Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 4 november 2017

Robert Mapplethorpe – look at the pictures (2016), documentaire van Fenton Bailey en Randy Barbato


Het humaniseren van een gedemoniseerd kunstenaar

De filmmakers Fenton Bailey en Randy Barbato beginnen in het Capitool waar in 1989 een conservatieve senator uitvaart tegen het omstreden werk van de Amerikaanse fotograaf Robert Mapplethorpe (1946-1989). Daardoor werd een tentoonstelling van zijn werk in Cincinnati gesloten. Vervolgens wenden we ons naar het Getty Center en het Los Angeles County Museum of Art die beide zijn werk bezitten. medewerkers van deze musea organiseren zoveel jaar na dato samen een nieuwe tentoonstelling van zijn werk. Door de documentaire heen, waarin we het leven van Mapplethorpe volgen, zien we af en toe de medewerkers bezig met de voorbereiding van de tentoonstelling, waarbij het humaniseren van de gedemoniseerde kunstenaar voorop staat, al werkt men wel met waarschuwende teksten.

Mapplethorpe werd geboren in een katholiek gezin in Floral Park, dat ik Queens, New York ligt. Zijn oudere zus Nancy zegt dat hun vader graag fotografeerde maar dat Robert daar in jeugd niet naar taalde. Hij was liever bezig op de springstok, waar hij erg bedreven in was. Hij had al een duivelse geest, zegt ze, omdat hij de anderen tijdens een van de televisie nageaapt spelletje met een blinddoek as liet proeven. De pastoor had een goede band met de jongen die met zijn grote ogen zijn omgeving aandachtig in zich opnam en op basis daarvan schilderde en tekende. Als teenager hoorde hij er niet echt bij, zegt Nancy. Hij vertrok na de middelbare school tegen de zin van zijn vader naar de kunstacademie in Brooklyn. Studiegenoten zeggen dat hij erg kinderlijk was, de negatieven van de foto’s van zijn vader inleverde en veel lsd gebruikte. Na zijn afstuderen in 1967 leerde hij Patti Smith kennen met wie het heel goed klikte. Zijn jongere broer Edward keek erg tegen het stel op. Ze lieten naaktfoto’s van zichzelf maken met een androgyne uitstraling en trokken in 1969 in in het Chelsea Hotel, waar Robert volgens buurvrouw Sandy Daley seksueel getinte fetish beelden maakte en collages van afbeeldingen in verboden homoseksbladen, maar alles wel esthetisch verantwoord. Daarop volgden kunstzinnige polaroids met het model David Croland, die ook de geliefde van Robert werd waarop Patti haar handen van hem af trok.

In zijn verdere leven ontwikkelde Mapplethorpe zich op extravagante wijze in de kunstscene in New York. Volgens Daley liep hij over van ambitie en zocht hij de grenzen van de seksualiteit in zijn kunst op. Toen hij het sadomasochisme ontdekte haakte Croland af en begon Robert een verhouding met de rijke oudere kunstverzamelaar Sam Wagstaff, die zich liet fotograferen tijdens hun seksuele activiteiten. Zijn modellen, waaronder Robert Sherman, vond Robert in ontmoetingsclub Mine Shaft, waar alles kon wat God verbood. kunstrecensente Carol Squiers keek in zijn huis waar hij zijn werk bewaarde, haar ogen uit, onder andere bij een foto over fistfucking, die later in de X serie zou komen. Nancy zegt dat haar beroemde broer die zijn werk in galerieën begon te exposeren, buiten de familie kwam te staan. De pastoor denkt dat hij onder invloed stond van de geloofsbeelden uit zijn jeugd, waarin goed en kwaad met elkaar streden, maar anderzijds maakte hij ook niet seksueel getinte foto’s zoals van Patti Smith op de cover van haar album Horses (zie omslag).

De zaken gingen zo goed dat Edward voor Robert ging werken. Hij deed de techniek van foto’s met zwarte mannen, waartoe zijn broer zich erg aangetrokken voelde. Man in polyester suit met een man in pak en zijn penis uit zijn broek was een van de werken uit deze periode. Op het moment dat Edward ook ging exposeren bekoelde de verhouding tussen de broers maar later toen Robert aan aids bleek te lijden, keerde Edward bij Robert terug en na een groots afscheidsfeest stond hij hem bij aan zijn sterfbed. Daarvoor beleeft Robert nog een retrospectief in het Whitney Museum en een tentoonstelling onder de naam The perfect moment in Philadelphia. Op het moment dat deze na zijn dood in Cincinnati aankwam, stak bovengenoemde senator daar een stokje voor. Tijdens een proces werd men echter vrijgesproken van vervolging. Edward zegt dat zijn broer dan wel wereldberoemd en schatrijk is geworden, maar dat het hem wel het leven heeft gekost. 

Hier de site van The guardian met daarop een trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten