Het begon ermee dat ik als kind al gefascineerd was door de spreekkunst van onze meester in de zesde klas. De man had een stem als een klok. Ik ben nimmer op het idee gekomen hem na te volgen, ik liep achter mijn klasgenoten aan naar de Mavo en daarna ben ik aan het werk gegaan bij een klein boekhoudkantoor waar ik sindsdien een boterham met tevredenheid verdien. Het eentonige werk bezwaart me niet, vooral niet in een tijd waarin alles onzeker is, maar ook omdat de belastingdienst steeds weer iets nieuws bedenkt, maar daar wil ik het niet meer over hebben. Het gaat me om mijn nieuwe hobby. Ik hoop dat ik met mijn verhaal anderen kan waarschuwen bepaalde valkuilen te vermijden. Als u contact wil, mijn adres is bij de redactie bekend.
Ik ben altijd al een lezer geweest. Voor het slapen gaan lees ik gewoonlijk uit een van de boeken die op mijn nachtkastje liggen. Vooral verhalenbundels zijn zeer geschikt om de dag mee te af te sluiten. De inhoud is niet te lang en geeft een afgerond beeld. Ik leg meestal met een voldaan gevoel het boek weg en terwijl ik nog nadenk over het verhaal zink ik weg in een verkwikkende slaap. Laatst had ik verhalen van David Sedaris in huis. Ik moest daar zo om lachen dat ik erover vertelde tegen mijn collega Wim. Diezelfde avond las ik nog een leuker verhaal van Sedaris. Ik popelde om het hardop voor te lezen en daarom nam ik de bundel de volgende dag mee naar mijn werk. Tijdens de lunchpauze las ik het verhaal voor. Wim vond het wellicht ook een prettige onderbreking van onze gesprekken over zijn computeractiviteiten, want hij luisterde ondertussen geamuseerd toe en complimenteerde mij na afloop. ‘Je hebt je roeping gemist,’ riep hij toen we alweer achter ons bureau zaten. ‘Kun je geen luisterboeken gaan inspreken? Die zijn tegenwoordig in.’ Zijn vrouw las niets anders meer, zei hij, hoewel ik dat wat raar geformuleerd vond. Vaak lag ze, nadat het werk aan kant was en de kinderen in bed, de hele avond met oortjes in op de bank terwijl hij verderop in de achterkamer achter de computer zat. ‘Jij zou eens bij ons moeten komen,’ stelde Wim de volgende dag voor, nadat hij zijn vrouw had ingelicht.
Gewapend met David Sedaris betrad ik op vrijdagavond hun woning. Ik las hetzelfde verhaal van Sedaris voor aan Wims vrouw terwijl Wim zich in de achterkamer ophield. Zijn vrouw was onder de indruk van mijn stem, vertelde ze, nadat ze haar ogen weer geopend had. Bij luisterboeken, zo zei zij, was de stem cruciaal. Ze hield van een donker timbre met een wat trage dictie, zoals van Jan Donkers. Wim, die juist met een fles wijn en drie glazen uit de keuken kwam, keek haar schuldbewust aan. Zelf had hij een nogal krakende nasale stem. We praatten erover wat een stem vermocht. Aan het eind vroeg ze of ik de volgende week weer wilde langskomen. Tegen betaling uiteraard. Vrijdag was de ideale avond. Ze kwam helemaal tot rust door mijn stem. Ik was beter dan de dokter. Ik was zo enthousiast dat ik op weg naar huis mijn stem flink door de straten liet schallen. Pas toen ik merkte dat men mij aanstaarde, zweeg ik abrupt.
Vervolgens ging ik voorlezen aan onbekenden. Wims vrouw kon haar opgetogenheid natuurlijk niet voor zich houden en vertelde andere moeders op de basisschool erover. Ze vroeg me of zij mijn telefoonnummer mocht doorgeven. In de avonduren werd ik gebeld door vrouwen die ook voorgelezen wilden worden, zoals een gescheiden moeder, die heel vriendelijk klonk. Haar kwam de zaterdagavond het beste uit als haar kinderen in bed lagen. Ze had de eerste keer de open haard al aangestoken en dook meteen in haar glimmende kimono met glas wijn binnen handbereik op het hoogpolige witte tapijt. Ze hoorde het liefst erotische verhalen, zei ze. Ze had de bundel die door Elsbeth Etty was samengesteld open op de salontafel liggen bij een verhaal dat haar het meeste opwond. Terwijl ik daarin vorderde, streelde zij de gladde stof op de plaats waar haar borsten zaten. Mijn adem stokte in mijn keel en ik kon even geen woord uitbrengen, maar ze kreunde dat ik door moest gaan. Vervolgens schoof ze uit haar omhulling en liet haar naakte lichaam vlak voor mijn voeten kronkelen. Ondanks de vervelende bult in mijn broek, bleef ik zo gewoon mogelijk voorlezen. Nadat ze was klaargekomen, lag ze nog wat na te schokken en na mijn laatste woord wilde ze meteen naar bed. Ze gaf me mijn geld en deed me uitgeleide. Wat verdwaasd stond ik buiten, maar de frisse lucht deed me goed.
