Beat girl schetst
een mooi portret van de jaren zestig, waarin een jonge generatie zich verzet
tegen de waarden van de ouderen die als
square betiteld worden. Die kwalificatie geldt zeker voor Paul Linden, de
vader van de minderjarige baldadige Jennifer (Gillian Hills), die niet pikt dat
die thuiskomt met een nieuwe vrouw, de knappe 24 jarige Francaise Nicole (Noëlle
Adam).
Jennifer is meteen al fel tegen haar stiefmoeder en wenst
haar veel geluk met haar vader die architect is en alleen verliefd op zijn ontwerp
voor een nieuwe stad City 2000. Nicole
probeert het goed te maken met Jennifer, gaat naar haar slaapkamer en vraagt of
Jennifer kleding nodig heeft maar dat heeft ze al genoeg. Jennifer wenst haar
een goede nacht en maakt zich vervolgens op om uit te gaan naar de kelder waar
beatmuziek gemaakt en gedanst wordt.
Nicole probeert het de volgende dag opnieuw. Ze zegt tegen
Jennifer, die door haar vader wordt afgezet bij de kunstacademie, dat ze haar
in de middag ophaalt om samen in de stad te gaan lunchen. Jennifer is helemaal
niet blij dat haar stiefmoeder zich onder haar vrienden mengt.
Ze komt erachter dat Nicole in haar Parijse tijd in een
stripteasegelegenheid werkte en begint daarover tegen haar vader, die Nicole
daarover aan de tand voelt. Nicole bagatelliseert de geschiedenis. Ze deed
samen een balletopleiding met Greta die verder ging als stripper. Zij voelt
zich niet verantwoordelijk voor de levenswandel van een vroegere studiegenote. Ze
zegt tegen Paul dat Jennifer haar haat en haar tegen hem op probeert te zetten.
Jennifer neemt poolshoogte in The girls, de stripteaseclub waar Greta werkt. Hoewel de portier
haar als minderjarige niet wil binnenlaten, zegt ze dat ze Nicole heet en met
Greta wil spreken. Hoewel Greta niet wil praten is exploitant Kenny wil
geïnteresseerd in de knappe Jennifer (zie foto). Hij vraagt haar de volgende dag terug te
komen. Later in de film vat hij het plan op om met haar naar Parijs te gaan en
haar op Pigalle beroemd te maken, maar zover komt het niet.
Tijdens de film vroeg ik me af of jongeren niet opnieuw een
omwenteling zoals in de jaren zestig zouden kunnen veroorzaken. In de
documentaire Living in the material world
over George Harrison wordt verteld dat de beatgeneratie in een periode van
welvaart kansen kreeg om een eigen subcultuur te ontwikkelen. Dat is nu anders, al is welvaart wellicht minder van belang dan woede over belachelijke maatschappelijke waarden en normen. Het was in ieder geval heerlijk de
rebellie van jongeren terug te zien, hun behoefte anders te zijn,
avontuurlijker te leven dan hun stoffige square ouders.
Fraai is de animositeit tussen Dave, de gitarist van het
stel en Jennifer. Dave vindt haar phoney
as an iceberg, maar als Jennifer tijdens een feest voor hem gaat strippen zegt
zij dat zij al aan het smelten is. Aan het eind van de film, als Jennifer weer
veilig in de schoot van het gezin terugkeert, reageert Dave nogal cynisch: ‘Only
squares know where to go.’
Hier
de trailer, die begint met opzwepende gitaarklanken uit de jaren zestig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten