Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



donderdag 2 november 2017

De Europeaan (2016), documentaire van Dirk Jan Roeleven


Openhartig portret van een bestuurder in het hart van de EU

Documentairemaker Dirk Jan Roeleven (1961) maakte eerder een mooi portret van de toekomstdromen van jonge dansers en nog daarvoor Nieuwe helden over een Nederlandse wielerploeg die de smet van doping van zich af wilde werpen. Het portret van zijn leeftijdsgenoot Frans Timmermans, diplomaat en vicevoorzitter van de Europese commissie sluit daar mooi bij aan. Timmermans is een man met ambitie die dat graag tentoonspreidt. In een omgeving waarin het net zo moeilijk is om veranderingen aan te brengen, als het gebouw van de EU een kwartslag te laten draaien, is Timmermans een spin in het web rond de Raad van Europa en het Europarlement in een tijd waarin de ene crisis de andere opvolgt en hij vluchtelingenzaken in zijn portefeuille heeft. Daarnaast is hij ook nog gewoon vader en voetbalsupporter. Het is ongetwijfeld zijn geldingsdrang die maakt dat hij zo’n onrustig leven kan volhouden.  

De documentaire is meteen ook een verslag van de gang van zaken bij de vluchtelingencrisis, al is deze term misleidend, omdat niet zozeer de vluchtelingen het probleem zijn als wel de politiek die in de wereld gevoerd wordt, waar de Europese Unie een belangrijk aandeel in heeft. De onverwacht grote stroom mensen die in 2015 naar Europa kwam, zette de EU voor een probleem. Het idee om een quotum in te voeren waarbij ieder land een proportioneel deel van de vluchtelingen zou opnemen, werd geen succes maar er moest wel iets gebeuren want de mensenstroom stond te dringen aan de grens. De grootmoedigheid van Merkel om deze mensen niet in de kou te laten staan was een van de meest verheffende daden van onze tijd waarin inwoners van het rijke westen zichzelf het liefst opsluiten met hun rijkdom en de deuren voor anderen gesloten houden. Timmermans zegt in een gesprek met Ban Ki Moon, het voormalige hoofd van de VN, dat de opvang capaciteit van Europa beperkt is, omdat de invloed van extreem rechts de maatschappij anders dreigt te ontwrichten. In alle onrust kwam er tenslotte een halfbakken voorstel van Diederik Samson, een partijgenoot van Timmermans, die de Turkijedeal genoemd werd en die even zorgde voor adem bij de bestuurders. Al gauw diende zich het volgende probleem aan, de Brexit, waarover Timmermans op de ochtend na de Britse verkiezingen met Mark Rutte overlegde (zie foto). Op de vraag van Roeleven of het allemaal nog wel leuk was, antwoordde Timmermans vrij vertaald dat hij betaald wordt om zijn werk te doen en dat elke crisis ook weer de mogelijkheid biedt om opgelost of ieder geval gecontroleerd te worden. Het zou verschrikkelijk zijn als we na zeventig jaar ingehaald zouden worden door onze eigen schaduw.

Eerder al vertelde Timmermans dat hij tegenwoordig meer plezier heeft in de politiek dan vroeger toen hij zichzelf erg buiten schot probeerde te houden. In een fragment halverwege zien we hem na de verhuizing van het gezin naar Tervuren in de omgeving van Brussel. Hij rijdt op de fiets naar zijn ouderlijke woning in een dorp in de omgeving omdat zijn vader als ambtenaar in Brussel werkzaam was. Hij vertelt dat hij geen gemakkelijke leerling was en het altijd beter wist. De scheiding tussen zijn ouders heeft hem aangegrepen. Het maakt dat hij niet voor de eenzaamheid kiest maar liever bij de groep hoort. De onderliggende positie van zijn vader vergeleken bij diplomaten maakt hem gevoelig voor kritiek. Hij zat ermee dat hij door Pauw werd aangevallen op een opmerking over de ramp met de MH17. De toespraak in de VN oogstte veel lof maar meteen daarop volgt dan een negatieve reactie. In ieder geval laat hij zich daardoor niet uit het veld slaan. Wellicht dat hij zich in zijn stamkroeg in Heerlen of op de tribune bij Roda JC oplaadt. Anders wel tijdens een optreden van Bruce Springsteen tijdens Pinkpop. Het nummer My city of ruin is hem uit het hart gegrepen. Het is niet erg om te vallen, zolang men maar weer opstaat.Wellicht vindt hij straks ook nog tijd om iets te doen aan het bureaucratische karakter van de Unie.

Hier de Nederlandstalige trailer, hier mijn bespreking van Jonge dansers, hier die van Nieuwe helden.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten