Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 7 november 2017

Solo (2016), documentaire van Koen Suidgeest


Als balletdanseressen door de bergen

Zoals op de site van Koen Suidgeest te zien is, maakt hij al vanaf 2004 documentaires, om te beginnen met The endless caravan, die hij zelf overigens niet regisseerde. Solo, dat ook de naam is van een organisatie voor alleengaande campergasten, gaat over de 61- jarige Irma die na de dood van haar man Wim, met wie ze altijd campervakanties hield, huiverig is om alleen op reis te gaan en zich aansluit bij deze organisatie.

In de documentaire maakt ze duidelijk dat ze Suidgeest toestemming geeft om haar reis te filmen zodat haar kleinkinderen haar later terug kunnen zien. Aan het eind is er toch sprake van frictie met de regisseur omdat zijn vragen haar steeds weer confronteerden met haar plotselinge verlies, dat ze op haar eigen manier moest verwerken. Ze zegt duidelijk dat er boeken over rouw bestaan en modellen maar dat iedereen anders is en dat ook de situatie anders is waarin iemand verkeert die een geliefde verliest. Ze zou nog wel graag de stoet campers als balletdanseressen door het berglandschap in Noorwegen zien trekken.

De reis die Irma met haar campervrienden maakt bevalt haar uitstekend zoals uit de beelden blijkt en zoals uit haar woorden kan worden opgemaakt. De camperreis die in de documentaire De wijsheidridders van George Schouten min of meer beloofd werd, wordt door Irma en haar reisgenoten inderdaad gemaakt. Na een geslaagde kennismaking met andere alleengaanden, vertrekt ze met een groep vijf weken naar Noorwegen en heeft daar vooral plezier met een vrouw die fysiek niet zoveel meer kan maar nog steeds een grote levensvreugde om zich heen verspreid, waar Irma dan weer op kan aansluiten. Aan de ruzie die ze, zoals vaker, heeft met het opvouwen van de landkaart hoeft Wim zich tenminste niet meer te ergeren en ze kan achter het stuur heerlijk huilen bij het nummer van Ne me quitte pas van Jacaques Brel.

Irma werkt op een kaderopleiding van het vmbo en heeft een goed contact met haar leerlingen, die ook een grote steun voor haar waren toen haar man overleed. Met dat laatste heeft ze nog geen vrede, omdat Wim volgens haar niet echt had hoeven overlijden. Ze praat daarover, bijstaan door twee schoondochters, met de specialist die niet veel anders kan zeggen dat Wim botte pech had. Irma had zich haar oude dag anders voorgesteld. Met haar drie zoons, hun echtgenotes en kinderen zag haar leven er prachtig uit, maar door de dood van Wim is ze middenin de rouw beland.

Door het contact met haar campervrienden komt Irma er toch weer overheen. Vandaar dat ze niet zo graag wilde dat Suidgeest haar steeds maar achtervolgde met vragen. Later in de documentaire gaat ze haar huis poetsen en zet demonstratief de radio hard om duidelijk te maken dat ze zich niet als slachtoffer wil gedragen. Wellicht is dat laatste nog wel de belangrijkste les uit deze documentaire. In tijden van rouw kunnen mensen het beste hun eigen weg gaan, met of zonder camper.   

Hier de site van Koen Suidgeest met meer werk van hem, hier mijn bespreking van De wijsheidridders.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten