Ontwikkeling van Jordanese vrouwen leidt tot
relatieconflicten
Rafea Anad is 32 jaar oud en woont in een dorp in Jordanië bij
de grens met Irak in een bedoeïentent. Ze stookt een vuurtje van hout dat
slecht brandt. De rook verdwijnt door een gat in het dak. Ze heeft vier dochters
van drie tot dertien jaar oud en ze is de tweede vrouw van Alyean, die werkloos
is net als de andere 300 dorpelingen. Rafea heeft vijf jaar basisschool gehad,
meer onderwijs was een schande in haar kringen. Ze krijgt het aanbod van het ministerie
van milieu om in India gedurende een half jaar een opleiding te volgen voor
zonne- ingenieur, maar dat heeft nogal wat voeten in de aarde.
De Indiase directeur van Barefoot College dat de opleiding in
Tilonia verzorgt, gaat, vergezeld door Raouf Dabbas van het ministerie van milieu,
langs vrouwen die hiervoor in aanmerking komen. De aanpak heeft in Afrika
gewerkt en start nu in de Arabische wereld. Niet iedereen wil. Een kandidate
kan haar kinderen niet alleen laten.
Rafea zegt tegen haar kinderen dat ze straks in een echt
huis met een eigen slaapkamer zullen wonen. Een van haar dochter klampt zich
aan haar vast. Haar man die nog een ander gezin heeft, zal langsgaan bij haar
dochters. Een andere vrouw uit het dorp, de analfabete Umm Badr gaat ook naar het
project in India. Ze worden vergezeld door haar zoon, omdat bedoeïnenvrouwen
niet alleen mogen reizen.
In Tilonia worden ze onderbracht in een internationale leer-,
werkgemeenschap waar ze door ervaring zullen leren. De instructeur legt uit hoe
een zonnecollector werkt. Rafea belt naar huis, ze mist haar kinderen, wil ze
ruiken. Een maand later belt ze Dabbas dat er problemen zijn met de kinderen,
dat een van haar dochters ziek is en dat ze terug wil. Dabbas haalt haar op van
de luchthaven. Hij wil dat ze iets regelt en teruggaat. Tegen de camera bekent
Rafea later dat haar man van haar wilde scheiden en de dochters afpakken. Als
ze in de tent is knuffelt ze haar kinderen, maar ze wordt door haar man meteen
aan het koken gezet. Ze vraagt of hij blij is dat ze weer terug is. Als hij
vervelend doet dan gaat ze weer. Alyean wil alleen maar dat de camera weggaat.
Rafea wil terug naar India om haar toekomst en die van haar
dorp te verbeteren. Alyean ligt de hele dag alleen maar op zijn matras. Na haar
opleiding kan ze gaan lesgeven. ‘We zullen zien,’ zegt haar moeder, die de
lieve vrede lijkt te willen bewaren. Als Dabbas belt over haar beslissing zegt Rafea
dat haar man van haar weggaat als ze doorzet. Tijdens een onderhoud op het
ministerie belt Dabbas naar Alyean. Door hem in zijn waarde te laten, geeft
Alyean toestemming dat Rafea de opleiding afmaakt. Na een gesprek met haar man
zegt Rafea dat ze zich niet meer laat chanteren. Door toe te geven dat hij dan
maar moet scheiden en de kinderen meenemen, had Alyean geen macht meer over
haar.
Na een half jaar slaagt Rafea net als Umm Badr voor de
opleiding. In de luchthaven is een persconferentie. Dabbas zegt dat Jordanië
het eerste Arabische land is die op deze manier aan duurzame ontwikkeling doet.
Eenmaal in het dorp vertelt Rafea tijdens een bijeenkomst over haar opleiding.
Thuis bekijkt ze met haar gezin de video van de persconferentie. Dabbas wil de
ervaringen bundelen in een vereniging, waarvan Rafea opleidingscoördinator
wordt. Ze legt de werking van de printerplaat aan haar buren uit. Een buurvrouw
moet toch eerst aan haar man vragen of hij toestemming geeft.
Een half jaar later is Rafea zwanger van een vijfde kind. Ze
plaatst een zonnecollector op het dak en doet blij het licht in de tent aan. Ze
gaat door ondanks de tegenstand van de mannen in het dorp.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten