De documentairemakers volgen het repetitieproces van Husbands door Toneelgroep Amsterdam
(TGA) om een antwoord te krijgen op de vraag in hoeverre een acteur, gewend om zich te verbergen in toneelrollen, nog wel echt
kan zijn. Of, andersom geredeneerd: in hoeverre geven zij zich op het toneel bloot? De
acteurs van TGA hebben daar hun eigen opvattingen over. Het vermeende
overbewustzijn van de acteurs wordt tijdens de repetities benadrukt door
cameraatjes die ze naast hun wang meedragen. Ook documentairemakers hebben te
maken met het zelfbewustzijn van de personen die ze filmen.
Husbands gaat over
drie getrouwde mannen die een vriend verliezen en in Londen eens flink aan de
rol gaan om het verlies te verwerken. Halina Reijn speelt de rol van tien
vrouwen en dan zonder zich te verkleden. Ze wordt belaagd door Gus (Barry Atsma)
en Archie (Roeland Fernhout). De eerste probeert haar voor zich te winnen met
bravoure en seks, de tweede met tederheid. Harry (Hans Kesting) laat zich ook
niet onbetuigd. Barry Atsma zegt dat er tussen de vrienden een bubble is ontstaan,
die na de dood van een van hen wordt doorgeprikt. Wat overblijft zijn lost
souls.
Roeland huivert als hij aan de repetities denkt. Zijn moeder
is zwaar ziek en straks gaat hij voor werk naar Frankrijk. Wat hem betreft mogen
de repetities harmonieus verlopen. In zijn spel wil hij een grens bewaken, maar
als Halina hem begint te zoenen vindt hij dat maar al te fijn.
Voor Halina is acteren echt zijn. In een tijd waarin de
jeugd in een virtuele wereld leeft, houdt zij zich bezig met basale emoties. Ze
krijgt vaak als kritiek dat ze a-theatraal speelt, zichzelf te weinig
transformeert en vraagt zichzelf ook wel eens af waarom ze zo nodig echt moet
zijn. Na de repetities voelt ze zich vaak leeg. Haar privéleven is saai. Ze zou
wel kinderen willen. Op het toneel voelt ze zich de hoer van haar emoties. Ze
vindt het vernederend om als een hond over het toneel te kruipen. Dat kan
alleen omdat de sfeer goed is. Toch wil ze stoppen. Het is vermoeiend en ze is
bang dat dit alles is.
Regisseur Ivo van Hove is idolaat van haar omdat ze meteen
tijdens de eerste repetitie voluit gaat. Hij kan zich voorstellen dat acteren
zwaar is tijdens de laatste weken voor de voorstelling. Men moet zich afvragen
wat het brengt en wat het vraagt, maar hij kan niet geloven dat Halina wil
ophouden. Het is de vraag hoe groot het bord voor zijn hoofd is.
Barry vertelt over zijn broer, een mongool die hem in alles
overtrof. Hij werd daardoor gevoelig voor menselijk gedrag. Hij ziet zijn broer
nog stil liggend ’s nachts in bed. Hij bleek bang voor het donker. Zelf heeft
hij angsten van hem overgenomen. Een cadeautje van zijn broer, dat hem helpt
zijn emoties naar boven te krijgen. Hij heeft de neiging zich van zijn beroepsgroep
te distantiëren. Acteurs zijn rare mensen, gladiatoren zonder schilden. In TGA
is men ten minste op zoek naar zichzelf. Deze gevoelige manier van acteren
levert veel stress op en niet iedereen kan daar tegen.
Hans Kesting zegt dat acteren wel wat met hem doet. Dat moet
ook wel met alle emoties die geuit worden. Gelukkig heeft hij een lieve vriend.
Hij had een mooie studententijd als homo in Maastricht terwijl hij tegelijk in
Rotterdam een vriendinnetje had. Zijn ouders, die altijd in het theater kwamen kijken,
ontdekten daardoor hoe hij leefde en waren daar blij mee. De documentairemakers
vragen of Hans dit verhaal nog eens wil vertellen omdat ze vermoeden dat hij toneel
speelt. Op de begrafenis van zijn moeder schoot hij vol en was zich ook meteen
bewust van dit acteursmechanisme. Hij had ooit een vriend die tegen hem zei dat
hij kon schreeuwen omdat hij een acteur was, maar zoiets vindt hij onzin. Hij
vond het leuk zich vroeger kind te voelen. Dat veilige, beschermende heeft hij
ook bij zijn vriend, die zijn redding is.
Om half zes in de namiddag heeft Hans er genoeg van. Hij is voor
die dag klaar met repeteren, zegt hij. Meent hij dat? De grens tussen spel en
werkelijkheid lijkt me niet altijd duidelijk tijdens de repetities.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten