Boek over scheiding moet ook anderen troosten
Elke Geurts heeft na een aantal verhalenbundels en de roman De weg naar zee een meer persoonlijk
boek geschreven over de scheiding van E.G. van haar man met wie ze vierentwintig jaar
het leven deelde, waarin ze twee dochters kregen. In het gesprek met Carolina
Lo Galbo is niet helemaal duidelijk of het om een autobiografisch boek gaat,
maar volgens Geurts zijn zowel haar fictie als haar non fictie voor haar
dichtbij.
Lo Galbo merkt op dat het boek voor een groot deel gaat over
de tijd die aan de scheiding vooraf gaat. Ze begint dichtbij en wel met de
columns die Geurts aanvankelijk voor een periode van drie maanden in Trouw
schreef en vraagt of het boek een voortzetting van de columns is.
Geurts antwoordt dat de columns in het boek één verhaal
geworden zijn. Het boek begint met een dramatisch moment waarop het stel met
elkaar vecht.
Lo Galbo zegt dat Geurts meedogenloos neerzet hoe een gezin
uit elkaar valt.
Geurts antwoordt dat ze zichzelf als een personage zag, die
met literaire middelen probeerde het onheil te voorkomen. Ze zat bovenop de
feiten, maar nam tegelijk ook afstand om objectief naar de situatie te kunnen kijken.
Lo Galbo zegt dat ze tot het eind van het boek aan toe
hoopte de scheiding tegen te kunnen gaan.
Geurts zegt dat het haar inzet was om er een beter verhaal
van te maken.
Lo Galbo vraagt wat ze nog kon doen toen haar man had gezegd
dat hij niet meer van haar hield.
Geurts dacht dat ze de zaak recht kon breien in de drie
maanden dat ze gastcolumns schreef en daarmee inzicht kon verschaffen aan de
krantenlezer.
Lo Galbo zegt dat ze de hand in eigen boezem stak en
probeerde te achterhalen wat er aan de hand was.
Geurts antwoordt dat ze door het schrijven de diffuse
toestand, waarin ze verkeerden, helderder kon krijgen. Ze kon soms ook wel
lachen om de verwijten die ze elkaar maakten.
Lo Galbo zegt dat de kritiek op haar man mild was en dat ze
verwonderd was dat hij zich eenzaam had gevoeld.
Geurts antwoordt dat de eenzaamheid van haar man haar niet
was opgevallen. Door zich terug te trekken in het schrijven miste ze het echte
leven. Daarna merkte ze de drang in zich op om het gezin bij elkaar te houden.
Die moedergevoelens kende ze niet van zichzelf.
Lo Galbo brengt een sessie bij een alchemist ter sprake die
soelaas bracht.
Geurts zegt dat die ene sessie genoeg was om inzicht te
krijgen in de onvermijdelijkheid van een scheiding.
Lo Galbo vond het aangrijpend te lezen dat een van haar
dochters zei dat ze haar gemist had en dat zij zich daar geen raad mee wist.
Geurts legt uit dat ze eens niet meeging op vakantie, maar
dat ze zich niet kon voorstellen dat dit het geval zou kunnen zijn. Dat leidde
wel tot een beter besef bij haar.
Lo Galbo vraagt of het schrijven geholpen heeft.
Geurts antwoordt dat ze een monument heeft gebouwd voor haar
gezin en daarmee zaken bewaard heeft. Het boek is echter geen particuliere
geschiedenis. Rouw en verlies komen overal voor. Ze hoopt met het boek ook
anderen te troosten.
Hier
mijn bespreking van De weg naar zee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten