Tragikomisch verhaal over een oude voetbalcoach in een nieuw
land
De Britse filmmaker Sam Benstead maakte een mooi portret van
de Serviër Zoran Djordevic, die als bondscoach van de nieuwe staat Zuid Soedan
overeind probeert te blijven. Zijn driftige persoonlijkheid zit hem daarbij in
de weg. Als Zuid Soedan, dat in 2011 na een lange burgeroorlog
onafhankelijkheid werd van het noorden. weer in een oorlog verzeilt raakt,
worden de mogelijkheden van de geroutineerde Djordevic wel heel klein. Het levert
in ieder geval vermakelijke beelden op.
Benstead filmt de ontwikkelingen rond een nieuw nationaal
voetbalelftal gedurende het eerste jaar van de onafhankelijkheid. De eerste
beelden gaan over het kopen van een doel. Djordevic heeft geen geld, maar wil
zijn paspoort geven als onderpand. Hij zegt later in de auto dat hij zelfs zijn
bloed zou willen geven, zo sterk is zijn wil om een goed elftal neer te zetten.
Vol overtuiging spreekt hij de potentiële spelers op het veld toe. Verliezen is
bijna een misdaad, waardoor ze zelfs hun vriendin zullen verliezen. Vicepresident
Marchal wil ook graag dat hij succes boekt en geeft hem een auto, waarmee
Djordevic het land door kan om talent op te sporen. Omdat er geen wegenkaart te
krijgen is, trekt Djordevic een landkaart van de muur.
Benstead volgt twee gecontracteerde spelers in het
bijzonder. Thomas Jacob is middenvelder en vertelt dat hij eerder in het
noorden woonde. Hij slaapt tegenwoordig in het verblijf van zijn club. Hassan
Konyi is spits en woont in een huttendorp in de rimboe met heel veel broers en
zussen. Hij vindt dat wel eens vervelend als hij na de training thuiskomt, maar
hij houdt wel veel van zijn eigen kind. Hij zegt dat een land met niets begint
maar dat de omstandigheden verbeteren. Er is zelfs licht om in de avonduren te
trainen.
De spelers zijn te spreken over Djordevic die zeer fanatiek
is. Hij koopt zelfs een lam als mascotte en noemt die Champion. De spelers
hebben moeite met de tekst en de melodie van het Engelse volkslied, maar staan
er vierkant achter want die gaat over de vrijheid die ze na veel strijd
gewonnen hebben. Tijgers noemt Djordevic zijn spelers, onoverwinnelijk op het
veld. De eerste interland tegen Oeganda eindigt echter in een gelijkspel.
Onweer gaat vooral aan een verdere negatieve ontwikkeling.
Onenigheid met het noorden over de olieproductie leidt tot bezuinigingen van de
regering. Ook de sport krijgt geen subsidie meer. Djordevic pikt het niet en
gaat verhaal houden bij de minister, maar krijgt nul op zijn rekest. Hassan
hoort inmiddels dat hij bij een club uit Toronto zijn kwaliteiten mag komen
laten zien. Be a tiger, zegt Djordevic tegen hem.
Djordevic zoekt geld om een toernooi te spelen tegen andere
Afrikaanse landen in Oeganda. Terwijl hij in het kantoor van de voetbalbond
daarover belt, wordt hij in de rede gevallen door een medewerker. Hij leidt net
nog niet tot een vechtpartij.
Chabur, de voorzitter van de voetbalbond, is slecht te
spreken over het gedrag van Djordevic. Het zit Hassan ook al niet mee. Hij
krijgt in Toronto geen contract, maar blijft daar wel.
Djordevic zet door, al moet hij zijn toevlucht nemen tot een
sportveld van een school, omdat hij niet in het stadion mag trainen. Als dit
weer wordt toegestaan, moeten eerst de doelen opgehaald worden van de andere
kant van de stad. Omdat er het nodige misgaat met het vervoer en ook de ballen
onvindbaar zijn, traint Djordevic maar zonder ballen. De spelers doen gewoon
alsof. Djordevic weet privaat geld bijeen te krijgen voor de vliegreis. Het
toernooi in Oeganda wordt een fiasco en leidt tot verdere verwijdering met de
regering en met Chabur. Djordevic wil het in Syrië gaan proberen. Ik was zeer
benieuwd hoe hem dat daar vergaan is, maar kon daarover geen informatie vinden.
Benstead merkt aan het eind fijntjes op dat er in Afrika
helemaal geen tijgers voorkomen en dat ze daar nog nooit geleefd hebben.
Hier
de trailer van de documentaire die in zijn geheel op YouTube is terug te zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten