Harde opleiding sumoworstelaars
In deze documentaire met als ondertitel Kroniek van een jonge sumoworstelaar volgt Jill Coulon de gang van
de achttienjarige Takuya Ogushi uit Asahikawa op Hokkaido naar een bekende sumoschool
in Tokio. Sumoworstelen doet men in Japan al vanaf de achtste eeuw en men
begint eraan als tiener. De opleiding is intern en duurt zo’n zes maanden.
Ogushi heeft net de middelbare school afgerond waar hij zich
bekwaamde in judo en gaat op advies van zijn vader naar de stal van Oshima,
zoals dat heet. Zijn moeder is drie jaar geleden overleden aan kanker. Met zijn
vader heeft hij een moeizaam contact. Zijn vader zegt hem dat hij niet met lege
handen hoeft thuis te komen.
In het vliegtuig huilde hij, zegt Ogushi als hij vanuit
Tokio met zijn zus belt. Zijn vader huilde al bij het afscheid. Hij weet nog
niet of hij het leuk vindt daar. Zijn gordel schuurt.
Hij heeft dan de eerste trainingen en maaltijden al achter
de rug. Tijdens oefeningen moesten anderen lachen om zijn armbewegingen tijdens
een oefening waarbij men met de benen uit elkaar staat. Tijdens het eerste
toernooi is hij niet echt ontevreden, al was hij erg zenuwachtig en waren de
potjes voorbij voor hij er erg in had.
Zijn zus vraagt door de telefoon of hij al heeft rondgekeken
in de stad of zijn vrienden heeft gebeld. Dat heeft Ogushi allemaal nog niet
gedaan. Ze raadt hem aan goed op zichzelf te passen. Fraai zijn de beelden van
de dikke mannen die als ze niet trainen, wat strekken of eten in de worstelzaal.
De leraar geeft Ogushi de naam Grote Morgenster. Het contact
is afstandelijk. Zijn vader belt ook al niet. De worstelaars krijgen les over
de omgang met fans en toeschouwers. Een man vertelt dat hij 192 kilo weegt door
veel rijst te eten. Een andere docent vertelt wat ze moeten doen met hun spermaproductie.
Het is prima die in hun eentje krijgen te raken, maar nog beter om te trouwen.
Dat voorkomt een bevolkingskrimp in Japan.
Tijdens een vakantie aan zee vraagt Ogushi zich af of hij er
ooit aan zal wennen om alles samen te doen. Als jongste moet hij ook nog
allerlei vervelende klusjes doen.
Na twee maanden is hij zestien kilo aangekomen. Hij bereidt
zich voor op een toernooi in Osaka met een lid van zijn ploeg van wie hij
altijd verliest. Hij raakt ook vaak geblesseerd.
De trainer zegt dat hij nog te licht is. Tijdens het
toernooi toont Ogushi doorzettingsvermogen. Ook bij judo was dat belangrijk.
Aan het eind van de opleiding klaagt Ogushi dat hij het saai
vindt. Elke dag is hetzelfde. Eten en trainen. Misschien past judo toch beter
bij hem. Als hij tijdens een laatste toernooi verliest, doet hem dat weinig
meer. Anders dan vroeger is hij niet boos, maar kalm. Tegen zijn zus zegt hij
dat het vermoeiend en saai is. Dat hij zelfvertrouwen mist en niemand heeft om
mee te praten. Als hij tijdens de training huilt, zegt de coach dat hij daarmee
moet ophouden en beter zijn best moet doen.
Tenslotte verlaat Ogushi de school. Hij gaat niet terug naar
huis, omdat zijn vader niet zal accepteren dat hij niet geslaagd is, maar naar
een vriend in Eniwa. Hij concludeert dat hij het sumoworstelen niet voor
zichzelf deed. Dat hij te naïef was. Dat sommige worstelaars al tien jaar op de
school zaten, maar dat hij kiest voor een normaal leven.
Hier de trailer van A normal life ofwel Shinbou op vimeo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten