Fietsdrukte
in de hoofdstad benaderd vanuit de zintuigen
Het is
alweer meer dan veertig jaar geleden dat de manifestatie Amsterdam Fietst werd gehouden, maar de noodzaak om fietsers in de binnenstad
meer ruimte te geven is nog steeds en in toenemende mate hard nodig. Dat
bewijzen de opnames die Wilko Bello maakt van de enorme stroom fietsers die met
gevaar van eigen leven zich dagelijks door het centrum begeven. De
documentaire, die begint met een fragment van Paul van Ostayen uit 1915 en, zoals op de afbeelding te zien is, vanaf de fiets gemaakt is, geeft een duidelijk beeld van de gevaren op
de kruispunten in een overvol centrum. Bello benadert het onderwerp eens niet
vanuit het verstand maar vanuit de zintuigen en dat zegt minstens zoveel als
een rationele aanpak.
Zonder
veel commentaar toont Bello de fietsstromen in alle weersgetijden, soms versneld
dan weer vertraagd, die bij de gemeente toch wel tot de noodzaak moeten leiden
dat er meer nodig is dan het inrichten van een aantal straten waar de auto te
gast is. Wellicht kan men eens een kijkje nemen in Valencia waar een deel van
het centrum alleen voor fietsers toegankelijk is. Een demonstratie van de
organisatie Fair City zet in ieder geval druk op de ketel. Bij dit alles is het
de vraag of de fiets niet aan zijn eigen succes ten onder gaat. Het toenemende
gebruik van de OV fiets zorgt voor nog meer drukte op het fietspad.
Fietsers
zijn zelf ook een deel van het probleem, omdat ze telefoneren op de fiets, hun
telefoon raadplegen en met oortjes in fietsen. Het probleem is verergerd door
de scooters die zich ook op het fietspad begaven. Ook met wegafzettingen neemt men het niet al
te nauw. Een verkeersregelaar wijst de fietsers de alternatieve route, maar
krijgt een grote mond terug terwijl hij zegt dat hij juist in het belang van hun
veiligheid werkt. Met zijn fiets duikt Bello een parkeergarage in de buurt van
het station in waar nauwelijks auto’s staan omdat die daar niet kunnen komen.
De ruimte zou heel goed gebruikt kunnen worden als fietsenstalling in een
gebied, waar, zoals een jonge vrouw met een fiets laat zien, de stallingen
overvol zijn en rijwielen naar het depot in West worden gesleept omdat ze
niet goed geparkeerd zijn.
Ook
filmt Bello verschillende ongelukken tussen fietsers of fietsers en scooters
waarbij druk gediscussieerd wordt over de schuldvraag hetgeen af en toe door de politie wordt beslist. In het geval van de aanrijding met een
scooter zegt een omstander dat fietsers ook het nodige aan te rekenen is
doordat ze door rood rijden. Hij is het met Bello eens dat scooters eigenlijk
niet op de fietspad horen . Erger is een ongeluk dat plaatsvond op
een druk kruispunt tussen een fietser en een vrachtwagen. De bloemen die
weggeschoven zijn omdat het kruispunt voor nader onderzoek is afgezet vertellen
weinig goeds.
Grappig
zijn de beelden van een fietser in de vijver op het Museumplein, fietsers die
in een storm hun paraplu hoog proberen te houden en de versnelde opnames van
racefietsers die een wedstrijd door de stad lijken te houden, daarbij ze het
gezond verstand aan hun laars lappen en met veel capriolen hun tocht
voortzetten, maar het meest hangen blijven de gevaarlijke situaties bij
kruisingen waar fietsers kris kras door elkaar de eigen bestemming proberen te
volgen. Bello laat zien hoe het ook anders kan. Aan de noordkant van het
Centraal Station is een nieuwe ruimte waar fietsers en voetgangers elkaar passeren
zonder dat er verkeersregels zijn. Daardoor let men beter op en gebeuren er
minder ongelukken. Maar daar rijden dan ook geen auto’s.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten