Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 15 april 2017

The man who mends women (2015), documentaire van Thierry Michel




Seksueel geweld tegen vrouwen als oorlogswapen

De documentaire The man who mends women gaat over de onvermoeibare Congolese gynaecoloog Denis Mukwege die zich inzet voor de beëindiging van het seksueel geweld in zijn land, waarvan vele vrouwen de dupe worden. Hij heeft een eigen ziekenhuis opgericht waar hij in zestien jaar tijd al 40.000 vrouwen geholpen heeft om de gevolgen van verkrachtingen en erger te verhelpen. Daarnaast heeft hij ook het centrum City of Joy opgericht waar de vrouwen de psychische schade kunnen verwerken. Mukwege reist de wereld rond om de misstanden bekend te maken, tot in de Verenigde Naties aan toe.

De oostelijke provincie Kivu van de Democratische Republiek Congo is een onrustig gebied na de massaslachting in 1994 van Tutsi’s door Hutu’s in buurland Rwanda. Naast het regeringsleger van Congo wordt er strijd geleverd door verschillende milities. De dure delfstoffen die gebruikt worden in mobiele telefoons vormen de oorzaak van het geweld. Hoewel Congo volgens Mukwege rijk zou kunnen worden met de verkoop van ertsen graait iedereen rond in de mijnen en dompelt daarmee de bevolking onder in armoede. Seksueel geweld is een oorlogswapen waarmee niet gemakkelijk een eind gemaakt kan worden. Na een bloedbad twintig jaar geleden in een ziekenhuis in Lemera, dat het begin van het grootschalige geweld vormde, werd niemand opgepakt. Datzelfde gold voor een bloedbad in een kerk in Kasiko. De Congolese overheid houdt zich op de vlakte en laat daders gaan als ze honderd dollar betalen. De vrouwen die slachtoffer worden van geweld worden uitgestoten door hun familie en de gemeenschap en kunnen nergens naar toe. Mukwege ziet het verdriet op de gezichten van slachtoffers in het ziekenhuis liggen en constateert dat een glimlach een eerste teken van leven is.

Er komt een jongen voor in de documentaire die een grote pleister boven zijn rechteroog heeft. Hij heeft veel pijn en vertelt huilend dat zijn ouders voor zijn aangezicht zijn afgeslacht. Daarnaast zijn er vreselijke verhalen over zoons die hun moeder moesten verkrachten en doodgeschoten werden als ze weigerden. Mukwege schrok in 2008 van een meisje dat hij opereerde die zelf een kind was van een verkrachte moeder die hij eerder had behandeld. De cirkelgang van het seksueel geweld bracht hem naar de Verenigde Naties. Tijdens zijn bewogen toespraak zag hij dat de zetel van zijn eigen land leeg bleef. Hij vluchtte zelf met zijn gezin naar Europa na een aanslag op zijn leven, maar werd teruggehaald door een vereniging die zich inzet voor verbetering van het lot van vrouwen in Congo. Op zijn tochten naar zieken wordt hij begeleidt door Egyptische blauwhelmen.

Domineeszoon Mukwege vertelt dat hij als kind met zijn vader meeging om de zieken te bezoeken. Hij werd daardoor geïnspireerd om een medische opleiding te gaan volgen en daarin gesteund door zijn moeder die trots naast hem zit. Bijzonder is het fragment waarin Mukwege in de City of Joy praat met de slachtoffers om zo hun eigenwaarde te vergroten. Door herinneringen toe te laten en het verdriet te accepteren kan men boven de ellende uitstijgen en weer een plaats vinden in de maatschappij.

Hoewel het Congolese leger eind 2013 de controle over het gebied overnam, is de ontwrichting nog steeds gaande. Tijdens een vergadering horen we dat medicijnmannen achter het geweld tegen vrouwen zitten. Seks met een jong meisje zou rijkdom in de hand werken. Zelfs vaders maken misbruik van hun dochters. Mukwege roept de aanwezigen mannen op zich te verenigen in de strijd om een einde te maken tegen het seksuele geweld. ij


De muziek uit de Mattheus Passion past heel goed bij de verhalen van de misbruikte vrouwen, die volgens Mukwege niet altijd meer zullen kunnen beschikken over hun biologische vrouwelijke functies. Het lijden is groot, ons medeleven hard nodig. Misschien kunnen we aan de slachtoffers denken, als we onze mobiele telefoons oppakken.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten