De tol van de roem
Paralypiër Esther Vergeer doet in ambitie niet onder voor
handbiker Monique van der Vorst. Op haar gebied, het wheelchairtennis, blinkt
ze al jaren uit. Ze heeft alles gewonnen wat er te winnen is. Ze heeft een
verzadigingspunt bereikt en tennist even niet meer. Sinds 11 september j.l. is
ze thuis. Ze vraagt zich af of ze in 2016 nog wel naar Rio wil. In juni was ze
in een trainingskamp voor zich voor te bereiden op Londen. Ze was 470
wedstrijden ongeslagen. Dat zegt ook wel iets over het competitieveld. Esther
was gefocust en kan geen rust vinden. Wat is rust? De structuur is weg. Het
liefst wordt ze moeke van drie kinderen.
Arjan Nieuwenhuizen volgde haar een jaar lang op de voet.
Ook tijdens de inhuldiging in haar woonplaats Woerden, vijf dagen na haar
gouden plak op de Paralympische Spelen in Londen 2012, waarbij ze de eerste
ereburger van de stad werd. Esther vertelt wat spanning met haar doet. In Peking
2008 stond ze in de finale onder grote druk. Ze kreeg zelfs een matchpoint
tegen. Federer weet wat het is om tegen zichzelf te spelen. Elke wedstrijd heb
je meer te verliezen dan te winnen. In februari was Esther bij de Laureus
Awards in Londen. De gehandicaptensport gaat ook om het verhaal. Ze krijgt
steeds weer dezelfde vraag gesteld. What keeps you going? Winning isn’t boring, antwoordt ze. Als ze
met tennissen stopt, is de aandacht weg. Dat zal wel wennen zijn, denkt ze.
Kern van de documentaire is de bespreking die ze heeft met
het sportmanagement. Ze heeft zelfs een mindmap gemaakt zoals dat heet, waarop
ze allerlei kernbegrippen rond zichzelf heeft verzameld, zoals haar Foundation,
waarmee ze clinics geeft op een mytylschool. Medewerker Esther Goergen zegt dat
eerst de vraag moet worden beantwoord of ze naar Rio gaat. Ze is een doener,
zegt Esther zelf. Denken maakt het probleem niet helderder. Na haar
tenniscarrière wil ze weer iets om haar tanden in te zetten. Maar wel met de
garantie van succes. Ook als toernooidirecteur streeft ze perfectie na.
Integratie met de valide tennissport is een sleutelwoord, net als loslaten. In
het team ParaStars en wil niet alleen zelf het gezicht zijn van de paralympiërs, al
is dat soms van een bijna onaardse knapheid.
Ze werkt thuis met haar moeder aan een knipselkrant. Dat
geeft rust. Ze zegt dat zo’n mindmap tegenwoordig een hype is in het
bedrijfsleven. Volgens haar ouders was ze altijd al een doorzetter. Tot haar
zesde was ze gezond. Na zwemles waarbij ze onder water moest zwemmen had ze
hoofdpijn en raakte ze bewusteloos. In het ziekenhuis ontdekte men een
bloedvatafwijking bij haar ruggemerg. Tijdens de operatie liep ze een
dwarslaesie op. Het was moeilijk dat te accepteren. Ze voelde zich buitengesloten. Ze was negentien jaar oud toen ze in Melbourne 2000 haar eerste
goud won. Coach Sven Groeneveld zegt dat ze een voorbeeld is voor anderen, dat
ze niet wil verliezen en heel professioneel met haar sport omgaat.
Ze gaat vissen met haar vriend en maakt een strandwandeling
waarbij ze in het zand blijft vastzitten. Ze gaat straks op vakantie, iets dat
ze niet vaak heeft gedaan. Ze hoopt wat rust te vinden.
Hier
mijn bespreking van de documentaire Ik heb nooit gelogen over Monique
van der Vorst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten