Benedictijner monnik predikt de voordelen van meditatie
De Belgische filosofe Alicja Gescinska heeft een Poolse
achtergrond en schreef eerder boeken over vrijheid en liefde waaronder Een soort van liefde (2016). Voor Canvas
interviewde ze het afgelopen televisieseizoen een aantal mensen over deze
thema’s. De vriendelijke Benedictijner monnik Lawrence Freeman (zie foto) was een van hen.
Hoewel Gescinska onbekend is met de meditatie die hij predikt ontstond er mooi
gesprek waarin Freeman, die ook al de nodige boeken schreef, zijn ei goed kwijt
kon.
Freeman is geboren in de Londense wijk Kensington in 1951 en
maakte de tijd van vernieuwing aan den lijve mee. Hij zelf werd op het pad van
meditatie gezet door een boek van de Pool John Main, die luchtige wijze het
onderwerp besprak. De methode sprak hem aan na de dood van zijn zus. Hij voelde
zich door de meditatieleer overvallen en verward maar het bracht hem wel waar
hij wilde zijn, in een retraite centrum waar hij onder leiding van Main zes
maanden lang de diepte in ging. Daarna wilde hij niet in het klooster gaan. Pas
na de nodige reizen door Europa vond hij in het Benedictijner klooster in
Londen de rust die hij zocht, al ging daar wel een crisis aan vooraf. Hij
wandelt met Alicja in de kloostertuin en toont een lotusbloem in de vijver die
opgaat naar de zon terwijl de wortels stevig in de aarde verankerd zijn, een
symbool voor de spirituele mens. De kloosterlingen zijn zijn familie.
Freeman stelt Alicja voor om samen met anderen in het
klooster te mediteren. Hij zal die ook nog inleiden. Alicja is onbekend met de
methode en vertelt na afloop dat ze het moeilijk vond om haar gedachten los te
laten. Freeman antwoordt op humoristische wijze dat ze dan niet geschikt is
voor meditatie. Daarna zegt hij serieuzer dat het stapje voor stapje gaat. Hij
verwijst naar haar collega Charles Taylor die ook mediteert. Volgens hem zou
het er met de wereld beter voorstaan als meer mensen mediteren. Dat zou een
besluit als brexit nooit genomen zijn. De toekomst hangt volgens Freeman af van
het aantal wijzen dat onder ons leeft.
Hij toont haar een cadeau dat hij kreeg van zijn vriend de
Dalai Lama. Het stelt de geboorte van Jezus voor gezien door een islamitisch
engel. Het brengt Freeman op het belang van de interreligieuze dialoog. Daarmee
stelt men zich op het standpunt van de ander. Hij zegt dat de Dalai Lama
nieuwsgierig is, altijd om zoek om zijn ideeën te verfrissen en vindt het zelf belangrijk
dat men vanuit de eigen traditie de spiritualiteit beleeft omdat anders het
gevaar van oppervlakkigheid dreigt. Een dialoog kan dus alleen zinvol zijn
vanuit de eigen verankering. Hij betreurt het dat de Europese Unie de
christelijke grondslag uit haar handvest heeft geweerd. Het is belangrijk om de
moslimcultuur te accepteren, wil Europa uit de crisis komen. Ook atheïsten
mogen aanschuiven. Hun kritiek op het Godsbeeld kan het zuiveren van onjuiste
aannames.
Hij heeft een vaste stek in het centrum van Londen waar hij
met anderen mediteert en neemt Alicja daar mee naar toe. Het zitten in stilte
brengt mensen bij elkaar. De aandacht wordt weggeleid van het ik en men ervaart
meer vrede en vertrouwen. Hij vertelt over een Amerikaan die twee maal per dag
mediteerde maar nooit stil had gestaan bij de betekenis ervan. Dat hoeft ook
niet. Meditatie maakt meer bewust van de eigen slechte neigingen en daardoor
nederiger. Stress treedt op als het evenwicht verstoord is, zoals in onze
maatschappij. Meditatie vormt een probaat middel om daar van af te komen.
Hier
mijn verslag van het gesprek dat Wim Brands in maart 2016 met Alicja Gescinska
had over Een soort van liefde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten