Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 17 november 2017

Muziek op de vlucht (2016), documentaire van Frans Bromet


Vluchtelingen in de val bezingen hun onzekere lot

In 2016 maakten Teun Voeten en Maaike Engels de informatieve documentaire Welcome to the jungle over het leven in het vluchtelingenkamp aan de rand van Calais vlak bij de snelweg die naar de veerboot en de treintunnel gaat.  In dat kamp, dat The Jungle wordt genoemd, proberen vluchtelingen uit zeer verschillende landen die op hun reis naar Groot–Brittannië in Calais gestuit zijn te overleven en daarbij is muziek een belangrijk middel. Het is de verdienste van Frans Bromet dat hij de liederen die in het kamp gezongen worden voordat het in maart 2016 ontruimd wordt, zonder commentaar laat horen. Daarmee worden we deelgenoot van de angst en de wanhoop van mensen tussen wal en schip, gevlucht uit een ongelukkige situatie maar zonder veel illusies over de toekomst.

Muziek op de vlucht opent met een beeld van de veerboot die naar Engeland vertrekt terwijl een man die hem nakijkt zingt over zijn heimwee naar zijn geboorteland. Daarna volgen beelden van een demonstratie waarbij een groep korte slogans scandeert die door een man worden uitgesproken en die het legaal reizen naar Groot-Brittannië tot onderwerp hebben. Dit wordt weer gevolgd door een klaagzang van een man tegen de eenzaamheid. De liederen worden afgewisseld met beelden uit het kamp zoals de tenten die overal staan en de houten nederzettingen die men van pallets aan het bouwen is, maar die soms ook weer in de brand vliegen, waarna de politie komt om de brandweer de gelegenheid te geven het vuur te blussen. Het bluswerk wordt begeleid door een lied met de tekst dat de goedheid mag overwinnen. Bijzonder is de kerk die op het terrein is verrezen. Het was te verwachten dat daar mooie gospels zouden worden gezongen maar die heb ik niet gehoord. Wel is er een oproep tot gebed, maar dat leek eerder te slaan op een dienst van islamitische aard. 

De confrontaties met de oproeppolitie bij de snelweg worden wel regelmatig in beeld gebracht, terwijl men onderwijl een lied zingt over Londen, waarbij ook gedanst wordt. In de tussentijd propt een vrouw straatafval in een vuilniszak en wekt een ander op de fiets stroom op voor de mobiele telefoons. Hier en daar wordt onder het uitbrengen van gezamenlijke gezangen op vuurtjes gekookt en elders staat men te wachten voor de voedseluitdeling. Een man luistert op zijn telefoon naar een lied over een bijzondere en rustgevende vrouw en put daar hoop uit. Een studente kunstgeschiedenis is overrompelend door een tekening die op een muur is verschenen en laat zich daarbij filmen.

Alle zang, dans en geklap kan niet verhinderen dat het eind van het kamp nabij is. Bulldozers overstemmen de liederen van hoop en wanhoop. Bromet toont beelden van witte containers die, omgeven door hekken, naast het kamp verrijzen, maar die op weinig instemming kunnen rekenen. Een hippie meisje brengt op gitaar een actuele versie van Stand by me. Op de trailer is, na  een fragment van een lied van een man over het onveilige Kunduz, een andere man te zien die te midden van anderen in een tent een aangrijpend protest laat horen over de ongelijkheid waarin hij en zijn lotgenoten gevangen zitten. Hij wijst met zijn vinger naar de camera van Frans Bromet en duidt het verschil aan in positie tussen de filmmaker en zijzelf (zie still). De een komt uit een veilige wereld waarin alles goed geregeld is, de ander weet bij god niet wat hem te wachten staat. Dat lijkt me het uitgangspunt om tot verandering van deze schrijnende situatie te komen.   

Hier de trailer, hier mijn bespreking van Welcome to the jungle, hier Ben E King met Stand by me.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten