Moeizame overgangstijd na verwoestende aardbeving
Ai Wei Wei maakte zich in de documentaire Never sorry (2012) boos over de geringe aandacht
van de Chinese regering ten aanzien van de vele kinderen die tijdens de
aardbeving op 12 mei 2008 in de provincie Sichuan omkwamen. Zhao Qi schetst
indringend de gevolgen van de aardbeving voor enkele inwoners van de noordelijke
stad Beichuan, die met de grond werd gelijkgemaakt. 20 duizend mensen kwamen om
het leven. Er waren regelmatig naschokken, een maand later was er een
overstroming, drie maanden later een stroom modder en puin. De overheid verklaarde
de stad als rampgebied, richtte tijdelijke huisvesting in op zestig kilometer afstand
en besloot tot het bouwen van een nieuwe stad. Later werd de stadsruïne een aardbevingsmuseum.
Men koopt een kaartje en loopt rond langs de bouwvallen.
Hong Shihoo (14, zie foto) verloor zijn vader. Zijn moeder is
hertrouwd maar de stiefvader kan niet de plaats van zijn eigen vader innemen. Hij
zou soms liever alleen zijn. Zijn moeder is boos over zijn slechte cijfers op
school en de computerspelletjes die hij steeds doet. Wil je wel studeren? vraagt
ze snibbig. Ook zijn opa is nijdig. Hij vindt Hong nog te jong om te gaan
werken. Misschien is de Technische School wat voor hem. Zijn moeder denkt dat
die te moeilijk is. Hong zou met zijn vader willen praten over zijn psychische
problemen. Hij doet toelatingsexamen voor de hogere middelbare school, maar
zakt. Zelf wil hij de wereld in. Tijdens het Chinees nieuwjaar rookt en drinkt
hij met vrienden. In 2011 betrekt Hongs moeder een nieuw appartement. Hong
werkt in een fabriek en gaat vaak terug naar de oude stad.
Peng Xiaoquan (37) verloor haar dochter van elf en woont met
zijn vrouw bij haar vader in de bergen. Hij toont tekeningen die zijn dochter
maakte en huilt. Het meisje is ook nog op video te zien. Hij zou graag vaker
naar de oude stad gaan om haar te bezoeken, maar dat is verboden. Vooral zijn
vrouw wil geen kind meer. Dat is emotioneel te zwaar. Ze ging een tijd naar
Shanghai om bij te komen. Samen gaan ze naar de oude stad. Peng kerft tekens in
een steen, die als grafsteen dient en spreekt zijn dochter toe. Zijn vrouw
plukte die fatale dag kersen. Als ze een andere keer naar het graf willen mogen
ze geen papiergeld meenemen van de politie. De beambte zegt dat hij zijn baan
kwijtraakt als hij daar niets van zegt. De moeder, die een mandje kersen
draagt, wordt hysterisch.
In het centrum voor geboorteplanning vindt een
informatiebijeenkomst plaats. Ze worden overgehaald toch weer een kind te
nemen, al is Peng daarvoor nog niet in de stemming. Tijdens het nieuwjaarsetentje
zeggen ze dat ze onvoldoende geld hebben om een flat te kopen.
Een nicht van Peng biedt de vrouw een baan aan in de keuken
van een kinderdagverblijf.
In 2011 gaat ze weer naar Shanghai om geld te verdienen.
Peng blijft alleen achter en vindt dat helemaal niet leuk. Ze gaan van probleem
naar probleem, zegt ie. Na een jaar komt de vrouw terug en betrekken ze een
nieuw appartement, maar een baby is er nog niet.
Li (53) verloor drie zussen, een dochter en een kleindochter
van drie jaar. Haar verlamde moeder heeft geen idee meer van de aardbeving. Een
jaar daarvoor kon ze nog praten, maar inmiddels is ze met stomheid geslagen.
Zonder de zorg voor haar moeder zou Li geen reden tot leven hebben. Alleen zijn
vindt ze moeilijk. Ze is wijkhoofd en regelt de woningaanvragen. In de nieuwe
stad leeft men meer gescheiden, ziet ze, en er zijn meer muggen. Ze wordt
gearresteerd vanwege het bemachtigen van extra appartementen voor zichzelf en
belandt in de gevangenis. Haar jongere zus zorgt voor hun moeder. In mei 2011
zit die in een rolstoel in een nieuw appartement. Tijdens haar rechtszaak hoort
Li dat haar moeder is overleden. Ze voelt zich schuldig en valt flauw. Eind 2013
komt ze vrij.
De beelden spreken voor zichzelf en zeggen meer dan wanneer
die uitgelegd worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten