Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



maandag 10 april 2017

Mavis! (2015), documentaire van Jessica Edwards


Hartverwarmend portret van een zangeres die niet kan stoppen

Het portret van Mavis Staples (Chicago, 1939) door Jessica Edwards is van de eerste tot de laatste minuut hartverwarmend, wellicht ook omdat de zangeres met haar enorme volume en lage stem, altijd een doodgewoon mens is gebleven. Het toeren werd ze nooit moe, want de muziek houdt haar levend. In de documentaire zien we dat ze vijftig jaar met haar vader Pops optrad en hem ook na zijn overlijden niet kon vergeten. Ze nam met haar nieuwe band liedjes op waarin zijn oude stemgeluid verwerkt werd.

Mavis werd geboren in een christelijk, muzikaal gezin in Chicago, de gospelhoofdstad van de Verenigde Staten, waar andere muzikanten als over de vloer kwamen, zoals James Taylor. Haar vader zette een familiegroepje op dat in de plaatselijke kerk zong en dat bekend werd als The Staple singers. Hoewel de zussen Cleedy en broer Perkins daar een bijdrage aan leverden, vormden Mavis en haar vader, die een leerschool in de blues kreeg in Mississippi, met zijn gitaar de basis. Bob Dylan hoorde hen voor het eerst op de radio en was verrast door de kwaliteit van het nummer Sit down servant. Mavis en haar vader waren op hun beurt zeer te spreken over het nummer How many roads, dat de levensweg van Pops verbeeldde. Mavis vertelt dat de toen nog onbekende Dylan met haar wilde trouwen en dat ze op het Newport Folk Festival in 1964 zelfs zoenden.

Tijdens hun tournees, die vanaf het begin van de jaren zestig vooral in het Zuiden werden gegeven, werd veel emotie opgeroepen en weer teruggegeven. Bevrijdingsliederen maakten na een ontmoeting in 1963 met Marten Luther King deel uit van hun repertoire, maar daarna gingen ze ook op de seculiere toer. Pops weersprak de kritiek daarop door te zeggen dat ze nog steeds over de waarheid zongen.

Een nieuwe producent zorgde in 1968 dat hun kwaliteit omhoog ging en dat ze met soulmuziek een groter publiek kregen. Na het nummer I’ll take you there braken ze door en toerden ze door Zuid Afrika, de Bahama’s en Iran. Hun liederen leverden ook een bijdrage aan de zwarte burgerrechtenbeweging. Ze speelden mee met The Band in The last waltz en werden daardoor de rockscene ingetrokken. Mooi is een fragment waarin Mavis zingt voor Levon Helm, drummer en zanger van het nummer The weight, dat later ook tijdens een concert door Mavis naar voren gebracht wordt. De reacties van het publiek roepen weer nieuwe energie bij Mavis op die geen genoeg krijgt van optreden. Ze zegt dat ze het ook altijd wel weer lekker vindt om thuis te zijn in Chicago en het gewone leven weer op te pakken.

In 1969 volgt een korte solocarrière die het optreden met de familie niet in de weg staat. Ze verwerkte daarin een mislukt huwelijk. In 1986 wordt ze uitgenodigd door Prince om samen een plaat te maken, die The voice zou gaan heten. Die kwam er echter niet door ruzie tussen de zanger en de producent. In 1999 werkte The Staple Singers aan een laatste, nooit verschenen album met de toen al zieke Pops die in december 2000 overleed.

Zus Yvonne die vroeger op de achtergrond meezong, raapte Mavis weer op en sindsdien zijn ze onafscheidelijk. Mavis vond een nieuwe groep en kreeg in 2011 een Grammy voor haar album You are not alone. Nog is haar zangcarrière niet voorbij. Ze zegt zelfs dat men haar straks in de hemel kan horen.

Hier meer informatie op HBO, waaronder een promo, hier een optreden van Mavis in het Witte Huis toen nog bewoond door de Obama’s.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten