Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 8 november 2017

Burma storybook (2017), documentaire van Petr Lom en Corinne van Eggeraat


Hommage aan een gemartelde Birmese dichter

De Tsjechische filmmaker Petr Lom (1968) maakte in 2012 de documentaire Back to the square waarin hij een jaar de balans opmaakte van de revolte in Egypte. Daarna maakte hij samen met zijn partner Corinne van Egeraat Ana Ana over de binnenwereld van jonge creatieve Egyptische vrouwen. Vandaar was het niet ver meer om samen met Van Egeraat een portret te maken van de Birmese dichter Maung Aung Pwint (1950), die een groot deel van zijn leven achter de tralies doorbracht, maar sinds de opheffing van de militaire dictatuur, die vijftig jaar duurde, een fysiek gebroken maar vrij mens is.

Burma storybook is een poëtische film met veel aandacht voor gedichten van Pwint die door de commentator maar ook door verschillende landgenoten van Pwint en door Pwint zelf wordt voorgedragen. Daaronder is een gedicht over de koude winter van 1973 toen hij na zijn huwelijk weer de cel in moest waar hij andere dichters ontmoette en alleen nog meer gedreven werd om gedichten te schrijven. Daarnaast is er bijzondere aandacht voor het mooie landschap met een rivier, waarin men zich wast of met die men per bamboe brug oversteekt met een brommer aan de hand. Ook spuit men elkaar nat tijdens het waterfestival of port men met een geluidswagen de bevolking op om op de Nationale Liga voor Democratie te stemmen.

De lichamelijke toestand van Pwint , die vanaf zijn tweeëntwintigste steeds om de elf jaar werd opgesloten, is slecht. Hij zit in een kampeerstoel of doet oefeningen om het beven van Parkinson tegen te gaan, geholpen door zijn lieve vrouw (zie foto), die rondloopt met klei op haar wangen en zijn gedichten opschrijft. Desondanks kan hij nog duidelijk vertellen over zijn leven en werk. Pwint doet zich niet voor als een heilige en zijn gedichten gaan dan ook over alledaagse onderwerpen, zoals meisjes die mogen zijn zoals ze zijn. Ze zitten vol grappen, bijvoorbeeld over de noodzaak de handen te wassen hetgeen ook voor Obama geldt. Hij reageerde op het voorstel van een film door Lom met het idee om samen een lang gedicht te maken dat vele dubbele bodems kent.

Als kind wilde hij de maan aanraken en schreef daarover op een niveau dat hij inmiddels niet meer kan bereiken. Zin vrouw zegt dat haar man erg zwijgzaam was over zijn tijd in de gevangenis en dat ze van vrienden moest vernemen hoe dat geweest is. Pwint vertelt wel dat hij tijdens eenzame opsluiting vriendschap sloot met een mier en dat hij na marteling, waardoor hij vijfentwintig nachten niet kon slapen, niet meer tegen het geluid van grendels kon, die zijn geest kapot maakten. Vergeet, zegt hij in een van zijn gedichten.

Met zijn kleinzoon is hij bij de rivier en vraagt hem wat hij zijn oom die uit Finland op bezoek komt zal vragen. De kleinzoon zegt duidelijk dat hij een cadeautje wil. Het weerzien sinds 1996 is ontroerend. De zoon vertelt dat hij vroeger ging vissen in de rivier omdat hij niemand had om zijn zorgen over zijn vader mee te delen. Hij hoopte dat hij een vis zou vangen want dan zou zijn vader terugkomen, maar dat gebeurde allebei niet. Lom heeft ook nog in Finland gefilmd waar de zoon met zijn dochters in een wak in de rivier vist en een snoek eruit haalt. Het zit er niet in dat hij steeds nog eens op bezoek gaat. 

Hier de trailer, hier mijn bespreking van Back to the square.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten