Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



woensdag 12 april 2017

Filmrecensie: Zurich (2015), Sacha Polak


Puzzelstukjes rond rouwende zangeres vormen een sterk geheel

Na haar overtuigende debuutfilm Hemel uit 2011 portretteert Sacha Polak in Zurich andermaal een vrouw die zich met moeite door het leven baant, dit keer echter niet omdat ze zich niet kan binden, maar omdat ze de vrachtwagenchauffeur met wie ze zich verbonden voelde, verloren is. De vorm waarin het verlies wordt opgediend, valt uiteen in twee delen. Omdat we eerst het tweede deel te zien krijgen, blijft de aandacht van de kijker gevangen, maar dit komt zeer zeker ook door de beeldende kracht van deze film zonder al te veel woorden.

Zurich begint in de tijdsspanne tussen het eerste en tweede deel, als hoofdpersoon Nina (Wende Snijders) volkomen de weg kwijt is en, nadat ze haar dochter heeft afgeleverd, in haar auto gas geeft en de ogen sluit. We zien haar terug naast de auto in de sloot, terwijl ze in de gaten gehouden wordt door een panter of wat voor roofdier dat mag zijn. Veel ruimte om verder te leven krijgt ze niet.

In het tweede deel Hund wordt de onrust van Nina sterk in beeld gebracht. Beelden van een zwerfster die aan het liften is door Europa worden afgewisseld met fragmenten uit truckerscafés waarin ze meezingt, de sterke arm van een trucker zoekt of zelf achter de microfoon kruipt. Ze krijgt zelfs het idee dat zij haar geliefde voorbij ziet lopen, maar dat is natuurlijk gezichtsbedrog. Helaas wordt ze in die wereld ook bedreigd, reden waarom ze terug gaat naar Nederland in een Duitse personenauto. Tegen een Nederlandse jongen die ook op de terugweg is, vertelt ze kort dat ze zangeres is, verlaten door haar man die bij een verkeersongeluk om het leven gekomen is. Eenmaal in Nederland bezoekt ze de plek waar dat gebeurd is, bij een vangrail in het Friese Zurich.
Daarna gaat ze op zoek naar het gezin dat de man gehad bleek te hebben. Ze hoort op haar antwoordapparaat de stem van de oudste zoon die niet kan begrijpen waarom zijn vader verongelukt is en daar graag eens contact met haar over heeft. Eenmaal bij de woning van het gezin neemt ze de grote zwarte hond met zich mee. In het vervolg ontmoet ze de gescheiden Duitse trucker Matthias die haar niet alleen helpt een band te verwisselen maar ook haar behoefte aan liefde bevredigt. Ze bezoekt met hem en zijn twee kinderen een dierentuin, maar het trauma zit zo diep dat de relatie ontploft.

In het eerste deel Boris, de naam van haar overleden geliefde, gaan we terug in de tijd naar de opvoeding van haar dochtertje Pien, dat door Boris verwekt is. Al gauw blijkt dat haar geliefde om het leven gekomen is. Ze bezoekt het mortuarium waar Boris ligt en haalt de trouwring van zijn vinger. De broer van Boris vraagt of ze met hem meegaat naar de begrafenis. Ze hoeft zich daarover niet opgelaten te voelen want niemand kent haar verder. Na de uitvaart levert ze Pien bij het gezin van haar geliefde af waarna ze in de auto stapt en het verhaal rond is.  

De details zijn mooi, zoals die van een spiegelei dat Pien niet wil opeten in een restaurant waar ze bijna verloren raakte en eenzelfde ei dat Nina in een café in Duitsland gereserveerd krijgt en dat ze maar een de hond geeft. Mooi is ook de treurmuziek die het drama omlijst. Het filmdebuut van Wende Snijders is niet onaardig, gezien de moeilijke rol die ze uit te beelden had.

Zurich is gemaakt op basis van een scenario van Helena van der Meulen, die ook voor Hemel tekende en al eerder van zich liet horen in Zoenzucht (2000)en Tussenland (2002).  

Hier de trailer, hier mijn bespreking van Hemel.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten