer. De couscous die door de moeder is gemaakt staat nog in
de auto waarmee Majid op weg is naar een erotisch afspraakje. De gasten worden,
terwijl Slimane met zijn brommer op zoek gaat naar zijn vrouw, met alcohol kalm
gehouden. Rym en haar moeder dragen een fantastische oplossing aan.
Het is vooral de directe, aardse sfeer die de kijker
inneemt, bijvoorbeeld tijdens het familiediner waarbij de hele familie geniet
van moeders met liefde gemaakte couscous en elkaars gezelschap. De aangetrouwde
Mario oefent tot plezier van de anderen een aantal woorden Arabisch.
De hoofdpersonen spelen hun rol geweldig. Op de eerste
plaats de nogal onverstoorbare en lieve Slimane, op de voet gevolgd door Rym (zie foto).
Wat een meid, wat een talent! Daar kun je niet genoeg naar kijken.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten