Verliefde jongeman spant zijn vriendinnen voor zijn karretje
De film Eaux profondes
(1981) maakte me nieuwsgierig naar eerder werk van Michel Deville. De
voorganger A cause, a cause d’une femme
ofwel Because, because of a woman uit
1963, gebaseerd op een dichtregel van Verlaine, is weliswaar vermakelijk maar
haalt het niet bij de intensiteit van Eaux
profondes omdat het verhaal over wel erg veel schijven loopt. Opvallend was de gelijkenis van de
openingsbeelden waarin we een knappe dansende vrouw zien terwijl ze wordt
gadegeslagen door een man.
Zoals de titel al verraadt draait het in A cause, a cause d’une femme om de
aandacht van een man voor een knappe blonde vrouw, die meteen in het begin van
de film al in beeld komt terwijl ze op een feestje in een landhuis danst met
een oudere man (zie foto). Pas veel later horen we dat ze Cécilia heet, dat ze uit
Schotland komt en het liefje van een jonge Duitse platenbaas is. Hoofdpersoon
Remi (Jacques Charrier) is in ieder geval totaal van haar in de ban en zet zijn
andere vriendinnen in om dichterbij haar te komen.
Het valt niet mee om direct haar te benaderen omdat hij
voortvluchtig is na verdenking van de moord op Oliver door verdrinking in een
meer in een bos. Oliver was de nieuwe vriend van zijn ex Chloë die nog steeds
wel van Remi houdt. Na het feest op het landhuis gaat Remi weg van Agathe omdat
hij Lisette, een andere vlam, beloofd heeft bij haar te ontbijten. Als hij weer
in de auto zit wordt hij door Chloé gewaarschuwd dat de politie naar hem op
zoek is. Samen met Agathe, de dochter van de landheer, met wie Remi door de
ramen naar de oogverblindende schoonheid tuurde, doet Lisette een geslaagde
poging om hem uit handen van de politie te houden.
Remi vlucht naar weer een andere vlam, Nathalie, die niet
meteen voor hem valt waardoor Remi een flauwte voorwent waardoor ze hem toch
maar opvangt. Tussendoor maakt hij echter een afspraak met Lisette die de
verdekt opgestelde agenten ontwijkt en op een ijsbaan door Remi verder
geïnstrueerd wordt. Zelf stapt hij in bed bij Agathe, niet vanuit amoureuze
overwegingen maar om meer te weten te komen over Cécilia. Lisette neemt haar
toevlucht tot een hotel waar, zoals Remi te weten gekomen is, Cécilia en haar
vriend, de jonge platenbaas Johann Muller verblijven. Hij zegt tegen Lisette
dat Muller best wel eens de moordenaar zou kunnen zijn. De brutale Lisette weet
het zo te regelen dat ze onder een schuilnaam een kamer naast die van Muller
krijgt.
Om een lang verhaal kort te maken: Remi dringt steeds dieper
door tot Cécilia maar helaas voor hem is zij toch niet de vrouw die zijn dromen
kan waarmaken. Ze is heel naïef en brengt de tijd door met het uit haar hoofd
leren van woordenboeken en mwr borduurwerk. Bij haar vergeleken tekent de
hartstocht van de andere geliefden zich scherp af. Mooi is de scène waarin Remi
met de preutse Cécilia op de hotelkamer van Muller is die voor zijn werk een
dag weg is, terwijl in de andere kamer Lisette bewaakt wordt door een viertal
agenten die zitten te kaarten. Ze hopen dat Remi daar opduikt, terwijl hij
vanaf het balkon al lang gezien heeft hoe de zaken ervoor staan. Inmiddels moet
een door Agathe opgenomen gesprek tussen haar en Chloé de politie ervan
overtuigen wie Olivier in het bosmeer heeft verdronken.
Hier mijn bespreking van Eaux
profondes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten