Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



dinsdag 11 april 2017

Filmrecensie: The namesake (2006), Mira Nair


Verlatingsdrama over een stel dat in de Verenigde Staten het geluk beproeft

Schrijfster Jhumpa Lahiri (1967) is als dochter van immigranten uit West Bengalen bekend met de problemen van tweede generatie immigranten, zo schreef ik in mijn recensie over haar tweede roman Twee broers uit 2013. Ze werd geboren in Londen en groeide op in de Verenigde Staten. In haar debuutroman The namesake (2003) - in hetzelfde jaar in het Nederlands vertaald als De naamgenoot - vertelt ze het verhaal van een stel dat haar toevlucht neemt tot de Verenigde Staten maar de Bengaalse afkomst niet kan verloochenen. Hun vrij opgevoede zoon keert na de dood van zijn vader terug tot zijn wortels. Hij scheert zijn hoofd kaal en trouwt met een meisje met dezelfde afkomst als hijzelf.

Hoofdpersoon van de film is deze Gogol, hoewel zijn moeder Ashima een net zo belangrijke rol speelt, vooral als het gaat om gevoelens van verlating. Na het vertrek uit Calcutta voelt ze zich erg alleen in New York, hetgeen opnieuw wordt opgeroepen door de dood van haar man en het zelfstandige leven dat haar kinderen leiden. Dit keer stelt zij zich echter minder lijdzaam op als de eerste keer. Ze was in haar jeugd begaafd op muziekgebied en besluit, op advies van schrijver John Campbell om het geluk te volgen, om nog iets van haar leven te maken.

Gogol kreeg zijn naam omdat zijn vader Ashoke in 1974 weg was van het verhaal De mantel (1842) van Nikolaj Gogol over een arme kopiist die zich met veel moeite een nieuwe mantel aanschaft, die gestolen wordt, waardoor de arme man zelfs postuum doorgaat om zijn wereldse bezit terug te krijgen. Het verhaal bracht Dostojevski tot de uitspraak dat wij allen uit de mantel van Gogol komen. Ashoke las het in de trein op weg naar zijn grootouders en raakte in gesprek met een medereiziger die hem vertelde dat hij naar Engeland of de Verenigde Staten moest gaan als hij iets van zijn leven wilde maken. Hoewel Ashoke vervolgens bijna met de trein verongelukte, vergat hij toch de woorden van de passagier niet en ging naar de Verenigde Staten waar hij een carrière opbouwde. Dit wordt niet in beeld gebracht, maar blijkt uit het bezoek dat zijn ouders aan de familie van Ashima brengen in verband met een huwelijksaanzoek. Ashima is daarbij meteen weg van de leren schoenen van Ashoke.

De beelden van het leven van het stel in het koude New York zijn aandoenlijk, maar regisseuse Nair gaat met grote sprongen door de tijd. We zien het gezin met het jongetje Gogol aan de kust. Terwijl Ashima het jongere zusje Sonia vasthoudt, roept ze tegen haar man dat hij niet te ver op de pier moet gaan. Later herinnert Gogol, die dan afstand heeft genomen van zijn oude naam, zich deze woorden van zijn vader. Hij verbreekt zijn relatie met het Amerikaanse middle class meisje Maxine waar hij eerst helemaal weg van was en knoopt banden aan met Moushumi die door zijn en haar ouders eerder al een goede optie gezien werden. In die tijd gedroeg het meisje zich echter dermate nurks dat er geen gesprek met haar te voeren viel. Het boek in haar handen Bonjour tristesse zei genoeg.

De transformatie van Moushumi, na een studie in Parijs, is echter compleet. Gogol kan zijn ogen niet van haar afhouden, zoals de camera ook overtuigend in beeld brengt. Helaas is ze door haar Franse ervaringen ook minder trouw dan Gogol gewild zou hebben. Terwijl zijn moeder eindelijk een lijn in haar leven gevonden heeft, moet hij weer van voren opnieuw beginnen. Gelukkig kan hij daarbij steunen op de kracht van het verhaal van Gogol. 

The namesake vertelt het levensverhaal van Ashima dat over een grote tijdsspanne loopt. Het wordt daarmee, net als ik over de twee broers schreef, erg beschouwelijk. Dat kan ook komen omdat Lahiri eerst een novelle schreef en dat later uitbreidde tot een roman.  

Hier de trailer, die begint met de aantrekkingskracht die Moushumi op Gogol uitoefent, hier mijn bespreking van Twee broers, een vertaling van The Lowlands (2013).

Geen opmerkingen:

Een reactie posten