I am a woman now (2012), documentaire van Michiel van Erp

De blonde Corinne van Tongerloo, bekend van de tentoonstelling Ik Man/Vrouw, is terug in Casablanca waar ze in 1972 in een kliniek werd geopereerd door dokter Burou. Helaas is die overleden. Ze brengt bloemen naar zijn graf om hem te bedanken, want daarna is ze echt begonnen met leven. Ze toont opnamen met een Super 8 camera gemaakt waarop ze verliefd is op een biseksuele jongeman. Ze was toen nog niet af en onrustig. Na de operatie trad ze naakt op. Ze wilde graag haar nieuwe lichaam laten zien.

Ze ontmoet Alan, de zoon van Burou, die haar vertelt dat hij wel eens een operatie bijwoonde maar niet goed werd van alle bloed. Ze mist een knuffel. Haar geheim is een handicap. Ze wacht met het openbaren van haar geheim tot een nieuw contact verliefd op haar geworden is, maar uiteindelijk gaat men toch terug naar een geboren vrouw, want die is toch anders. De seks is geen probleem. Er zijn meer vrouwen met een kleine vagina. Ze vertelt een vriendin over haar handicap. Ze heette eerst Cornelis, maar voelde zich een meisje. Ze toont een jeugdfoto. De vriendin krijgt er kippenvel van. Op het strand van Casablanca ziet ze terug op haar leven. Zij heeft bereikt wat ze wilde. Ze zou kunnen huilen, als daarmee niet haar make-up zou uitlopen.   

De 73-jarige Duitse Jean Lessenich werd in hetzelfde jaar geopereerd, maar heeft een lage stem en oogt mannelijk. Dokters waren alleen geïnteresseerd in de techniek. Risico’s, daar dacht men niet aan. Zij toont een schoolfoto uit 1947. Op het moment dat zij verkering kreeg dat ze nog dat het allemaal wel los zou lopen, maar ze verkleedde zich graag als vrouw. Ze vond dat zelf pervers, maar moest toch denken, als ze voor een etalage stond, hoe een jurk zou staan. Toen ze enkele weken na de operatie op haar werk kwam, voelde ze zich een echte vrouw. Ze beleefde gelukkige jaren, werd verliefd op de Japanse Keiko, een traditionele samurai die wilde dat ze mannenkleren droeg. Laatst was ze bij haar graf en vertelde dat ze weer als vrouw leefde. Ze had het idee dat Keiko daar blij mee was. Make-up of kleding maken nog geen vrouw. Het gaat om de zelfbewustheid te weten dat ze de fantasie van een man kan vervullen. De oudere leeftijd zat niet in die fantasie. Een liefde zou nu nog moeilijk zijn. Toch kwam ze iemand tegen, die ze af en toe ziet.

 

De Britse April Ashley werd in 1960 geopereerd en is inmiddels grijs. Ze lijkt wat op Margaret Thatcher en drinkt graag een sherry. Haar vrienden zijn dood, waardoor ze het gevoel heeft dat ze niet meer bestaat. Ze kwam uit een streng katholiek milieu met een vader die verdween en een moeder die haar uit huis zette. Op haar vijftiende ging ze naar de marine. De Schotse matrozen waren geweldig. Als ze dronken waren probeerden ze de kleren van haar lijf te trekken. Robert Boutin is society fotograaf. Hij ontmoette April in 1958 in Parijs, waar ze optrad in Carrousel in een travestieshow. Ze ondernam verschillende keren een zelfmoordpoging. In Ormskirk zat ze in een psychiatrische inrichting, waar ze mannelijke hormonen kreeg toegediend. Men vond dat ze maar een homo moest worden. Burou toonde haar foto’s van de operatie om haar af te schrikken, maar ze wilde het echt. April trekt zich niets aan van meningen van anderen. Ze heeft veel afwijzingen gehad, ook voor optredens in haar eigen land. Ze vaart met Robert op haar jacht (zie foto) en ontmoet ook Alan Burou. Ze vertelt dat zij als vijfentwintigjarige zijn twintig jaar oudere vader heel aantrekkelijk vond. Beiden zijn zij nu alleen. Zonder haar handicap was ze een filmster of hertogin geweest, zegt ze. Toen haar vader op sterven lag, ging ze naar hem toe. Hij had nog zijn zwarte haar. Ze hoopte dat ze niet grijs zou worden. Het kwam wel tot een verzoening.    

Colette Berends, geopereerd in 1971, is schoonheidsspecialiste en doet thuis gymnastiekoefeningen. Ze huilde na de operatie een dag lang omdat ze de spanning kwijt moest. Daarna was het goed. Ze leerde een jonge Marokkaan kennen, die gemeenschap met haar had en heel lief voor haar was. Ze maakt wandkleden en legt in een zaal uit hoe die tot stand kwamen. Ze zit in een restaurant met haar twintig jaar jongere vriend Ton met wie ze ooit een afspraakje maakte. Ton accepteerde haar zoals ze was. Ze vindt het goed dat hij een jongere vriendin heeft, die voor hem kan zorgen. Zelf heeft ze al dertig jaar een ontstoken lever.  

Bewonderenswaardig, die openhartigheid. Hier het verslag van mijn rondgang door de tentoonstelling Ik Man/Vrouw in Het Dolhuys