De volgende zaterdag had ze een vriendin uitgenodigd die zeer in literatuur geïnteresseerd was, zei ze. Ze droeg haar lange blonde haar los en had lange donkerbruine laarzen aan, die ze uittrok om zich naast de gastvrouw voor het houtvuur uit te strekken. ‘Het is wel erg warm,’ zuchtte ze, terwijl ik een slok water nam. In een oogwenk had ze haar trui uit. Ze droeg daaronder een dun wit overhemd. De gastvrouw maakte de knoop van haar strakke leren broek los en trok die vervolgens naar beneden. De slippen reikten tot over haar bovenbenen, zodat ik niet kon zien of ze daaronder nog iets droeg. De vrouwen begonnen elkaar te strelen en op te winden, zoals ik wel eens in een filmpje van Wim gezien had. Soms had ik het gevoel dat zij niet eens doorhadden dat ik ook nog in de kamer was en dat ik het pand wel kon verlaten, hetgeen ik op een bepaald moment ook deed.
Of ik die zondagmiddag nog vrij was, vroeg een wat langzaam pratende vrouw me de volgende ochtend. Ze verveelde zich als haar dochters paardrijles hadden en haar man naar de voetbal was. Hij had gezegd dat ze ook iets leuks moest gaan doen. Ze had op het schoolplein van mij gehoord. Of ik die middag meteen bij haar langs kon komen. Helaas regende het en moest ik lang zoeken in een buitenwijk.
Een dikke moeke met een lange vlecht opende met angstige ogen in haar witte ochtendjas de deur en sloot die ook weer meteen. Ik dacht nog dat het door de regen kwam. Ze pakte mijn natte jas aan en liep voor me uit over de trap naar de slaapkamer waarvan de gordijnen al gesloten waren en het vlammende bedovertrek in onberispelijke staat was, wellicht om elke gedachte aan haar man weg te nemen. Ze maakte haar vlecht los, draaide met haar hoofd en schoof in bed, terwijl ik me installeerde op een stoel. Ik had een stapeltje boeken bij me of vroeg haar een keuze te maken. Ze was teleurgesteld toen ze de mogelijkheden hoorde. Ze dacht zeker dat ik altijd erotiek voorlas. ‘Kom wat dichterbij,’ zei ze, nadat ik begonnen was, ‘ik hoor je niet goed.’ Ze klopte op het bed, legde een hand op mijn knie en liet die langzaam omhoog kruipen over mijn bovenbeen.
‘Hoe vind je mijn borsten?’ vroeg ze, terwijl ik een bladzijde omsloeg. Ze kromde haar rug, om haar voorbumpers nog beter te laten uitkomen. ‘Die mogen er zijn,’ zei ik opgelaten. Ze had duidelijk geen enkele interesse in literatuur. Zij duwde het dekbed verder naar beneden, waardoor ze mij een blik gunde op talloze vetribbels. “Hoe vind je mijn benen dan?’ Ik moest denken aan het verhaal van Roodkapje en diepte het sprookje uit mijn tas op. Ze genoot zichtbaar van mijn overdreven dictie en trok vanwege de spanning het dekbed onder haar kin. ‘Voorlezen maakt alles goed,’ zuchtte ze aan het eind van het verhaal toen de wolf in de put beland was. We waren net beneden toen haar man thuiskwam. Hij keek vreemd op toen hij mij met mijn schoudertas in de gang zag staan, maar reageerde redelijk vanwege de overwinning van zijn club of door de roes van het bier dat ik uit zijn mond rook. Eenmaal buiten had ik het idee dat ik ontsnapt was uit een leeuwenkuil en ik besloot meteen om geen erotische verhalen meer voor te lezen. Nou hoop ik niet dat die voetbalvent Literairwerk leest. In ieder geval heb ik mijn telefoonnummer uit voorzorg gewijzigd. Als u mij wilt contacteren, weet u waar u moet zijn.
Bovenstaand verhaal was mijn inzending voor een schrijfwedstrijd van Literairwerk.nl. In een kort verhaal van maximaal tweeduizend woorden moest een zin voorkomen die begint met 'Voorlezen maakt alles...'
Vanmiddag worden de drie beste inzendingen voorgelezen op de Culturele Zondag in Utrecht. Mijn verhaal hoorde daar niet bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten