Brigitte Bardot – The Misunderstood (2013), documentaire van David Teboul

Stoeipoes geeft niet thuis. 

Het is weinigen gegeven zijn een filmportret te maken van een onbereikbare geliefde. David Teboul doet dit. Hij sprak haar eerder in haar huis in La Madrague, maar de samenwerking vlotte niet. Brigitte Bardot (Parijs, 1934) wilde niet met hem verder. Teboul kreeg wel toegang tot haar privé archief. Op grond daarvan stelde hij een portret samen van een vrouw, op wie hij hoorbaar nog verliefd is.

Teboul begint heel fraai met een scène uit Et Dieu créa la femme (1956) waarin Juliette Hardy (zie foto) met een kooitje langs de weg loopt en een konijntje vrij laat. Een bestelwagen met mannen ziet ze aan zich voorbij gaan. Taboul is verzot op haar expressie in de film, toen Brigitte nog geen BB was. Misschien zegt het fragment ook veel over haar latere keuze om te stoppen met film en minnaars en zich te richten op dierenwelzijn.

Teboul was als kind ook een dierenvriend en bekeek het boek dat Bardot over dieren maakte met veel interesse. Hij werd verliefd op haar en kon haar zijn leven lang niet meer uit zijn gedachten zetten. In deze documentaire volgt hij haar ontwikkeling, te beginnen met Le trou normand (1952) waarin Bardot het zwaar had als onbekende actrice.

Haar carrière begon al veel eerder omdat haar vader haar vaak filmde. In de opnames zien we ook zusje Mijanou. In de weekenden waren de kinderen vaak bij de grootouders. Op het moment dat ze een dure vaas braken, was de vader en de moeder wilde niets meer van hen weten. De zevenjarige Brigitte deed veel moeite om de liefde van haar moeder terug te winnen.

Ze vond zichzelf lelijk met haar bril en genoot alleen van ballet. Op twaalfjarige leeftijd kijkt ze heel ernstig op een foto met een gouvernante. Teboul had haar willen vragen over haar gevoel en haar gedachten. Hij zegt op grond van oude beelden dat er iets onverbiddelijks in haar gratie schuilt.

Een vriendin stelde haar voor te poseren voor een blad. Haar moeder was erbij. In mei 1948 stond ze op de voorkant van Elle en ze bleef de mascotte van dat blad. Filmregisseur Roger Vadim begeesterde haar. In etappes legde ze met hem haar maagdelijkheid af en voelde zich sterk en superieur. In 1952 trouwden ze. Hoewel ze ballerina wilde worden, gaf ze zich over aan licht dat heel wat minder beschermend was.

In 1956 was ze in Cannes een nieuwe ster. Ze liet haar haren blonderen en danste de chachacha zo verleidelijk dat Vadim een verleidingsscène inbouwde in Et Dieu créa la femme. Bardot kreeg een relatie van haar tegenspeler Jean-Louis Trintignant. Ze beleefde met hem een hele gelukkige tijd, zegt ze.  

Haar angst voor regisseurs als Autant Lara en Gabin bleek onnodig. Ze speelde haar rollen goed, maar haar vrijzinnige gedrag en haar naakte verschijningen maakte dat ze niet paste in hun opzet. In 1959 speelde ze in Babette s’en va-t-en guerre. Ze had inmiddels een nieuwe man, Jacques Charrier, en raakte zwanger van hem. Taboul kijkt met pijn in het hart naar filmbeelden van het gelukkige gezinnetje. Bardot zou haar eed aan Jacques alweer gauw opzeggen en had tegenstrijdige gevoelens over het moederschap. Ze stond een half jaar later alweer voor de camera als Dominique Marceau in La vérité (Clouzot, 1960). Daarin gaat het over een passiemoord door een losbandige jonge vrouw, met haar zus Annie als tegenpool. Bardot raakte ook in werkelijkheid verliefd op Samy Frey die de rol van de vermoorde Gilbert Tellier speelde. Frey was een jood wiens ouders in Auschwitz omkwamen.

Bardot zegt dat ze nooit een actrice is geweest. Dat de personages in haar huid kropen.

In Vie privée (Louis Malle, 1962) zien we Jill in haar drukke leven als actrice die bezwijkt onder de druk en weer kracht opdoet met een nieuwe geliefde. Er wordt in de film gerefereerd aan de zelfmoordpoging die Bardot op 26 jarige leeftijd ondernam.

Met Le mépris (Godard, 1963) trad ze toe tot de Nouvelle Vague. Camille Javal vertelt het verhaal van het einde van haar liefde. Taboul was vijftien en keek ademloos naar de film.

Toen ze 38 jaar oud was zei Bardot de cinema vaarwel. Taboul had haar graag nog zien schitteren in films zoals van Bunuel. Ze zong samen met Serge Gainsbourg al Bonnie en Clyde en maakte samen met hem de superhit Je t’aime moi non plus. Ze geneerde zich voor de technici om zo schaamteloos haar liefde te uiten, maar Gainsbourg stelde haar gerust, hoewel hij het nummer uiteindelijk uitbracht samen met Jane Birkin. Met pijn in het hart liet Gainsbourg haar naar Almeria in Zuid-Spanje gaan om films te maken en pas dertig jaar later ontmoetten ze elkaar weer. Bardot wierp zich op de dieren. Helaas voor Taboul.

Morgen mijn bespreking van La vérité.