Eenzame puber verraadt haar linkse vrienden aan de neonazi’s.
De Noorse filmmaakster Karen Winther (1978, zie foto) maakte een documentaire
over haar eigen schaamtevolle verleden, waarin ze als tiener in een links
kraakbolwerk in Oslo woonde maar ging spioneren voor de neonazi’s. Hoe heeft
dat kunnen gebeuren? zo vraagt ze zich af. Ze maakt een rondje langs bekenden, zoekt
een verklaring en hoopt op vergiffenis. Ze gaat zelfs naar een vroegere neonazi
die spijt heeft dat hij haar voor hun karretje spande.
Voor de kijker is al snel duidelijk dat haar onbezonnenheid
te maken had met een moeilijke jeugd, met ruzies met haar moeder, met in de
steek gelaten worden, ook in het kraakbolwerk Blitz, waar iedereen zijn eigen
plan trok en niemand erg begaan was met elkaar.
Dat laatste horen we van Guro, een hartelijke vrouw die in
die tijd gitaar speelde en inmiddels een eigen boek heeft uitgegeven, waarvan
ze de omslag trots op haar smartphone toont. Guro heeft Karen nooit heeft laten
vallen, al wilde ze geen vriendschap met haar onderhouden na het verraad dat ze
gepleegd had. Karen vertelt Guro over een documentaire die een student over
haar maakte en waarvan we ook beelden te zien krijgen. Daarin zegt ze dat ze
eenzaam was, conflicten had met haar moeder en daarom naar Blitz verhuisd was. Guro
denkt dat ze de mensen pijn wilde doen. Na haar vertrek uit huis mislukte een
voogdijschap door een vriendin in Blitz, een alternatief voor een plaatsing in
een pleeggezin of een tehuis. De kraakster wilde uiteindelijk niet de
verantwoordelijkheid voor Karen op zich nemen, met als gevolg een beschadigde
puber.
Ze kreeg het benauwd toen in Blitz bekend werd dat er een
verrader onder hen was en dat die bekend zou worden gemaakt. Ze vluchtte naar Hokksund,
het nest van de neonazi’s, waar ze zich koesterde in een gemeenschapsgevoel. Moeder
haalde de affiches weg die in de stad waren opgehangen met een foto van Karen. Guro
vreesde dat haar verraad haar einde betekende. Uiteindelijk zocht Karen contact
met politieman Tore Borge die onderzoek deed naar de neonazi’s en hun jonge slachtoffers
die in hun handen waren gevallen, zoals Karen. Tore weet nog dat ze nogal
paranoïde was, toen ze zich aanmeldde voor het project Exit.
Karen gaat op bezoek bij Matilde die vroeger een kraakvriendin
was. Inmiddels zijn ze allebei 32 jaar. Matilde vraagt Karen naar haar huidige
politieke opvattingen. Karen zegt dat ze allergisch is geworden voor politiek. Ze
spreken over het verraad. Het was een geluk dat er niemand in hun groep
vermoord werd, zegt Matilde. Volgens haar is het meer een probleem voor Karen
dan voor haarzelf.
Belangrijkste persoon in de documentaire is weggelegd voor
de moeder van Karen, die veel met haar eigengereide dochter te stellen had, al zou je dat op grond van de foto niet zeggen. De
documentaire rakelt bij haar weer allerlei moeilijke emoties op. Ze was
verdrietig over het contact van Karen met de neonazi’s. Haar dochter snauwde
haar af en mishandelde haar, zo erg dat de politie erbij moest komen, de moeder
naar het ziekenhuis moest en Karen naar Blitz vluchtte. Hoewel Karen zichzelf
nog niet vergeven heeft, heeft haar moeder dat wel gedaan. Karen denkt soms dat
ze al die ellende van vroeger gefantaseerd heeft. Gelukkig heeft ze nog haar
dagboeken waaruit ze fragmenten voorleest.
De vader van Karen vraagt haar naar haar motieven om verraad
te plegen. Hij kan het niet begrijpen. Karen denkt dat het te maken heeft met
gevaar en taboes en zit er al veertien jaar mee. Haar vader denkt niet dat
vergeving zo gemakkelijk is. Karin zou een daad moeten stellen om dat mogelijk
te maken.
Hier
de trailer op Idfa.tv
Geen opmerkingen:
Een reactie posten