Als balletdanseressen door de bergen
Zoals op de site van Koen Suidgeest te zien is, maakt hij al
vanaf 2004 documentaires, om te beginnen met The endless caravan, die hij zelf overigens niet regisseerde. Solo, dat ook de naam is van een
organisatie voor alleengaande campergasten, gaat over de 61- jarige Irma die na
de dood van haar man Wim, met wie ze altijd campervakanties hield, huiverig is
om alleen op reis te gaan en zich aansluit bij deze organisatie.
In de documentaire maakt ze duidelijk dat ze Suidgeest
toestemming geeft om haar reis te filmen zodat haar kleinkinderen haar later
terug kunnen zien. Aan het eind is er toch sprake van frictie met de regisseur
omdat zijn vragen haar steeds weer confronteerden met haar plotselinge verlies,
dat ze op haar eigen manier moest verwerken. Ze zegt duidelijk dat er boeken
over rouw bestaan en modellen maar dat iedereen anders is en dat ook de
situatie anders is waarin iemand verkeert die een geliefde verliest. Ze zou nog
wel graag de stoet campers als balletdanseressen door het berglandschap in
Noorwegen zien trekken.
De reis die Irma met haar campervrienden maakt bevalt haar
uitstekend zoals uit de beelden blijkt en zoals uit haar woorden kan worden
opgemaakt. De camperreis die in de documentaire De wijsheidridders van George Schouten min of meer beloofd werd,
wordt door Irma en haar reisgenoten inderdaad gemaakt. Na een geslaagde
kennismaking met andere alleengaanden, vertrekt ze met een groep vijf weken naar
Noorwegen en heeft daar vooral plezier met een vrouw die fysiek niet zoveel
meer kan maar nog steeds een grote levensvreugde om zich heen verspreid, waar
Irma dan weer op kan aansluiten. Aan de ruzie die ze, zoals vaker, heeft met
het opvouwen van de landkaart hoeft Wim zich tenminste niet meer te ergeren en
ze kan achter het stuur heerlijk huilen bij het nummer van Ne me quitte pas van Jacaques Brel.
Irma werkt op een kaderopleiding van het vmbo en heeft een
goed contact met haar leerlingen, die ook een grote steun voor haar waren toen
haar man overleed. Met dat laatste heeft ze nog geen vrede, omdat Wim volgens
haar niet echt had hoeven overlijden. Ze praat daarover, bijstaan door twee
schoondochters, met de specialist die niet veel anders kan zeggen dat Wim botte
pech had. Irma had zich haar oude dag anders voorgesteld. Met haar drie zoons,
hun echtgenotes en kinderen zag haar leven er prachtig uit, maar door de dood
van Wim is ze middenin de rouw beland.
Door het contact met haar campervrienden komt Irma er toch
weer overheen. Vandaar dat ze niet zo graag wilde dat Suidgeest haar steeds
maar achtervolgde met vragen. Later in de documentaire gaat ze haar huis poetsen
en zet demonstratief de radio hard om duidelijk te maken dat ze zich niet als
slachtoffer wil gedragen. Wellicht is dat laatste nog wel de belangrijkste les
uit deze documentaire. In tijden van rouw kunnen mensen het beste hun eigen weg
gaan, met of zonder camper.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten