Doe wat je moet doen!
Susan Sarandon speelt een thuiswedstrijd. Het programma is
opgenomen in New York City, zodat de actrice straks op bezoek in Nederland
om Cloud Atlas te promoten rustig een dagje door Amsterdam kan wandelen. Ze is in Queens geboren. Haar
ouders hadden haar al de deur uitgezet voordat ze actrice werd, eerst voor
reclames en series, om haar studieschuld te voldoen. Ze studeerde aan een
katholieke universiteit en viel daar meteen voor Chris Sarandon. Haar moeder
werd opnieuw zwanger en wilde niet dat Susan trouwde. Ze zat tijdens de
huwelijksplechtigheid achterin de kerk. Susan mocht een paar jaar het ouderlijk
huis niet in.
Susan maakt een wat verveelde indruk, maar ik ken haar verder niet. Ingestudeerd is misschien een beter
woord. Stellig in ieder geval.
We zien fragmenten uit White Palace, The Hunger, Thelma
& Louise en Dead Man Walking. De laatste film heeft Susan zelf
geproduceerd. Na lang aandringen wilde Tim Robbins het scenario schrijven. Voor
haar is het een liefdesverhaal. De film, die niet zo gemakkelijk is, werd druk
bezocht. Dat gaf haar het vertrouwen terug in het publiek. Het spreekt zich uit
tegen de doodstraf. Het vraagt om het loslaten van de eigen overtuiging dat het
goed is dat een misdadiger geëxecuteerd wordt. In de praktijk wordt het er niet
gemakkelijker op voor het slachtoffer.
Op een vraag uit het publiek hoe ze aan haar rollen komt
zegt ze dat ze er niet tussen komt. Meryl Streep wordt vaker gevraagd. Bij elke
rol moet ze weer zichzelf heruitvinden, zich inleven, zoals in zuster Helen in
Dead Man Walking. Ze heeft daar veel aan beleefd, emotioneel inzicht in hoe het
is om gedood te gaan worden. Ze kreeg mail van gevangenen die op de dodenlijst
stonden en wilde er een bezoeken maar dat werd haar afgeraden en daarom deed ze
het niet.
De essentie van schoonheid is waarachtigheid, zegt ze. Ze
ziet dat niet terug aan de perfecte naaktmodellen in Playboy. De
onvolkomenheden geven je persoonlijkheid weer. Voor Elle deed ze een interview
met een actrice die auditie moest doen op een matras. Volgens Susan gebeurde
dat vroeger ook. Regisseurs kiezen vrouwen uit met wie ze willen neuken. Ze
werd en wordt afgewezen. Dat moet je relativeren, zegt ze.
Iemand vraagt of haar politieke activiteit haar acteerwerk
belemmerd heeft. Dat denkt ze niet. We zien een fragment waarin ze, net als
eerder Jane Fonda in Vietnam, demonstranten tegen de oorlog in Irak in Central
Park toespreekt. Ze kreeg daarop veel kritiek, van hatemails tot
doodsbedreigingen, ook aan haar kinderen. Ze is er nog steeds emotioneel over.
Bush maakte misbruik van de angst onder de bevolking. Hij stelde het voor dat
men voor zijn beleid was en anders tegen Amerika. Vragen werden niet gesteld.
Ze vindt dat ze haar mond open moet doen want de journalistiek is, omdat het
geld regeert, muilkorft.
Op een vraag wat er moet veranderen antwoordt ze dat de
kloof tussen rijk en arm kleiner moet en dat geld voor het leger naar het
onderwijs moet. Het gaat om de basis. Ze geloofde niet in de rechtvaardige
oorlog van Obama na het toekennen van de Nobelpijs voor de Vrede in 2009 en
zeker niet in een paus die als jongeman bij de nazi´s was en pedofielen
beschermde. Films met goede verhalen dragen bij tot een betere wereld. Vooral
verhalen waarin mensen dichtbij elkaar komen, waarin ze dat aandurven. Ze
vertelt over de populaire kinderarts Spock die ooit vier jonge vrouwen achter
kinderwagens zag lopen met borden tegen de oorlog in Vietnam. Anderhalf jaar
later werd hij een van de belangrijkste tegenstanders van die oorlog. Het is
een voorbeeld dat je doet wat je moet doen. De protesterende vrouwen zullen
zich nooit gerealiseerd hebben wat voor invloed ze op het wereldtoneel hadden.
Ze vindt het zelf wel eens moeilijk dat collega´s zo weinig hun nek uitsteken,
de goeden niet te na gesproken zoals Alec Baldwin. Ze raadt de jongeren in de
zaal aan waarachtig te leven en zich door het leven te laten verrassen.
aangepast 10 november 2012, 7:44 uur.
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderen