Zonder onderling vertrouwen is oplossing voor het jihadisme
ver weg
Tijdens zijn ronde door Europa om de stemming te peilen rond
de integratie van moslims in de maatschappij, deed Jan Leyers ook het noorden
van Engeland aan, waar de moslims in de achterwijken een gesegregeerd bestaan
leiden, die, zo luidt de conclusie, een metersdiepe kloof heeft veroorzaakt met
de westerse opvattingen en een grote gevoeligheid voor het jihadisme. In Radicaal in Birmingham blijkt dat
ditzelfde ook geldt voor de tweede stad van Engeland, waarin een vijfde van de
bevolking moslim is. Pogingen van de overheid in 2003 om met het anti
radicaliseringsprogramma Prevent de
angel uit het probleem te halen, kostten veel geld en hebben echter vooral
geleid tot tegen onder personen die hun best doen de situatie vooral te
normaliseren.
Regisseur Nirit Peled ging naar de islamistische wijk
Sparkhill in Birmingham en luisterde wat mensen die daar wonen en werken te
zeggen hebben over Prevent en hun initiatieven. Ze stuit meteen al op een
demonstratie tussen extreemrechtse en linkse aanhangers. Anti discriminatie
adviseur Mahmood heeft zijn handen vol om de toestand niet uit de hand te laten
lopen. De voormalige jihadist Butt (zie foto), die eerder in Bosnië en in Afghanistan
vocht en zich inmiddels inzet voor de jongeren in de wijk, zegt dat er een
beeld van de wijk geschapen wordt met no go zones die helemaal niet klopt. Hij
is aanhanger van het multiculturalisme en zegt dat er met het radicalisme van
jongeren niets mis is, maar dat het zorgt voor verandering.
In 2007 werd er een anti terreur strategie toegepast vanwege
de dreiging van aanslagen door bewoners in wijken als Sparkhill ,die ervoor
zorgde dat de leefbaarheid minder werd. De moslimjurist Ballali kan erover mee
praten want hij werd vaak lastig gevallen en behandeld als een crimineel. Hij
zegt dat het idee om radicalisme door Prevent in de kop te smoren goed klonk,
maar dat onderwijzers en dokters, die werden ingezet om daaraan mee te werken,
geen terrorisme deskundigen zijn. Hij werkte ook zelf op een ambulance in Libië
en vindt dat slachtoffers in de eerste plaats hulp nodig hebben. Er dient een
veilige ruimte te zijn waar men de eigen mening kan uiten. Een moslima in de
wijk die een sportschool heeft opgericht, verzet zich tegen de stigmatisering
van de moslims en wil niets met Prevent te maken hebben. In plaats van
overheidsgeld aan te nemen blijft ze liever onafhankelijk.
De islamtische hulpverlener Ashfas, die een eigen lokale programma
in een andere achterstandswijk heeft om de weerstand van jongeren tegen het
jihadisme te versterken, neemt wel geld aan van Prevent, maar vooral omdat het
moeilijk is zijn project op een andere manier te financieren. Mensenrechtenactivist
Begg, die in Guantanamo Bay gemarteld werd en zich het slachtoffer van de
overheid voelt, stelt dat men met Prevent een noot probeert te kraken met een
moker en stelt dat de onzichtbare oorlog die het Westen in het Midden Oosten
heeft gevoerd geen goed heeft gedaan in de ogen van de jonge moslims. Butt kent
de woede van de jongeren uit eigen ervaring, pleit voor een pragmatische aanpak
en zet de deur ook open voor Prevent. Buurtmedewerker Iqbal vindt Prevent
verderfelijk en wil zich niet de tegenstand van de buurt op de hals halen, waar
men zich toch vooral een Brit voelt.
Voormalige leidster van een islamitische studentenvakbond Bouattia
was er fel op tegen om studenten als verdachten te kenmerken en nog meer om
vrouwen als een probleem te zien in plaats van een deel van de oplossing. Haar
moeder klaagt dat ze op de school waar ze lesgeeft niet vrijuit kan praten met
een camera in de klas die alle communicatie op een goudschaaltje legt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten