Zeeuws dorp worstelt met pedofiele inwoner
De camera zoomt vanuit de lucht in op Westkapelle, het dorp
op Walcheren waar in de afgelopen decennia een pedofiele inwoner zijn seksuele
lust botvierde op dorpsjongens zonder dat hem een strobreed in de weg werd
gelegd. Heeft het te maken met het bijzondere karakter van Westkapelle, een dijkdorp
dat aan drie kanten omringd is door de zee, dat de man zomaar zijn gang kon
gaan? Met de aard van de dorpsbevolking of met de ruimte die tolerantie opwekt?
De documentaire van Michael Schaap roept meer vragen op dan antwoorden, maar zet
daarmee wel aan het denken. Bijvoorbeeld over de rancuneuze wijze waarmee de pedofiel
tegenwoordig bejegend wordt. In televisiefragmenten, die aan het begin van de
documentaire getoond worden, is die woede duidelijk hoorbaar. Het deed me
denken aan een uitspraak onlangs in de krant van iemand die pedofilie niet goed
praatte maar de hetze er tegen nog vreselijker vond.
De man om wie het gaat, met de bijnaam Joosje flipperdoosje,
is inmiddels zo’n zestig jaar oud. Verschillende dorpsbewoners geven hun visie
over de kwestie. J. had een eigen aannemingsbedrijf en kon gemakkelijk even
weg. Hij deed het voor geld. Het was geen kwaaie man. Hij manipuleerde. Hij deed
het ook met jongens van veertien, vijftien jaar. Het was moeilijk te bewijzen
wat hij deed. Hij had een behandeling ondergaan en daarmee basta.
De slachtoffers konden de gevolgen niet overzien, de dader
wel. Vroeger was men luchthartiger.
Dat er slechts drie aangiftes zijn gedaan zegt veel over het
schaamtegevoel bij de bewoners en de informele dorpse zwijgplicht.
De oud-burgemeester van Westkapelle weet nergens van. In de
jaren 1981 tot 1997 toen hij eerste burger was, heeft hem nooit een klacht
bereikt. Hij voelt zich niet verantwoordelijk voor de geestelijke vernieling in
het dorp. Achteraf is het gemakkelijk praten, zegt hij.
De officier van justitie zegt dat de man gecorrigeerd is,
maar niet in die mate dat het ook duidelijk was dat hij ermee moest ophouden. Tijdens
een huisonderzoek is materiaal in beslag genomen. De man hield nauwkeurig bij
hoe het met zijn contacten gesteld was. Hij had ook contact met jongens uit
andere dorpen. Het aantal loopt in de honderden. Een agent hield hem in de
peiling, maar kon niets doen, want J. was slim genoeg om zijn daden te maskeren.
Achteraf gezien had men de man werkopdrachten moeten weigeren. Een andere agent
wilde hem het liefst op heterdaad betrappen of hem een paar rake klappen verkopen,
maar dat kon natuurlijk niet.
Later trad J. nog in het huwelijk. Het idee kwam uit de kerk
Hij zou daardoor van zijn pedofiele neigingen kunnen afkomen. Zijn vrouw zou hem
misschien omturnen, zegt een neef van J. Later zegde de man het lidmaatschap
van de kerk op. Hij bleef echter wel de diensten bezoeken.
Tussen door zijn schimmige fragmenten uit de film De dijk is dicht (1950) van Anton Koolhaas
te zien, waarin een jonge man door het dorp loopt en ook al erg geïnteresseerd
is in jongetjes.
Schaap laat twee slachtoffers aan het woord. De eerste kreeg
steeds geld van Joost en werd pas drie jaar later misbruikt. J. stond in zijn
nakie bij een strandhuisje. Dat was een hele bezienswaardigheid. Seks is ook
lekker. Het was moeilijk er onderuit te komen. De politie liet steken vallen en
de kerk duwde het probleem weg. Inmiddels is de zaak verjaard.
Het leven van het tweede slachtoffer is verwoest. In de
rechtszaal zat hij naast J. Hij leest voor de camera nogmaals zijn verhaal voor,
nog steeds met moeite. Hij bezocht twee maal per week een psycholoog en viel
buiten de groep. Hij sloot zich op in het weekend, durfde niet naar openbare
gelegenheden en dacht aan zelfmoord. Hij probeert het verleden achter zich te
laten, maar het litteken blijft. Desondanks is dat voor hem geen reden het dorp
te verlaten. Hij heeft daar zijn vrienden.
De neef zegt dat het een mooi dorp is, alleen waait het er
wel eens veel.
Hier
de promo.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten