Twiggy, het gezicht van de jaren zestig (2012), documentaire van Philip Priestley

Boegbeeld van een nieuwe generatie

Twiggy (1949, zie foto) werd ontdekt in de jaren zestig in Swinging London, een term afkomstig uit 1965 van Diana Vreeland. Twiggy werd het boegbeeld van de jeugdrevolutie in die tijd. Jongeren uit de arbeiders klasse vormden zonder politieke confrontatie een nieuwe culturele elite. Twiggy, geboren als Lesley Hornby, was het meest gevraagde topmodel in die jaren met haar korte haar, haar dunne lijf en haar kleine boezem. Met haar androgyne uiterlijk werd ze een mode-icoon en ontwikkelde ze, geholpen door een manager, een eigen kledinglijn en parfum.

Het is leuk haar een kleine vijftig jaar later zelf in beeld te zien: een krachtige sympathieke vrouw met lang blond haar en een intense blik.

Twiggy kwam uit Neasden, een buitenwijk in het noordwesten van Londen. Ze groeide op in de jaren vijftig. Kledingzaken waren saai in die tijd. De sociale structuren uit de jaren vijftig brokkelden af, levensplezier stond op de voorgrond. In de nieuwe tijd was een goed accent niet langer nodig. Het consumptisme speelde daar op in. Twiggy was geen seksloos symbool, maar ging in tegen het heersende vrouwbeeld met de rondborstige pin-ups en mannequins die eruit zagen als elegante renpaarden zonder lach.

Carnaby Street in het Londense Soho werd het mekka van de mode. Modernists, afgekort als mods, zagen winkelen als recreatie. Zo ook de 14 jarige Twiggy. Mode en muziek gingen samen. The Who speelde My generation en The Dave Clark Five kwam met Glad. Het was belangrijk om in een dancing de juiste kleren te dragen. De minirok kwam in de mode. Vrouwen kregen eigen geld door banen en slikten de anticonceptiepil, waardoor ook hun immateriële vrijheid toenam.

Modezaak Biba toonde kleding gemaakt door en voor vrouwen. Twiggy was met haar beschilderde wimpers en haar dunne lijf op haar zestiende een gat in de markt. Een kapper gaf haar haar look, een fotograaf schoot foto’s die opgepikt werden door een journaliste van de Daily Express. In 1966, op het toppunt van de jeugdcultuur, was ze het gezicht van de toekomst. Er was sprake van een Twiggymania, te vergelijken met de Beatlemania. Jonge vrouwen wilden er uit zien zoals Twiggy. Antonioni legde de tijdgeest vast in de film Blow up.

Twiggy werkte hard en begon, geholpen door manager Justin de Villeneuve, haar eigen kledinglijn, die een groot succes werd. Na 1966 veranderde het zwaartepunt van de mode naar King’s Road, waar elementen werden ingevoerde als existentiële bezinning, marihuana en kunstzinnigheid, zoals aan de etalages van de boetieks te zien was. Binnen lag androgyne kleding in een fin du siècle stijl. Daarmee kondigde zich de hippietijd aan.

In 1967 veroverde Twiggy de Verenigde Staten. Later werd Swinging London een commercieel product. In 1970 eindigde het tijdperk. Men ging dood aan drugs. Twiggy stond daar buiten. Ze wijdde zich aan de film. Op 22-jarige leeftijd brak ze door in The boy friend (Ken Russell, 1971). Daarna speelde ze in andere films zoals in The Blues Brothers (John Landis, 1980) en in het driedelige Body Bags (John Carpenter, Tobe Hooper en Larry Sulkis, 1993).     

Van deze documentaire die nogal algemeen en aan de oppervlakte blijft, heb ik geen trailer gevonden.