Welcome, reader! According to Antony Hegarty in this second decade of the new century our future is determined. What will it be? Stays all the same and do we sink away in the mud or is something new coming up? In this blog I try to follow new cultural developments.

Welkom, lezer! Volgens Antony Hegarty leven we in bijzondere tijden. In dit tweede decennium van de eenentwintigste eeuw worden de lijnen uitgezet naar de toekomst. Wat wordt het? Blijft alles zoals het is en zakken we langzaam weg in het moeras van zelfgenoegzaamheid of gloort er ergens iets nieuws aan de horizon? In dit blog volg ik de ontwikkelingen op de voet. Als u op de hoogte wilt blijven, kunt u zich ook aanmelden als volger. Schrijven is een avontuur en bloggen is dat zeker. Met vriendelijke groet, Rein Swart.

Laat ik zeggen dat literaire kritiek voor mij geen kritiek is, zolang zij geen kritiek is op het leven zelf. Rudy Cornets de Groot.

Do not go gentle into that good night, Old age should burn and rage at close of day; Rage, rage against the dying of the light. Dylan Thomas.

Het is juist de roman die laat zien dat het leven geen roman is. Bas Heijne.

In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Johannes.



vrijdag 7 juni 2013

Filmrecensie: Departures ofwel Okuribito (2008), Yorijo Takita



Japanse cellist gaat ritueel kisten

Het traditionele Japan is een sterk geritualiseerde maatschappij waarin ceremonies, zoals de theeceremonie, een belangrijke plaats innemen. In Departures zien we dit aan de hand van een nokansie, iemand die in opdracht van een begrafenisondernemer een dode ritueel kist. Daarvoor worden de lichaamsopeningen met watten dichtgestopt, het lichaam onder een kleed gewassen met gesteriliseerde doekjes en het gezicht opgemaakt. Alles op een serene wijze in aanwezigheid van de familie. Als ik het goed begrepen heb gebeurt dit, anders dan in het Westen waar men iemand eerst aflegt voordat die opgebaard wordt, pas voor de opgebaarde persoon in de kist gelegd wordt.

Hoofdpersoon Daigo Kobayashi speelt cello in een orkest dat opgeheven wordt bij gebrek aan belangstelling. Samen met zijn vrouw Mika gaat hij terug naar Yamagata, het platteland waar hij vandaan kwam. Ze kunnen in het oude leegstaande huis van zijn overleden moeder. Mika doet niet moeilijk, past zich snel aan, weet zelfs niet dat haar man een goed betaald baantje heeft gekregen als nokansie. Zijn baas Sasaki heeft hem op grond van zijn buikgevoel meteen aangenomen. Met veel animo maakt Mika sukiyaki klaar.

Daigo heeft moeite met zijn werk. Als hij eens een vrouw moet kisten die al twee weken dood is moet hij kotsen. In de bus naar huis hoort hij van andere passagiers dat hij stinkt. Hij gaat naar het badhuis waar hij vroeger ook kwam en ontmoet daar Yamashita, de zoon van de vrouw die het badhuis in haar eentje runt. Yamashita wil het liefst dat zijn moeder het badhuis verkoopt voor de bouw van flats. Hij heeft gehoord dat Daigo een erkend cellist is en Daigo laat het maar zo. Hij schrobt zichzelf in het badhuis schoon en speelt thuis op zijn oude kindercello die hij heeft gevonden, te samen met een steen die hij ooit van zijn vader kreeg. Zijn vader die niet veel later wegliep met een ander, iets waar Daigo nog steeds boos over is.

De film neemt een verrassende wending als Mika het bedrijfsfilmpje op video ziet. Zijn beroep heeft geen goede status, zo maakte Yamashita, die inmiddels wist dat hij nokansie was, hem vlak daarvoor ook al duidelijk. Mika eist van Daigo dat hij met het werk stopt, maar Daigo laat zich niet onder druk zetten. Hij heeft er juist meer plezier in gekregen en gaat in zijn eentje verder.   

Departures kent grappige momenten. Allereerst al denkt Daigo dat hij reisleider wordt. In een opzienbare scène is een moeder niet tevreden over de make-up van haar dochter, die Daigo heeft aangebracht. Daigo kijkt beteuterd en wil alweer zijn fout verbeteren, als in de zaal ruzie ontstaat over de opvoeding van de moeder. In een andere scène ontdekt Daigo dat de knappe jonge vrouw die hij wast een lid heeft. Hij meldt het aan zijn baas die naar de ouders gaat en vraagt of ze op de mannelijke of vrouwelijke manier moet worden opgemaakt.

De beelden van de wit besneeuwde bergtoppen zijn een grote schoonheid, maar moeten toch het al te sentimentele verhaal teveel overeind houden. De symboliek ligt er dik op, met ganzen die heen vliegen, zalmen die tegen de stroom in zwemmen, stenen die men elkaar geeft en die iets zeggen over de gevoelens van de gever. Departures ofwel Okuribito is van een weemoedige schoonheid, geeft een fraai beeld van het Japan met zijn rituelen maar komt helaas om in sentimentaliteit.

Hier de trailer.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten