Feelgood documentaire over een jonge Afghaanse die zich
verzet tegen uithuwelijking
De vijftienjarige rapper Sonita uit Herat, Afghanistan woont
samen met haar zusje en nichtje in Teheran waar ze een opleiding krijgen in een
centrum voor illegale buitenlandse jonge vrouwen. Haar conservatieve familie
woont nog in Afghanistan en wil dat de knappe en schrandere Sonita, zoals de
traditie voorschrijft, zich laat uithuwelijken om daardoor de som van negen
duizend dollar op te strijken.
In het begin van de documentaire werkt Sonita aan haar
plakboek. Ze heeft een foto van een uitzinnig publiek en wil dat later ook
hebben, maar in de tussentijd wast ze ramen en volgt ze lessen in het centrum,
waar gewerkt wordt aan hun ontwikkeling en bewustzijn. Ze bedenkt in een les
over haar wensen dat ze de dochter van Michael Jackson en Rihanne geweest had
willen zijn en ze doet mee aan een toneelles waarin ze een overval van de
Taliban beschrijft door haar familieleden als standbeelden in die situatie neer
te zetten, maar later ook in een gelukkiger beeld, waarbij van een overval geen
sprake is.
Samen met Ahmed, een jonge Afghaanse bouwvakker, probeert ze
een rap opgenomen te krijgen, maar ze hoort dat ze daarvoor een vergunning
nodig heeft en dat ze daar ook nog eens duizend dollar voor moet betalen.
Resteert dus het plakken van foto’s in haar plakboek en verder te dromen over
een mooi huis en een mooie auto. Maghami vraagt haar of ze ooit verliefd is
geweest, hetgeen niet het geval was, maar Sonita bedenkt wel dat ze met de
camera van de documentairemaakster een clip kan opnemen, hetgeen door Maghami
goedgevonden wordt.
Er komt een crisis in haar leven als haar broer in het
appartement geweest is en alles kapot heeft gemaakt. Het is zijn manier om te
vertellen dat ze naar huis moet komen om zich te laten uithuwelijken waardoor
hij geld heeft om ook te trouwen. Sonita belt haar moeder en vraagt haar om naar
Teheran te komen om over de zaak te praten. De ontmoeting op het busstation is
emotioneel maar de moeder blijkt geen krimp te geven. Ze onderhandelt met de
directrice van het centrum over geld dat ze wil lenen, hetgeen de organisatie
voor een groot dilemma stelt. Zelfs de geluidsman bemoeit zich ermee. Hij is
van mening dat de moeder terug zal komen als ze haar zin krijgt en een hoger
bedrag zal eisen, maar de directrice besluit toch maar op het voorstel van de
moeder in te gaan: voor tweeduizend dollar mag Sonita nog zes maanden in het
centrum blijven.
Daarop neemt Sonita een clip op in een bruidsjurk en een
barcode op haar voorhoofd als protest tegen het feit dat jonge Afghaanse
vrouwen nog steeds uitgehuwelijkt kunnen worden. Ondanks de positieve reacties mag
ze daarna niet meer op het centrum blijven: de wet verbiedt namelijk dat
vrouwen gaan zingen. De teleurstelling bij Sonita wordt goedgemaakt door een
uitnodiging om naar de Verenigde Staten te komen. Ook daar is haar clip niet
opgemerkt gebleven. Ze krijgt een studiebeurs maar moet alleen nog een paspoort
regelen in Kabul. Zelfs dat lukt waarop we Sonita in spijkerbroek en met lange
losse haren zien optreden in de Verenigde Staten.
Hier
de clip.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten