Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zondag 5 november 2017

Theaterrecensie: Poly-interpretabilty, Pointless International, Toneelschuur, 4 november 2017


Verademende eenvoud in clowneske sfeer

Pointless International is terug van weg geweest. Blijkbaar heeft het gezelschap - bestaande uit Jorn Heidenrijk en Matthias de Koning van Maatschappij Discordia en Vincent van den Berg en Czeslaw de Wijs van ’t Barre Land - na hun eerste succesvolle voorstelling een wereldtournee gemaakt en is daar met een internationale faam van teruggekomen. De voertaal is dan ook Engels al valt er af en toe ook wel een verdwaald woordje Frans, een onvervalste Hollandse vloek en een woord als koetsier, dat in het Engels blijkbaar te moeilijk wordt gevonden. We hebben dan ook te maken met een gezelschap dat niet al te gebakken zit aan de dagelijkse werkelijkheid.

De relativering van onze ingebakken gewoonten en denkbeelden dient, zoals blijkt uit het interview dat Erik Bindervoet met drie van de heren hield, af en toe weer ingepeperd te worden. Clowns are a matter of perspective, staat er in de flyer. in hun clownsrollen nemen ze de zwaarwichtigheid op de hak en in tal van sketches blijkt steeds weer de betrekkelijkheid van succes. Alle vier dragen ze daar op hun eigen manier aan bij. Heidenrijk is de tragische Coco die voor de gelegenheid zijn gezicht ook geschminkt heeft en nog net geen ballon kan oppakken die hij met zijn voet vooruit trapt. Wel moet hij hard huilen als hij weer eens een act in de mist ziet gaan, zoals met een speelgoedolifantje uit een doos. De anderen wijzen fijntjes op een bordje waarop staat dat elephants stricty forbidden zijn. De Wijs speelt Joey van de trucs die hij dan ook met veel concentratie brengt, zich zeer bewust van het gevaar, vooral voor hem zelf en daardoor, zoals tijdens de fabricage van een molotovcocktail, tot het uiterste gespannen. De Koning figureert als Buster, onder andere in de spiegelact The broken Mirror als een verbinding tussen Coco en Joey. Van den Berg is als Sugar te dom om mee te doen en beperkt zich met zijn blauwe ijsmuts op zijn hoofd tot de rol van stalknecht, die ervoor zorgt dat de anderen te paard kunnen blijven.

De voorstelling begint net zo low profile als ie blijft. De clowns staan in tamelijk gewone colberts het publiek op te wachten en zorgen daarmee meteen voor een hartelijke sfeer. Dit blijft bijna twee uur de basis waardoor de tijd omvliegt, al zijn de trucs niet altijd even interessant en worden ze soms te lang aangehouden. Anders dan in Atelier waar De Koning in het voorjaar nog aan meewerkte, is er van een inhoudelijke verdieping geen sprake. De positieve kracht van de groep, die niet te beroerd is steeds duidelijk te maken hoe zeer men van elkaar en het publiek houdt, maakt echter dat de aandacht vastgehouden wordt. Coco weet de harten te stelen met een bruisende Shakespeareaanse voordracht, een monoloog van een filosofische hond, die ook in het interview van Bindervoet te vinden is en een tot twee keer toe herhaalde goocheltruc. Joey draagt de voorstelling met zijn grote uitstraling (zie foto van Sofie Knijff). Sterk is zijn ingehouden teleurstelling als hij na een truc waarbij men van twee sigaretten drie maakt, met lege handen overblijft. Het is juist dit stille spel dat de voorstelling tot een groot succes maakt.

Dat geldt ook voor het contact met het publiek, vanaf het begin waneer Coco worstelt met zijn jasje en de hulp in roept van een mevrouw, die hij vorstelijk beloont met een luciferdoosje met daarin 182 kussen. Een man die spontaan een twee euromunt aan Buster afstaat voor een act waarbij de munt via een trechter in de broek van Coco of Joey met vallen, krijgt in tienvoud terugbetaald. Heel grappig is de onbewuste inbreng van een mevrouw die na een lied over een vreemde mevrouw de zaal verlaat en daarmee de lach opwekt, juist terwijl de clowns een onderlinge aanvaring hebben. Het publiek krijgt tussendoor een glas water aangeboden en wordt aan het eind getrakteerd op de rode wijn en de champagne waar al tijdens de acts overvloedig gebruik van gemaakt werd. Daarmee wordt het toch al lage profiel helemaal gelijkgemaakt en dringt de boodschap van vrijheid en acceptatie verder in de harten door. 

Hier de site van de voorstelling met daarop ook het interview van Erik Bindervoet met Buster, Joey en Coco, hier een bespreking van de eerste show Pointless International door Loek Zonneveld (Theaterkrant, 14 juni 2014), hier mijn bespreking van Atelier.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten