Schuif aan bij de Mieren
Onderwijs is vaak niet zo boeiend als het over de structuren
gaat, maar de persoonlijke verhoudingen binnen de institutie vormen een ander
verhaal. Weijun Chen bekritiseert aan de hand van portretten van een docent en twee
studenten de privatisering van het Chinese hoger onderwijs in 1997. De
particuliere hogescholen hebben zich sterk uitgebreid en produceren veel
werklozen. Elk jaar komen er twee miljoen bij. De werkloze academici worden Mieren
genoemd.
Het universitair toelatingsexamen is bepalend voor de
toekomst van de student. De beste studenten krijgen een beurs voor een
staatsuniversiteit, de anderen zijn aangewezen op de veel duurdere particuliere
hogescholen zoals het Hougoo College in Wuhan. Docent Wang Zheziang is
eigenlijk grafisch ontwerper, maar ronselt in de zomer leerlingen. Hij heeft
weinig op met zijn instituut, dat veel geld incasseert en leerlingen via een
uitzendbureau doorsluist naar een arbeidsplaats, het liefst ver weg zodat ze
niet kunnen komen klagen over hun gebrekkige opleiding. Wang haalt de ouders
over met een sentimenteel joods verhaal over ouders die honing op boeken
smeerden om de kinderen te verleiden tot studeren. Zijn powerpoint presentatie is
gebaseerd op leugens. Negentig procent van de docenten heeft geen
onderwijsbevoegdheid. Hij realiseert zich dat zijn bezigheid slecht is voor
zijn karma.
Wang Pan (zie foto) heeft een lage score op het toelatingsexamen
gehaald. Zij woont op het platteland. Haar moeder, bakstenen stapelend voor
haar man die ze in een vrachtwagen vervoert, is daar boos over, maar laat dat
niet merken. Zelf had Wang Pan haar hardwerkende ouders met een studie en een
goede baan een beter bestaan gegund. Ze gaat op zoek naar een hogeschool.
Tijdens het avondeten maken haar ouders ruzie. Volgens haar vader zijn het
allemaal oplichters op die scholen. Haar moeder wil een feest organiseren, om
geld binnen te halen voor de opleiding. Dat wordt gehouden in de steenfabriek omdat
ze geen restaurant kunnen betalen. We zien Wang Pan tenslotte met de trein naar
de hogeschool vertrekken.
Wan Chao heeft vier jaar gestudeerd en bezoekt een
banenmarkt. Hij is blij als hij voor een laag salaris bij een groot bedrijf een
week op proef mag komen. Hij belt met zijn vader dat hij een appartement heeft
gevonden. Hij werkt over omdat hij Excell niet goed beheerst, maar dat kan niet
voorkomen dat de manager ontevreden over hem is. Na zijn proefweek gaat Wan
opnieuw naar een banenmarkt. Zijn naam wordt genoteerd. Hij belt later met een
manager over de baan en mag naar een training. Als hij daar te laat aankomt,
wordt hij uitgefoeterd. Leven en werken vindt hij lastig. Hij had gedacht dat
hij gemakkelijker een vaste baan zou vinden. Hij zit met een hoge huur en heeft
nauwelijks geld om eten te kopen. Een vriend zegt dat China het communistische
ideaal is kwijtgeraakt. Na een nieuwe afwijzing verhuist Wan naar een
goedkopere woonplek.
Na twee jaar, zo lezen we in de aftiteling, heeft hij nog
geen baan. Wang Pan doet een ingenieursopleiding, die veel geld kost. Wang Zheziang
werkt in de IT, nadat de directeur van het Hougoo College er met de kas vandoor
is gegaan.
Hier
deze boeiende documentaire in zijn geheel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten