Filmrecensie: Dheepan (2015), Jacques Audiard

Tamils krijgen het nodige te verduren in criminele voorstad van Parijs

Net als in De rouille et d’os (2012) en in Un prophète (2009) probeert een man zich in Dheepan met kracht door het leven te knokken. In dit geval gaat het om Sivadhasan, een voormalig Tamiltijger die in Sri Lanka meedeed met een opstand tegen de regering. Deze werd echter neergeslagen, waardoor hij in een vluchtelingenkamp terechtkwam. Om daar uit te komen neemt hij het paspoort aan van de overleden, 35 jarige Dheepan. Zijn zogenaamde vrouw Yalini zoekt een negenjarig meisje in het kamp zonder ouders dat voor hun dochtertje kan uit gaan. De drie reizen naar Parijs om daar een nieuwe toekomst op te bouwen maar gemakkelijk is dat niet.

De angst voor de Parijse politie, waar Dheepan als straatverkoper aan het werk gaat, is groot en de omstandigheden zijn zwaar. Yalini vreest dat hun bedrog wordt doorzien wil meteen verder naar een nicht in Engeland, maar door een tolk, die bij een gehoor van de inlichtingendienst aanwezig is en gunstige informatie doorgeeft, worden ze gered. Dheepan krijgt een baan als conciërge voor een aantal flats in de Parijse voorstad Le pré, dat volgens het woordenboek weiland betekent, maar dat zo ongeveer het tegenovergestelde een rustige sappige weide is.

Het gezin wordt rondgeleid en Dheepan wordt meteen verteld wat de taken van een conciërge zijn. Dochter Illayaal spreekt een paar woorden Frans en vertaalt voor Dheepan de bezigheden. Die betreffen onder andere het sorteren en uitdelen van de post aan de flatbewoners. De eerste keer dat dit gebeurt, blijkt dat ze de post op voornaam gesorteerd hebben, maar de bewoners zijn behulpzaam om de fout te herstellen. Yalini acht het beter om in hun conciërge woning te blijven, terwijl Dheepan schoonmaakt en Illayaal naar een speciaal taalklasje op school gaat.

Al gauw wil Dheepan dat Yalini ook haar bijdrage in het inkomen levert door buitenshuis te gaan werken. Zijn wens wordt verhoord als Yalini de zorg op zich kan nemen voor de behoeftige Monsieur Habib, die bovenin een van de flats woont. Ze krijgt daarvoor vijfhonderd euro per maand, een groot bedrag waarmee gemaskeerd wordt dat de woning van Habib een plaats van samenkomst is van een drugsbende. Dheepan was ook al op een bende gestuit die ergens op een benedenverdieping samenschool. Op het moment dat hij daar wilde schoonmaken werd hij in de wacht gezet tot de transacties klaar waren.

In de woning van Habib laat zich ook Brahim zien, een drugshandelaar die net vrijgelaten is uit de gevangenis. Hij zoekt contact met de verlegen Yalini en geeft haar geld voor het eten dat hij voorgezet krijgt. Yalini ervaart enige vrijheid in het samenzijn met hem. Dat wordt sterker als Dheepan door een voorman van de Tamiltijgers wordt aangezet om geld te leveren om wapens te kopen voor de strijd. Dheepan wordt tegen zijn wil aangezet om mee te doen met de drugshandel. De vervreemding tussen Yalini en Dheepan neemt daardoor toe. Yalini wil zelfs een keer ontsnappen naar Engeland maar wordt op het perron tegengehouden door Dheepan die haar paspoort uit haar tas haalt en meeneemt.

Zoals te voorzien is loopt het drama niet goed af, al zorgt die er toch weer voor dat de drie een gelukkiger toekomst tegemoet gaan. De spanning in de film is groot, de dreiging met geweld is anderhalf uur aanwezig en culmineert tegen het einde inderdaad in een explosie, waarbij Dheepan zijn oude strijdmethoden mooi kan toepassen.  

Hier de trailer, hier mijn bespreking van De rouille et d’os, hier die van Un prophète.