Liefde voor het boerenleven
Onlangs bracht Mustafa Stitou de dichtbundel Tempel uit, waarin hij onze omgang met
dieren en vooral met koeien scherp bekritiseert. We zien hen als
productiekrachten en niet meer als levende wezens. Stitou zou zich kunnen
vinden in de kleinschalige manier waarop een aantal families in de Belgische
Ardennen hun boerenbedrijf uitoefenen, al doen ze dat alle vier op hun eigen
manier.
Het meest in beeld komt de familie Lambotte. Daniel en zijn vrouw
Francine delen hun passie voor koeien, melken al bijna veertig jaar samen en zijn
dominante persoonlijkheden die gewaagd aan elkaar zijn. Ze hebben melk- en
fokvee en doen mee aan een wedstrijd. Daniel spuit de kandidaten met de
hogedrukspuit schoon en kamt de staarten. Hij heeft meer op met zijn beesten
dan met zijn vrouw, zegt iemand. Hij is een ongelikte beer, zegt een ander.
Het grassen en hooien gaat tegenwoordig veel sneller met de
machine zoveel sneller dan vroeger, maar ze moeten harder werken voor hetzelfde
resultaat. Het is de ziekte van de moderne dat hij steeds meer koeien wil.
Daniel weet met veel moeite de beesten die op een besneeuwde
helling staan in de wagen te krijgen. Het zijn wilde beesten, verzucht hij.
Zelf voelt hij zich een slaaf. Na een bezoek aan het café kruipt hij onder een
deken op de bank, terwijl Francine televisie kijkt. Ze zijn altijd 24 uur samen,
zegt zij.
Daniel trekt met de tractor aan de kop van een koe, terwijl
de hoorn eraf wordt gezaagd. De hond likt aan het bloed dat achterblijft. Daniel
overlegt over een melkcarrousel,dat tijd bespaart. De melkrijder met zijn tankwagen
vraagt zich af of dat zoveel uitmaakt. Ze zijn maar simpele schakels in een
groter systeem. De hoge heren willen de kleine boeren elimineren.
Daniel verkoopt een van zijn koeien met de nodige
ceremonieel en handjeklap. Hij oogt na afloop tevreden. Hij loopt in het donker
met een zaklantaarn naar een koe die snel moet staat te bevallen maar concludeert
dat het nog wel een nachtje duurt. De dierenarts trekt de volgende dag met
enige moeite een dik kalf. De zoon van Daniel mokt tijdens een Jupiler over al het
werk.
Maria Thomas is een echte ouderwetse boerin, die de lof
zingt van de natuur en haar beesten die namen hebben van haar vroegere
schoolgenoten. Ze haalt de koeien op uit de sappige weide. Samen met haar man
Camille verzet ze zich tegen de productie mentaliteit. Waarom zou je meer
willen? Waarom jezelf geen grenzen opleggen? Ze wil geen industrieel worden. De
pastoor, die aan het begin van de documentaire al een stichtelijk lied zong over
het leven in de Ardennen, zegent het bedrijf. Later na een processie drinkt hij
een wijntje bij hen.
De veertigjarige Stephane Foguenne speelt om vijf uur in de
ochtend een riedeltje op de gitaar, gaat met de tractor op zoek naar een
geboren kalfje en drijft meteen de koeien naar de melkstal. Hij vertelt dat hij
weinig vrije tijd heeft. Eigenlijk heeft hij een vrouw nodig met geld, een
barones, zodat hij kan stoppen met werken. Hij stopt het kalf in een kooi. Hij
wil een vrouw die skiet, muziek speelt en hem motiveert. Zijn vorige vrouw
bedroog hem met een vriend van hem. Zijn scheidingslening loopt nog vijftien
jaar. Hij heeft niet veel nodig. Mensen willen tegenwoordig teveel.
Hij bekijkt een chatprogramma op internet. Een Oekraïnse
heeft hem er laatst voor geld ingeluisd, daarom zoekt hij tegenwoordig weer een
Belgische. Hij speelt gitaar in een band. Twee zangeressen zingen de ballade Mijn goede aarde over het boerenleven in
de Ardennen.
Claudine Neuville (zie foto) probeert, onder toezicht van haar
kinderen, in de melkstal een koe overeind te krijgen die eerder melkkoorts had.
Het moeilijke van boerin-zijn is je man verdragen, lacht ze. Ze moesten alles
kopen en het bedrijf loopt stroef. Ze hebben tegenslagen en weinig rust, maar
gelukkig heeft ze een goed humeur. Ze heeft geen keus, de liefde houdt haar
vast. Ook haar echtgenoot Alain zegt dat niet zij, maar de financiers hun leven
bepalen.
Hier
de trailer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten