Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 11 november 2017

The Chilean Building (2010), documentaire van Macarena Aguiló


Loyaliteitsproblemen tussen kinderen en volwassenen door linkse politieke strijd

The Chilean Building vertelt het verhaal van de jonge Macarena Aguiló die in de tijd van Pinochet met haar moeder in Frankrijk woonde, totdat de laatste door de MIR, de linkse revolutionaire beweging in Chili, werd teruggeroepen om deel te nemen aan de politieke strijd.

Voor haar achtjarige dochter en zestig andere kinderen in vergelijkbare omstandigheden bedacht men het Project Thuis, waarbij ze samen in pleeggezinnen woonden met twintig volwassen vrijwilligers. Macarena spreekt met een paar anderen over hun jeugd, die zich voor een groot deel afspeelde in The Chilean building, een oud flatgebouw in Alamara, Cuba.

Tijdens een reportage van de Spaanstalige televisie uit 2004, die in de documentaire zit ingebouwd, vertelt Macarena dat haar vader, een van de leiders van de MIR, werd opgepakt toen ze drie jaar oud was. Ze verliet Chili met haar moeder en zat in Parijs bij vergaderingen in rokerige zaaltjes.

Het Project Thuis werd geleid door mannen en vrouwen. Men dacht dat het niet langer zou duren dan vijf jaar. Dan zou Pinochet wel verdreven zijn. Pablo, de pleegvader van Macarena, was een goede vriend van haar moeder. Hij had samen met de pleegmoeder onder andere ook de tienjarige Gerardo en de peuter Andrea onder zijn hoede. Via Spanje ging men naar Cuba. Ze kwamen met andere deelnemers aan het project terecht in een flat die al een jaar leegstond en leefden samen in een appartement. Anders dan met haar moeder at Macarena elke dag haar bordje leeg en speelde veel buiten met de andere kinderen. Overdag gingen ze naar een school in Alamar. De Mir had bedenkingen tegen het project dat de rol van de vrouw ter discussie stelde en men de traditionele rolpatronen doorbrak.

Gerardo tekende in die tijd om zijn onzekerheid de baas te blijven. Later ging hij animaties maken. Als enig kind was hij blij met alle broertjes en zusjes die hij er opeens bij kreeg. Als tienjarige stond achter het idee dat hij zou achterblijven. Nog steeds vindt hij het een goede oplossing.

Andrea kan zich het afscheid van haar moeder niet meer herinneren. Ze was toen twee jaar oud. Ze dacht later dat ze geadopteerd was. Haar eigen ouders waren vreemden voor haar. Ze begreep ook weinig van het schoolsysteem, omdat ze heel vrij was opgevoed. Ze zag de protesten tegen Pinochet op video´s die werden gestuurd. Ze waren stil en behulpzaam, zegt ze, maar hadden het moeilijk en voelden zich verstoten.

De moeder van Macarena schreef haar veel en bemoedigde haar.

Soms waren er akelige berichten, zegt Pablo. Het was vreselijk te moeten melden dat een ouder gesneuveld was in de strijd. Later ging elk pleeggezin zijn eigen weg. De collectiviteit brak af, toen bleek dat er in Chili geen vooruitgang geboekt werd met de revolutie. Later stopte hij met het project. Hij wilde weg uit Cuba en vond het vreselijk dat hij Macarena niet kon meenemen.

Toen Macarena terugging naar Chili was de dictatuur voorbij maar de gewenste linkse samenleving niet gerealiseerd. Haar moeder geeft haar de ingeplakte brieven die Macarena naar Chili stuurde. Achteraf had ze bij haar dochter willen blijven. Gerardo praatte niet met zijn ouders over zijn verleden. Hij wilde niet zeuren om genegenheid.

Hier de trailer.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten