Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



zaterdag 8 april 2017

Filmrecensie: Mon pire cauchemar (2011), Anne Fontaine


Confrontatie tussen verschillende sociale milieus ontaardt in flauwiteiten

Mon pire cauchemar, dat Mijn ergste nachtmerrie betekent, is een komedie over de verhouding tussen betere en de lagere stand in Frankrijk, gepersonifieerd door het gegoede gezin van kunstkenner Agathe (Isabelle Huppert), haar oudere partner Francois en hun zoon Adrien en anderzijds de weinig empathische  klusjesman en schuinsmarcheerder Patrick met zijn zoon Tony. Hoewel het onderwerp zeker mogelijkheden heeft om binnen te dringen in de verschillende subculturen, die met elkaar te confronteren en de zwakke kanten daarvan te laten zien, is de uitwerking van Anne Fontaine te gezocht en mist de film daardoor overtuigingskracht.

Het begin, waarin we Agathe zien die met de kin omhoog een mooi beeld geeft van een belangrijke zakenvrouw, is wellicht nog het sterkste. Ze heeft het druk op haar werk voor een kunststichting en is net op tijd op de middelbare school van haar zoon om zich in een vergadering met de ouders uit te spreken tegen een toets die de mogelijkheden van de leerlingen moet voorspellen. Tijdens de vergadering, waarin ze moeiteloos het woord voert, wordt ze onderbroken door Patrick die een heel ander soort taalgebruik hanteert. Patrick probeert na de vergadering de directeur te lijmen om een goed woordje te doen om aan een woning voor hem en zijn zoon te komen, want zij slapen zolang in een bestelbus. De confrontatie tussen Agathe en Patrick krijgt een vervolg als Patrick bij haar aanbelt om Tony op te halen, die daar met Adrien zit te gamen. Het blijkt dat de zoons het goed met elkaar kunnen vinden. Patrick probeert de impotente Francois, die uitgever is, met verhalen over zijn seksuele prestaties voor zich te winnen en dat lukt hem aardig want hij mag een verbouwing in hun huis doen, hetgeen natuurlijk de  nodige confrontaties met Agathe veroorzaakt.

Tegelijk probeert hij bij de gemeente een huis voor zichzelf te krijgen. Hij palmt daartoe medewerkster Julie in die op haar beurt weer contact krijgt met Francois. Het is nogal ver gezocht dat Francois een relatie met de jonge meid krijgt en zijn verhouding met Agathe op te spel zet, maar de laatste vindt dat niet erg want die wordt steeds meer losgeweekt uit haar ivoren toren door Patrick. Ze heeft wel haar zorgen over haar zoon die zich volgens  de directeur in de illegaliteit beweegt en daardoor het komend schooljaar niet meer welkom is op zijn school. Ook de toekomst van Tony lijkt niet zeker, want de kinderbescherming zoekt uit hoe het met zijn opvoeding gesteld is.

Door deze wendingen ontwikkelt het verhaal zich steeds meer tot een drama, waarin de verschillen tussen de sociale milieus eerder karikaturen worden dan invoelbaar zijn. Een voorbeeld hiervan is dat Agathe na een opening van een expositie een glas whisky achteloos over haar schouder kapot gooit. Dat is net iets teveel van het goede, net als de vrijpostigheden van Patrick die op den duur vervelend worden. Het eind van de film waarin Patrick in een dronken bui een Japans cult schilderij om zeep geholpen heeft, dat door Agathe tot nieuwe cult benoemd heeft, zegt genoeg over de falende uitwerking van dit drama, dat gespeeld werd door Isabelle Huppert, die zich voor het eerst sinds vele films niet helemaal in haar rol weet in te leven, net als Benoit Poelvoorde die tien jaar eerder schitterde in Le vélo de Ghislain Lambert (2001). Het lijkt erop dat de opgedragen gedragingen ook voor hem te veel van het goede zijn om nog geloofwaardig te kunnen spelen.    

Hier de trailer, hier mijn bespreking van Le vélo de Ghislain Lambert.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten