Filmrecensie: Boogie nights (1997), Paul Thomas Anderson

Dekhengst raakt aan de cocaïne en krijgt hem niet meer omhoog

Paul Thomas Anderson is de regisseur van onder andere There will be blood (2007), een fantastische film  over de ondergang van een oliebaron, die ik eerder op dit blog besprak. Zou een film van tien jaar daarvoor ook een dergelijke klasse herbergen? Mijn geduld werd lang op de proef gesteld en mijn verwachting niet ingelost.

Boogie nights gaat over de carrière van een jongeman in de seksindustrie en speelt in de San Fernando Valley in het jaar 1977 en later. Eddie Adams werkt in een nachtclub en wordt daar gespot door Jack Horner de regisseur van adult movies. Eddie gaat met hem mee naar zijn huis en valt voor zijn aanbod. Hij heeft een grote pik en wil daarmee een grote ster worden.

Het duur ongeveer vijf kwartier voor er een zekere ommekeer in de film plaats vindt. Tot die tijd zijn er allerlei personages geïntroduceerd die in de films van Horner meespelen, zonder echt te boeien, zoals een Rollergirl die in haar hotpants op haar rolschaatsen door de nachtclub zwiert, Amber, de vriendin van Jack, die ergens nog een kind heeft dat ze lang niet gezien heeft omdat haar man Tom dat tegenhoudt, opnameleider Bill, die zijn vrouw steeds met een ander bezig ziet en als een hond wordt afgewezen, Buck die mislukt is als verkoper van Hifi apparatuur en zijn stappen zet in de seksbusiness, spierenroller Reed Rothchild die als vaste kracht in de films fungeert tot Eddie zijn hoofdrol opeist.

Jack wil een seksfilm met goed verhaal, zegt hij, maar aan de opnames is dat niet af te lezen. Amber die in de eerste film Eddie verleidt is alleen maar geïmponeerd door de grootte van zijn geval. Eddie ziet dat ook als zijn talent, waarmee hij onder de naam Dirk Digger prijzen wint. Toch besluit hij in 1978 dat hij meer actie wil. Hoewel dat zo kunnen wijzen op een wenselijke breuk in het flauwe verhaal gebeurt dat niet. Jack gaat schoorvoetend accoord dat hij samen met Reed behalve zijn sekswapen ook met een ijzeren geval in het rond schiet. Stuitend is het materialisme waarmee Eddie zich omringt. Hij is zeer trots op de rode sportwagen waarmee hij met veel vaart rondrijdt.   

Zouden de jaren tachtig verandering teweeg brengen? Niet voor de meeste spelers die steeds meer coke gebruiken. Wel voor Buck die op een feestje de blonde Jessie ontmoet die zich ook niet helemaal op haar plaats voelt in de seksindustrie en besluit zijn werk in de electronica weer op te nemen. Helaas stuit hij op een weigerachtige ambtenaar die hem geen lening kan geven vanwege zijn verleden als porno acteur. Als hij in een taartenwinkel zijn bestelling doet vindt er een overval plaats waarbij hij met bloed besmeurd en de buit ontsnapt.

Eddie wordt door Jack ontslagen. Hij heeft een nieuwe jongen opgeduikeld, maar veel succes boekt hij daar niet mee. Het zijn de jaren dat film wordt overgenomen door video. In een ontluisterende scène rijdt Jack in een limousine rond met Rollergirl om jongens op straat voor haar te interesseren en het nummertje op de achterbank te filmen (zie foto). Dat Rollergirl door een vroegere klasgenoot herkend wordt, is eigenlijk het meest opzienbarende in deze film die verder erg humorloos is.

Aan het eind probeert Eddie, die hem door de cocaïne niet meer omhoog krijgt, nog een carrière als popzanger, maar die ambitie lukt niet. Samen met een stel maten bedot hij een rijke, decadente klant met de verkoop van zout voor heroine maar de kijker voelt al aan dat die transactie mis gaat lopen. Er zijn denk ik betere manieren om het deficit van een lege materialistische leefwijze te verbeelden. Dat de film veel prijzen won, zegt nogal wat over het culturele peil van de Amerikaanse mainstream. De ondergang van een pornoacteur haalt het niet bij die van de oliebaron.

Hier de trailer.