Weinig roldoorbreking in gezin met lesbische ouders
We zien een gelukkig Amerikaans gezin aan de westkust,
al is dat niet doorsnee. De kinderen Joni en Laser hebben twee moeders: Nic, de
biologische moeder van Joni, is erg intelligent en werkt als chirurg in een
ziekenhuis, Jules de moeder van Laser is nog steeds zoekende wat ze met haar
leven aan moet en heeft haar zinnen gezet op tuinarchitectuur.
Nadat Joni achttien jaar geworden is vraagt haar vijftienjarige
broer Laser contact op te nemen met hun biologische vader. Joni lijkt daar niet
veel oren naar te hebben, maar ze belt wel naar de instelling die haar die
gegevens kan leveren. Niet veel later belt Paul op, iemand die een bloeiend biologisch
bedrijf heeft en een restaurant. De kinderen gaan naar hem toe (zie foto). Hij vraagt naar
hun bezigheden. Joni vertelt dat ze naar de universiteit gaat. Paul was nooit
zo’n studiehoofd en net als Laser meer het sportieve type. Joni is meteen weg van
Paul, Laser vindt hem erg voldaan. Ze besluiten niets tegen hun moeders te
zeggen over de ontmoeting, maar dat komt toch uit.
Nadat de stellingen zijn ingenomen, vroeg ik me af hoe het verhaal
verder zou gaan. Joni is degene die het vuurtje warm houdt want ze wil Paul
blijven ontmoeten. De moeders willen ook wel een keer mee om Paul te ontmoeten.
De sleutelscène speelt zich af tijdens een diner bij Paul als hij Jules vraagt
naar haar werkzaamheden. Tuinarchitectuur past in zijn straatje. Hij heeft een siertuin
die nodig opgeknapt moet worden. Jules wil dat graag doen. Haar steeds intiemere
contact met Paul schept afstand met Nic die altijd druk met haar werk is en die
moet wennen aan de meer onafhankelijke positie die Jules opeens inneemt. Omdat Joni
en Laser ook afspraken blijven maken met hun biologische vader voelt ze hoe
haar gezin van haar wegdrijft. Om de banden te verbeteren bedenkt ze weer een
etentje bij Paul. Hoewel ze graag een glas wijn drinkt, houdt ze het aan begin
van het diner bij water. Ze begint over de platencollectie van Paul en vertelt
dat ze als kind ook helemaal weg was van Joni Mitchell. Ze zingt Blue en heeft zelfs haar dochter naar de
zangeres vernoemd. Als ze wat later in de badkamer van Paul een borstel met haar
van Jules erin vindt, wordt ze achterdochtig. Die neemt toe als ze naar de
slaapkamer gaat en daar een haarband van haar geliefde vindt.
Het mooiste moment in de film is dat ze daarna aan tafel
niets meer hoort. De gesprekken om haar heen worden ook met dichtgedraaid volume
weergegeven. Wat thuis volgt is een relatiecrisis, die de kinderen achter de
slaapkamerdeur meemaken. De verhoudingen zijn na het diner niet genormaliseerd,
zijn ze alleen maar moeilijker geworden. Jules kiest eieren voor haar geld. Het
is jammer dat ze niet besluiten om Paul in hun gezin op te nemen. Dat zou
tenminste een revolutionaire zet geweest zijn.
Ik was benieuwd naar deze Amerikaanse film die enkele jaren
geleden in de prijzen viel, onder andere in Berlijn, maar werd toch
teleurgesteld door de sentimenten die opgeroepen worden. Hoewel het geen
doorsnee gezin is dat ten tonele wordt gevoerd, vertegenwoordigt het eveneens de
levensstijl van de Amerikaanse middle-class met hun burgerlijke normen en blijven
de rollen intact. Nic heeft de broek aan en wil alles controleren, maar moet
machteloos toezien dat haar dat na de achttiende verjaardag van Joni niet meer
gaat lukken. Haar rol had ook gespeeld kunnen worden door een man. Dat had voor
het verhaal weinig uit gemaakt. Paul van zijn kant is een wat sullige man, die met
zich laat sollen. Een beertje in bed met Jules maar anderzijds ook een steun
voor Joni in haar relatie met haar dominante moeder. Dat zo’n feelgood film zoveel
prijzen wint, zegt veel over de weinig ontwikkelde smaak van het grote
publiek.
Hier,
als u geduld heeft de reclame af te wachten, de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten