De arrogantie aan de macht
De jonge Nederlands - Israëlische filmmaakster Esther Hertog
legt in Soldier on the roof, zoals de Engelse titel van deze Idfa-documentaire luidt, het dagelijks leven vast in de joodse nederzetting in
Hebron, een stad waar 120.000 Palestijnen
wonen. Achtduizend joden hebben zich aan de rand van de stad op de Westbank
verschanst om te tonen dat dit hun gebied is, het land van hun voorvaderen,
zoals een vrouw in de documentaire zegt.
Esther Hertog geeft weinig commentaar en daarom is de
documentaire des te aangrijpender. De kijker zit zelf midden in het conflict.
Het begint er al mee dat de kolonist David Wilder, natuurlijk met een lange
witte baard, Esther vanaf een hoger gelegen olijfgaard de stad Hebron wil laten
zien met daarin de tombe van aartsvader Abraham. Meteen komen er een aantal
Palestijnse jongeren op hen af die hen het filmen onmogelijk maken. Wilder
roept met zijn mobieltje een paar soldaten op. Die komen er zwaar bewapend aan.
Een van de Palestijnen wil niet vertrekken. Het is per slot van rekening zijn
land. Men yellt als het filmen doorgaat, maar uiteindelijk vertrekt men. Ik
meende een van de soldaten nog horen zeggen dat ze wellicht een huiszoeking bij
de Palestijn zouden kunnen doen om uit te zoeken of hij een terrorist is.
Wilder meent later in de uitzending dat hij de waarheid in pacht heeft en dat
zijn God hem hier naar toe gestuurd heeft.
Zo zijn er meer schrijnende beelden. Zo’n Israëlisch jochie
Yinon, dat stenen gooit tegen de luiken van zijn Arabische buren spant wel de
kroon. Hoe worden die kinderen opgevoed dat ze al zo’n haat tegen de Arabieren
hebben? Zijn moeder zegt dan dat de kinderen daar vrij zijn en er sterk van
worden. Nog erger is de opmerking van de vader van Yinon, die zegt dat joden
anderen moeten helpen, maar daarmee bedoelt hij zeker niet de Palestijnen.
Het is al vaker ter sprake gebracht dat men de toestand van
de tweede wereldoorlog niet verwerkt heeft en die herleeft. De joden leven in
een getto. Met dichtgetimmerde huizen die vroeger van Palestijnen waren, hoge
muren en wachttorens. De Palestijnen rond het getto leven in ondraaglijke
omstandigheden, zegt een soldaat, terwijl men vroeger goede buren was. Af en
toe zien we soldaten die Palestijnen tegen de muur zetten en fouilleren. ‘De
joden hebben het huis van de Arabieren afgepakt en dichtgetimmerd,’ zegt een
klein jochie bij zo’n verlaten huis tegen Esther. De moeder van Yinon houdt
vanuit haar keuken een stadsgids in de gaten houdt die bezoekers laat zien hoe de
kolonisten daar wonen. Die zijn van een linkse organisatie, zegt ze minachtend.
De rabijn van de school van Yinon is trots. Hij wil ook de Tempelberg weer
terug. Tijdens Chanoeka gaat met naar de legerbasis om kaarsen te ontsteken,
het Poerimfeest wordt ook in alle vrolijkheid gevierd. De soldaten worden op de schouders gezet. Onder leiding van
enkele soldaten wordt een rondleiding gegeven door Hebron waar heilige plaatsen
worden aangedaan.
Ik heb geen zin meer om verder te schrijven. Ik merk dat ik
heel boos ben. Wat dat betreft heeft Esther Hertog prima werk afgeleverd.
Hier de trailer,
hier
een interview met Esther Hertog, die zich blijkbaar niet eens zo bewust is van
de impact van haar film, juist in een tijd waarin het conflict in de Gaza strook weer in alle hevigheid losbarst.
Triest wat daar gebeurt. Mensen, vereenzaamd op hun weg naar een doel dat vrede moet opleveren, voeden hun kinderen op in haat en het Joodse volk grijpt niet in. Op deze wijze creëert men de teloorgang van een jonge generatie, een moordmachine die eerst de geest en daarna de medemens vermoordt.
BeantwoordenVerwijderenMijn levenswortels zijn en worden nog steeds gevoed door de vruchtbare grond van het joodse cultuurgoed. Dat zou een zekere eenzijdigheid van visie in de hand kunnen werken. Maar ik probeer wel verstandig met de historisch gegroeide problemen om te gaan, dat wil in mijn geval zeggen dat ik oog wil hebben voor de wederzijdse argumenten. Het zou al te gemakkelijk zijn om op allerlei details en clichés in te gaan die dit gigantische probleem aankleven. Wij dienen de wortels van het conflict bloot te leggen. Duidelijk is dat we i.c. te maken hebben met twee tot op het bot getraumatiseerde partijen. Trauma's kunnen leiden tot obsessief denken en handelen. En dat is hier duidelijk het geval. Beide partijen (Joden en Palestijnen) zouden gebaat zijn met solide deskundige psychiatrische c.q. psycotherapeutische hulp. Aangezien dit volslagen onmogelijk is zullen we er in moeten berusten dat dit uitzichtloze conflict nog eeuwen zal voortkankeren. Nogmaals, je kunt als zelfbenoemde deskundige wel allerlei spitsvondige historische flauwekul uit de kast trekken teneinde je eigen vooroordelen voor de zoveelste keer te onderbouwen , maar het zal het probleem nooit oplossen. In tegendeel! Het valt te betreuren dat liefde en wijsheid, die in dit conflict zo’n constructieve rol zouden kunnen spelen, vermoord worden door agressieve oorlogshitsers uit beide kampen.
BeantwoordenVerwijderenEr bestaat geen wezen op deze aarde dat niet gekwetst is tot in het diepst van zijn of haar ziel of dat zal worden. Geen wezen dat daaraan ontkomt. Pijn/trauma's, hoe groot ook, zijn in wezen niet het probleem, zonder pijn/verdriet bestaat er geen vreugde/blijdschap, alles bestaat bij de gratie van zijn tegenhanger. Zaak is dat mensen die dit kunnen weten die zich dit bewust zijn, dit probleem niet altijd in zichzelf een plek geven en er dus niet op de juiste wijze naar handelen. Vrede is mogelijk maar begint bij jou en hoe jij dat anderen voorleeft. Het begint heel klein het vraagt vaak grote offers maar het is mogelijk.
BeantwoordenVerwijderen