Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 10 november 2017

Theaterrecensie: Arabische nacht, De Roovers, Toneelschuur, 9 november 2017


 Vervoering ontbreekt in sprookjesachtige vertelling

Na de uitvoering Onschuld van de moderne Duitse schrijfster Dea Loher, die in het voorjaar in de Toneelschuur te zien was, wendt De Roovers zich tot een mannelijke land- en tijdsgenoot van haar. Het werk van Roland Schimmelpfennig heeft een zelfde soort naturalistische inslag, aangevuld met absurde en poëtische kanten. De Roovers speelden het seizoen hiervoor nog zijn stuk De gouden draak dat ik in de uitvoering van het Nationale Toneel zag, Door de speelwijze van Arabische nacht wordt voorkomen dat de voorstelling teveel in een bloedeloos amateurisme ontaardt, maar daarmee kan niet verheeld worden dat de zwakte van het verhaal door de bevlogen presentatie van de vaste kern van De Roovers (zie foto) aangevuld met Said Boumazoughe heen kiert.

De opkomst van de vijf spelers in het lege decor met een glimmend zwarte vloer en daarachter een fraai korrelig scherm waarop hun schaduwen geprojecteerd worden, geeft al aan dat men verder gaat dan een realistische weergave van het verhaal. Lomeier, de conciërge van een appartementencomplex in Istanbul, vertelt over het watertekort dat zich op de hoogste verdiepingen voordoet. Het is een snikhete avond. Hij gaat uit op onderzoek en stuit op Fatima die op de zevende verdieping woont en zoveel tassen met boodschappen bij zich heeft dat ze haar deur niet kan openen. Hij staat haar bij maar trekt zich terug omdat haar huisgenoot Francisca daarbinnen na haar laboratoriumwerk in slaap is gevallen en zich nog niet aangekleed is.

Het verhaal gaat verder met een gesprek tussen Fatima en Francisca die een cognacje neemt en daarna in bad stapt waar ze wordt gadegeslagen door overbuurman Peter, die
nieuwsgierig naar haar is en naar haar toe gaat. Omdat Fatima haar vriend Kalil verwacht, zijn er, inclusief Lomeier, drie personen op weg naar de flat van de twee vrouwen. De manier waarop ze door elkaar van hun komst vertellen geeft veel dynamiek aan de voorstelling. Het steeds weer verwoorden wat hun handelingen geeft die nog meer nadruk. De spanning neemt toe als Fatima haar vriend alvast tegemoet gaat en Peter binnendringt in de kamer waarin Francisca ligt te slapen. Hij is de eerste die voldoet aan de wens van Fatima om haar huisgenoot wakker te kussen.

Het vervolg wordt langdradig door een overdaad aan dezelfde acties. Kalil blijkt opgesloten in de lift en verzint manieren om daar uit te komen, terwijl Fatima zich buitengesloten heeft en overal aanbelt om weer binnen te komen. Inmiddels is ook Lomeier weer in de flat gearriveerd waar Francisca na haar droom waarin ze een jeugdervaring in Turkije herbeleefde, opnieuw droomt dat ze de geliefde van een sjeik is
terwijl Lomeier sterk moet denken aan de kennismaking met zijn vroegere geliefde. Het absurde moment komt van Peter die zich in de cognac blijkt te bevinden, terwijl Lomeier een excursie door de woestijn maakt.

Veel coherentie zit er niet in, maar we hebben dan ook te maken met een Arabische nacht waarin droom en werkelijkheid moeilijk uit elkaar te houden zijn. In ieder geval blijkt de relatie tussen Fatima en de seksueel actieve Kalil stuk te lopen, terwijl die tussen Francisca en Lomeier opbloeit en de ongelukkige Peter wentelend langs de flats in de cognacfles ter aarde stort waarmee het sprookje ten einde is, zonder dat er veel vervoering werd opgewekt. De vertelling, die mooi ondersteund werd door live muziek en lichtbakken op een rij met verschillende kleuren, kon door het rationele concept niet echt ontroeren.  

Hier meer informatie over de voorstelling op de site van De Roovers, hier mijn bespreking van Onschuld, hier die van De gouden draak door het Nationale Toneel.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten